Ιάκωβος Αναστασίου : όστις επισκοπής ορέγεται…

fecaa

Σήμερα θέλω να το διασκεδάσω. Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας. Αφορμή για να εκθέσω δυο τρεις σειρές είναι πολλά γεγονότα για συγκεκριμένο πρόσωπο, μα το ποτήρι της καρδιάς μου ξεχείλισε μόλις είδα στο εκκλησιαστικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Romfeaμία χθεσινή είδηση.

Τελικά είναι να το χεις. Ακόμη κι αν οι συνθήκες δεν ευνοούν, ακόμη κι αν δεν έχεις τις απαραίτητες συμμαχίες, ακόμη κι αν όλα κι όλοι σου πάνε αντίθετα, μην ανησυχείς. Έχεις μαζί σου την Πυθία η οποία φαίνεται πως σου δίνει ελπίδες, για να έχεις αυτό το ύφος του ήδη εκλεγμένου, δηλαδή του εν δυνάμει Επισκόπου.

Έτσι λοιπόν ενώ η χθεσινή είδηση στη Romfeaέγραφε για την ομιλία ενός Επισκόπου εκεί πολύ ψηλά στη Βόρεια Ελλάδα, η τελευταία φωτογραφία με άφησε για ακόμη μία φορά άναυδο. Όχι για πολύ, καθώς ο εν λόγω κληρικός που πέρασε σαν τον καταστροφικό τυφώνα Χαγκοπίτ κι από την όμορφη πόλη μας, με καθησύχασε πως συνεχίζει να έχει βλέψεις που ξεπερνάνε ακόμη και το Μπουρτζ Χαλίφα, τον υψηλότερο ουρανοξύστη στον κόσμο που βρίσκεται στο Ντουμπάι.

Όχι, όχι δεν έχει βλέψεις για Ντουμπάι. Εκεί δεν έχει βαλιτσοκουβαλητές, τσούρμο από χαρωπά παιδάκια που τρέχουν να σου φτιάξουν το εγκόλπιο και να κρατήσουν την ουρά του αρχιερατικού μανδύα. Εμείς είμαστε φτιαγμένοι για τα ψηλά. Ούτε για Γαλλία. Κι από εκεί περαστικοί ήμαστε, έτσι για να εμπλουτίσουμε το βιογραφικό μας μήπως και μας προσέξει κάποιος.
Τη φωτογραφία αυτή δε από τη Romfeaτην κοιτάω και την ξανακοιτάω. Και γελάω.

Με συγχωρείτε. Γελάω γιατί μου μοιάζει φωτομοντάζ, σαν να είναι ξένος ο εν λόγω αρχιμανδρίτης στη φωτογραφία. Τέτοια πόζα που έχει πάρει και ύφος, μου μοιάζει σαν αν κάθεται στην καρέκλα του μαζί με άλλους Ιεράρχες, κατά την ώρα που ο χορός των ιεροψαλτών ψάλλει την Δοξολογία. Που να γίνει κι Επίσκοπος τι έχει να γίνει! Μόνο που στη συγκεκριμένη φωτογραφία του δημοσιεύματος της Romfea, αν και βαστάει το αρχιερατικό μπαστούνι του Επισκόπου του που μιλάει από το βήμα της εκδήλωσης (σαν να είναι αρχιερατική ράβδος σε αρχιερατικό συλλείτουργο), κάτι λείπει.
Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι. Πώς να κάνω αυτή τη φωτογραφία να μοιάζει ποιο ρεαλιστική, πλούσια, όμορφη, κάτι σαν το «λαμπρυνθώμεν» της Αναστάσεως ή το θαβώρειο φως της Μεταμορφώσεως; Απουσιάζει αίγλη. Λίγο χρώμα, λίγο ύφος, λίγο πειστικό ύφος; Μπα, δεν νομίζω. Αυτά πλάθονται, κι ας μην υπάρχουν. Κάτι , κάτι λείπει. Μισό λεπτό να σκεφτώ. Θράσος; Άπαπα, απ’ αυτό έχουμε! Ναααααα τι λείπει. Ένα εγκόλπιο. Όχι σαν αυτό που φορούσε στα Τρίκαλα, όταν κρυφά το φορούσε (εκείνο με τον αετό) στην εορτή του και δεχόταν ωσάν τοπικός Επίσκοπος τις ευχές του κόσμου και όσων συνήθιζαν να τον εκθειάζουν για να ανεβάζουν την κρυστάλλινη αίγλη με τα χωμάτινα πόδια.
Από την άλλη είμαι στεναχωρημένος. Και σας το εξομολογούμαι μιας και είναι και Σαρακοστή. Δεν μπορώ να κάνω κάτι για να βοηθήσω να προωθηθεί ο εν λόγω κληρικός σε Επίσκοπο. Δεν έχω διασυνδέσεις στη Σύνοδο. Δύο επισκόπους γνωρίζω μόνο και δύο αρχιμανδρίτες. Μα κι εκείνοι οι αρχιμανδρίτες (από τα γνωστά ονόματα στον χώρο της Ιεραρχίας), δεν νομίζω να αγωνιστούν για τη δόξα άλλου! Ίσως κι ο Θεός να κάνει πίσω και να γίνει το ανθρώπινο θέλημα. Ίσως επιβάλλεται να γίνει. Μέχρι πότε θα τριγυρνάει ο κληρικός της φωτογραφίας κρατώντας μόνο την μπαστούνια και ράβδους. Μα το φωνάζει η ίδια φωτογραφία. Το πιο ηχηρό μήνυμα προς την Ιεραρχία. Υποψήφιος αρχιμανδρίτης (του Οικουμενικού Θρόνου, συγγνώμη το ξέχασα!) λαχταρά να γίνει επίσκοπος, περισσότερο από το να ελευθερωθεί η Ελλάδα από τους δανειστές.

Αυτή η φωτογραφία τυπώθηκε μέσα μου. Μου ξύπνησε μνήμες. Μνήμες που αν και πέρασαν στη λήθη, αφήνουν πικρές γεύσεις από το νάμα της εκκλησιαστικής αμετροέπειας στα χρόνια που κατέστρεψε ακόμη κι αυτά που άφησε πίσω. Και δεν είναι τα μοναδικά. Άφησε πίσω του και έμψυχο αδίστακτο υλικό που αλωνίζει δυστυχώς ακόμη με θράσος, πολύ θράσος, αυτό που λέμε χωριάτικο θράσος (δεν έχω κάτι με τους χωριάτες, από χωριό είμαι). Έμψυχο υλικό που υπενθυμίζει πως ζει και βασιλεύει ακόμη ένα κομμάτι ενός αδίστακτου αρχιμανδριτίσκου που ήθελε να ζήσει τις δικές του λαμπρές μέρες στην δική του Πομπηία.

Η ιστορία διδάσκει πως όσοι θέλησαν να καταστρέψουν ανθρώπους, καταστράφηκαν στο τέλος οι ίδιοι. Η φωτογραφία αυτή θα μου θυμίζει τα έργα και τις ημέρες. Θα μου θυμίζει πως όποιος κρατάει πολλά μπαστούνια, στο τέλος φεύγει από τον επίγειο αυτό βίο, μόνο με επιστήθιο σταυρό στο λαιμό του. Είναι αυτό που λένε και για τις γυναίκες. Όσο πιο πολύ τις κυνηγάς, τόσο αυτές απομακρύνονται…………

Ιάκωβος Αναστασίου

.