Βασίλης Παππάς: Περί συνδικαλιστικής (και όχι μόνον) ηθικής

Αγαπητέ συνάδελφε,

Εσύ που εν μέσω κορονοϊού προστρέχεις στα κελεύσματα της εξουσίας,

Εσύ που απορρίπτεις τις αιτιολογημένες ενστάσεις του συνδικαλιστικού σου οργάνου (ΟΛΜΕ και ΕΛΜΕ) για τις ηλεκτρονικές εκλογές αιρετών και «βλέπεις» την μεγάλη ευκαιρία,

Εσύ που κατακεραυνώνεις τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά χρησιμοποιείς άριστα τον συνδικαλιστικό λόγο για να «κρύψεις» την επιλογή σου,

Εσύ που κατέρχεσαι και συμμετέχεις σε μια ηλεκτρονική  ψηφοφορία, την οποία ο ΄Ολγουελ στο έργο του δεν θα μπορούσε να διανοηθεί,

Εσύ που με τον κωδικό zxt180345wj… !!! θα ζητήσεις την ψήφο των συναδέλφων σου, χωρίς να γνωρίζουν (οι συνάδελφοι) ποιος είσαι και τι πιστεύεις,

Εσύ που θεωρείς, εν μέσω πανδημίας, κυνικά ότι σου ανοίγονται  οι λεωφόροι του επιτελικού κράτους,

Εσύ που πιθανόν αρέσκεσαι να βαυκαλίζεσαι ότι είσαι καλύτερος «από τους άλλους» και θα πετύχεις ως φερέφωνο της εξουσίας εκεί που οι άλλοι (οι συνδικαλιστικές παρατάξεις) απέτυχαν,

Εσύ που συντάσσεσαι με τους αργυρώνητους κονδυλοφόρους των ΜΜΕ, που ένα όραμα έχουν εν μέσω πανδημίας. Να συντρίψουν κάθε αντίθετη συνδικαλιστική φωνή, στους εκπαιδευτικούς και παντού!

Σκέψου, σε ποια ομήγυρη κατέθεσες την άποψή σου, το όραμά σου για την εκπαίδευση, τους τρόπους διαχείρισης των προβλημάτων στα υπηρεσιακά συμβούλια? Στο σύλλογο εκπαιδευτικών που ανήκεις? Στην ευρύτερη παρέα του πολιτικού (όχι κομματικού) χώρου που συντάσσεσαι? Σε κάποια κοινωνική ομάδα που μπορεί να δραστηριοποιείσαι? Ή σε κάποια συνέλευση με θέσεις και αντιπαραθέσεις και με τη βάσανο της κριτικής?

Αναλογίσου αν το φευγαλέα νόμιμο (λόγω των πολιτικών επιλογών) της κυβέρνησης είναι και διαχρονικά ηθικό.

Αγαπητέ «συν»άδελφε

«όσο κι αν προσπαθείς δεν θα μπορέσεις  να εκμηδενίσεις τη μνήμη των πραγμάτων – … – όσο κι αν πολεμάς δεν θα εκπορθήσεις  τις μυστικές εστίες αντιστάσεων – δεν ωφελεί να σημαδεύεις  χωρίς στόχο – εκεί που πλάγιαζες με (σ.σ. πρόσκαιρες) ιαχές θριάμβου – ενέδρες θα σου στήνουνε (σ.σ. οι πρόσκαιροι φίλοι σου) κρυμμένες μές στην αντηλιά». Κλείτος Κύρου – ΑΠΟΛΟΓΙΑ – Θεσσαλονίκη 1976.

Βασίλης Παππάς  – Καλαμπάκα, απέχοντας (με τα ΣΥΝΕΚ) από τις κυβερνητικά επιβαλλόμενες εκλογές