Από μια συνάντηση στη Νυρεμβέργη στις 10-10-2015. Αγγελική Βόλλνερ-Μαραγκουδάκη, από τα πρώτα ιδρυτικά μέλη της ΕΕΛΣΠΗ, με τη δίγλωσση ποιητική της Συλλογή, «Τα ποιήματα μιας ζωής» και τον αγαπητό φίλο της, Βάιο Φασούλα-Ελλάδα, συζητούν για την ποιητική της Συλλογή και για το τι μέλη γενέσθαι του Ελληνικού Πολιτισμού και του Παγκόσμιου γενικότερα.
Βιογραφικό
Αγγελική Βόλλνερ – Μαραγκουδάκη, Γεννήθηκε στο Βαθύ της Σάμου. Εκεί τελείωσε το Γυμνάσιο και εργάσθηκε για δυο χρόνια σαν δακτυλογράφος στη Μητρόπολη Σάμου και Ικαρίας. Εν συνεχεία μετοίκησε στην Αθήνα, όπου και άνοιξε ένα μεταφραστικό γραφείο. Παρακολούθησε εντατικά μαθήματα της γερμανικής γλώσσας. Το 1961 έφυγε ως διερμηνέας για την Γερμανία. Παράλληλα με τη δουλειά της έγραφε διηγήματα και ποιήματα, που αντανακλούσαν βιώματα και συναισθήματα της ζωής στην ξενιτιά.
Μετέφρασε από τα ελληνικά στα γερμανικά τρία βιβλία του Βάϊου Φασούλα: «Ο Τροβαδούρος της Ξενιτιάς» ποιήματα, «Οι Σειρήνες της Ξενιτιάς,» ποιητική διήγηση, το «Πολιτείες» και πρόσφατα μετέφρασε το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Παναγιώτη Τρανούλη: «Η Ζωή μου στο Καμίνι».
Υπήρξε από τα πρώτα ιδρυτικά μέλη της «Επιτροπής Πρωτοβουλίας» της ΕΕΛΣΠΗ, δημοσίευσε ποιήματα και διηγήματα στις Ανθολογίες της ΕΕΛΣΠΗ και ετοιμάζει το μυθιστόρημα: «Σαν ένα παραμύθι». Από το 1961 ζει μόνιμα στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας.
* * * * * * *
(Από την συμμετοχή της στην 4η Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ)
Α π ο λ ο γ ι σ μ ό ς
Κόρη της θάλασσας και του νερού
Πέλαγος είν’ η ζωή σου
Πήρες τις ανάσες των βουνών σου
Τα κουδουνίσματα απ’ τις πλαγιές τους
Χίλιες νεράιδες πέρασαν κοντά σου
Μύρισες την αγράμπελη και τον βασιλικό
Απ’ τ’ Αϊ-Λια το ύψωμα κοιτούσες το νησί σου
Χρώματα χίλια, αηδονιών φωνές
Ψιθυρίσματα μύρια, πλατάνων δροσιές
Χωριουδάκια απάτητα, κρεμασμένα στο Σύμπαν
Ανθών αρώματα, καρδιών χτυποκάρδια…
Σ’ επήρ’ ο κατήφορος… κι έφυγες
Έφυγες ζητώντας τη λήθη
Η λήθη είν’ όμορφη, αν αγαπάς τα ξένα…
Τον τόπο σου, καημένη μου, η λησμονιά δεν σβήνει…
Ούτε το Ύψωμα τ’ Αϊ-Λια θα ξαναβρείς
Ούτε των αηδονιών φωνές θ’ ακούσεις
Τα χωριουδάκια των βουνών
Δεν ζουν μέσ’ στο βοριά
Και τα χτυποκάρδια…σβήστηκαν
Απ’ το σφυροκόπημα των εργοστασίων…
.