Πού να σταθώ και τι να πω.
—————
Από τη διπλανή παρέα της συγκυρίας,
αψίκορες φωνές και δηλωτικές χειρονομίες
για το δικαίωμα της προσωπικής επιλογής,
το δίκαιο της άρνησης στην προσμέτρηση της ευθύνης,
την ωριμότητα του χρέους και την προβολή των αξιών,
προσχήματα ευανάγνωστα φανατισμού και αλαζονείας.
Κι εγώ, πού να σταθώ και τι να πω,
για την υπερβολή και τον άκρατο παραλογισμό
σε μια κοινωνία της γνώσης και του ορθολογισμού.
Και σε τούτη την ομήγυρη της γνωριμίας,
με σφυρηλατημένα λόγια κι επίπλαστες παραδοχές,
με ανεξιχνίαστες προθέσεις και επιφυλακτικές αναφορές,
χάλκευαν κλειστές ιδέες και ομόθυμες συμπεριφορές,
ετερόδοξοι στοχαστές της σύνεσης και του αλτρουϊσμού
με βεβαιότητες συγκριτικής ευταξίας και υποδείξεις.
Κι εγώ, πού να σταθώ και τι να πω,
για τον οίστρο της ματαιοδοξίας και την τάση της φυγής
σε μια κοινωνία της συνύπαρξης και της προσαρμογής.
Και στην κορυφή της πορείας της διαμαρτυρίας,
πρωτοστάτες πολύφερνοι κι επίδοξοι σημαιοφόροι,
της αντίστασης επιτήδειοι και πρεσβευτές της αυτονομίας,
αυθεντικοί αναλυτές και σε εγρήγορση στασιαστές,
με συνθήματα οργής και οι ακόλουθοι πορευτές,
ομονοούν αυτάρεσκα μεταξύ αναδρομών και ευθυκρισίας.
Κι εγώ,πού να σταθώ και τι να πω,
για το συνειδησιακό προβληματισμό και αλληλοσεβασμό
σε μια κοινωνία της πρόληψης και δημιουργίας.