Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; (Μαρκ. 16.3)
Πάσχα, πανδοχείο του χρόνου αναπαυτικό.
Ποια χέρια στιβαρά θα μετακινήσουν
την πέτρα της αυτάρκειας,
να δρασκελίσει ο νους το κατώφλι της βεβαιότητας;
Από ποια έξοδο οδεύουμε προς τον τρόπο της ζωής,
χωρίς να διαθλάται η θέα σε φαντασίας ακκίσματα,
σε ιδεατά του αισθήματος σκιαγραφήματα;
Ποιος αποτολμά την απασφάλιση του οικείου,
να ξανοιχτεί στο πέλαγος της σχέσης με το πραγματικό,
να ψηλαφήσει τη ζωή κενός από λέξεις,
παραδομένος στον αείζωο Εραστή
τον μεταποιητή της φύσης σε σχέση;
Το άπειρο των αποριών ισούται με την απόσταση
που μας χωρίζει από τον Δημιουργό.
Τη μεταποίηση της απόστασης σε σχέση προσωπική
ανάγει σε άθλημα, αφού στη φάτνη
της αυτοπαραίτησης από τη φύση γεννιέται ο Έρωτας.
Το βλέμμα Σου φυτρώνει λουλούδι μεσοπέλαγα.
Ανάδρομα στη νεροσυρμή των καιρών
δεκαδιάστατου πεδίου οι θίνες της ερήμου υδροχαρείς
αρδεύουν απρόβλεπτα κρίνα.
Ἐκένωσεν ἑαυτὸν αντιπαρατάσσοντας
στον τρόπο της φύσης την εντροπία του Έρωτα.
Αίμα της μεταφυσικής ο έρωτας αναβλύζει
στα όστρακα των εννοιών τη γλώσσα της αλήθειας
με το υφάδι και τους νευρώνες του πραγματικού.
Πώς να σηκώσεις τον ουρανό με γυάλινα δάχτυλα;
Μας βρίσκει η Ανάσταση με άλαλα χείλη
να ψευδίζουν μετεικάσματα σημαντικής ανεπάρκειας,
με μπαλωμένα ρούχα εννοιών
να σκεπάζουν το γυμνό κορμί της άγνοιάς μας.
Σοφοκλής Απ. Μητρούσιας