Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών Τρικάλων: Να μη θεωρήσουμε δεδομένη τη φτώχεια και τη μιζέρια

agonistiki 445

Να μην θεωρήσουμε δεδομένη την φτώχεια και την μιζέρια. Όπλο μας είναι η οργάνωση και οι αγώνες μας.

Κάθε μέρα, ακόμα και ο πιο δύσπιστος βλέπει την εκμετάλλευση και την εξάρτησή μας από τους ιμπεριαλιστές να επηρεάζει την ζωή όλων μας. Κάθε κατάκτηση, κάθε δικαίωμά μας μπαίνει για άλλη μια φορά στο κρεβάτι του Προκρούστη και άλλη μια κυβέρνηση, «αριστερή» αυτή την φορά, διαπραγματεύεται τις ζωές μας, αποδεχόμενη ουσιαστικά όλο το πλαίσιο υποταγής που έχει θεσπιστεί από την Τρόικα, ή τους Θεσμούς αν προτιμάτε.

Το ίδιο συμβαίνει και στην εκπαίδευση: Σίγουρα ο εκπαιδευτικός κόσμος θεώρησε σωστή κίνηση την κατάργηση της τράπεζας θεμάτων, όσο και την αναμενόμενη επιστροφή των συναδέλφων μας σε διαθεσιμότητα στις θέσεις τους, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους αγώνες που δόθηκαν τα τελευταία χρόνια και έθεταν τα ζητήματα στην επικαιρότητα.
Από εκεί και πέρα όμως;

Η αξιολόγηση πάγωσε, αλλά δεν καταργείται. Μπορεί αυτό το πάγωμα να έδωσε μια ανάσα στους συναδέλφους, οι οποίοι ασφυκτιούσαν στο σκληρό αυταρχικό σύστημα που διαμορφωνόταν, όμως δεν πρέπει να ονειρευόμαστε μια «καλή» αξιολόγηση, η οποία δεν θα έχει καθόλου συνέπειες. Το πραγματικό ζήτημα της αξιολόγησης πρέπει να τίθεται ως εξής: ποιος αξιολογεί, ποιον και γιατί. Αν αυτό συνδυαστεί με την δέσμευση της κυβέρνησης για σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας, μπορούμε πολύ εύκολα να καταλάβουμε τι μας περιμένει.

Το μνημονιακό δίωρο του 2013 παραμένει. Στο όνομα του ρεαλισμού, ένα από τα πιο σκληρά μέτρα ενάντια στο εργασιακό καθεστώς μας τα τελευταία χρόνια, παγιώνεται και μάλιστα δεν ακούγεται καν κάποια φωνή διαμαρτυρίας για την κατάργησή του.

Καμία κουβέντα για αυξήσεις των μισθών μας. Κι εδώ υπάρχει υποταγή στον ρεαλισμό. Το γνωστό «παραλάβαμε καμένη γη» ακούστηκε για άλλη μια φορά, αφήνοντάς μας στο κουτσουρεμένο μισθολόγιο πείνας επ’ αόριστο. Αν σε αυτό προστεθεί η σχεδόν ανύπαρκτη ασφάλισή μας, η ομηρία συναδέλφων που θέλουν να βγουν στην σύνταξη και δεν ξέρουν τι θα γίνει με εφάπαξ και τα ταμεία, η πραγματικότητα που βιώνουμε παραμένει άσχημη.

Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πολλά ακόμα στον κατάλογο όσων μας ταλανίζουν, όπως οι ταξικοί φραγμοί στην εκπαίδευση, οι αναπληρώσεις, όπως κι αν βαφτίζονται, το κυνήγι της συμπλήρωσης ωραρίου και των αναθέσεων, τα σχολεία που έκλεισαν δεν πρόκειται να ξανανοίξουν, τα σεμινάρια που γίνονται σχεδόν εκβιαστικά και υποχρεωτικά…
Όμως το ζήτημα δεν είναι να περιγράψουμε την κατάσταση, αλλά να την αλλάξουμε! Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο από εμάς!
Έχει γίνει πολύς λόγος για την αδράνεια της ΕΛΜΕΤ. Δήθεν οφείλεται στην έλλειψη προεδρείου. Και πέρυσι που υπήρχε προεδρείο, πόσο δίπλα του αισθάνθηκαν το σωματείο οι συνάδελφοι; Και η ΟΛΜΕ όμως που έχει προεδρείο, σε τι έχει βοηθήσει τον κλάδο; Δεν έχει στείλει ούτε μια εισήγηση, πόσο μάλλον να προτείνει κινητοποιήσεις ενάντια στην πολιτική που συνεχίζεται, να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αλλά και την ίδια μας την ζωή. Και φυσικά, ειδικά στα Τρίκαλα, έχει ξεχαστεί ο ρόλος του συνδέσμου σχολείων-ΕΛΜΕ, επιτροπών ενημέρωσης, ανά σχολικές μονάδες ή συγκροτήματα και άλλες μορφές αυτοοργάνωσης. Το ζήτημα κατά την γνώμη μας δεν είναι «τεχνικό», αλλά βρίσκεται στην έλλειψη πολιτικής βούλησης για σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση από ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ. Ανατροπή αυτής της πολιτικής σημαίνει άρνηση της υποταγής, πάλη για ανάκτηση όσων μας έχουν αφαιρεθεί, αλλά και παρεμπόδιση των νέων μέτρων που μας περιμένουν, μέσα από τις «μεταρρυθμίσεις» οι οποίες έχουν ήδη συμφωνηθεί.
Το συνδικαλιστικό μας κίνημα δεν πρέπει να αυτοπεριορίσει τις διεκδικήσεις του αλλά αντίθετα να προβάλλει ένα πρόγραμμα μάχης και αγώνα για την πραγματική ανακοπή μέσα στους αγώνες και από τους αγώνες της αντιδραστικής επίθεσης. Σήμερα είναι αναγκαίο να παλέψουμε για:
• Επιστροφή στις θέσεις τους με επανασύσταση των ειδικοτήτων και με τα ίδια εργασιακά δικαιώματα, όλων των εκπαιδευτικών που βρίσκονται σε διαθεσιμότητα ή έχουν απολυθεί.
• Επαναλειτουργία των σχολικών μονάδων που έκλεισαν.
• Οριστική κατάργηση και όχι το πάγωμα όλων των νόμων της κακόφημης αξιολόγησης και του πειθαρχικού πλαισίου αλλά και κάθε νέου πλαισίου που θα έρθει να τους διαδεχτεί.,
• Μισθούς στο κόστος της ζωής, σε αντίθεση με τα παλιά και τα νέα μισθολόγια πείνας, μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών, δωρεάν περίθαλψη και πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, για να σταματήσει κάθε νέα απόπειρα φαλκίδευσης των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων και συντάξεις στο κόστος της ζωής. Για κατάργηση των νόμων για το νέο Λύκειο και ότι άλλο τις συνοδεύει (ΚΥΑ για τις μετακινήσεις, πολλαπλές εξετάσεις κλπ).
Ο δρόμος του αγώνα είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να αποδειχτεί νικηφόρος. Έχει αποδειχτεί ότι η υποταγή ποτέ δεν κατάφερε να κάνει καλύτερες τις ζωές μας. Μόνο η συσπείρωση, η συλλογικότητα και η άρνηση των δήθεν ατομικών λύσεων μπορεί να δώσει λύσεις στα προβλήματα και τις αγωνίες που βιώνουμε όλοι μας.
Με βάση αυτό, η Αγωνιστική Κίνηση θα ζητήσει την σύγκληση γενικής συνέλευσης, προκειμένου να συζητηθούν όλα όσα μας απασχολούν, θα συνεχίσει τις επισκέψεις στα σχολεία, ενώ θα προτείνει και την οργάνωση εκδηλώσεων για να αναλυθούν ειδικότερα θέματα, όπως η αξιολόγηση, τα εργασιακά και άλλα.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ