Παγκόσμια ημέρα ποίησης… οι παρακάτω στίχοι μου γράφτηκαν το 1992.
.Χειμώνας ,κρύο
Φυσάει βοριάς
Και γω στο πλοίο
Που πάω μη ρωτάς
Θαλάσσης κύμα
Γλάρου φωνή
Και γω το είδα
Να! Το νησί!
Μικρό ή μεγάλο;
Δεν έχει σημασία
Αυτό που θέλω
Είναι η ησυχία
Και φτάνω… νάτο!
Να τη η παραλία
Σε αυτό τον τόπο
Θα βρώ ευτυχία!
Και όμως κάτι…
Μια φωνή
Μου λέει πάλι
Να φύγω από εκεί
Και μπαίνω στο πλοίο
Και φεύγω μακριά
Χειμώνας και κρύο
Παγωμένη καρδιά
Ο αέρας ακούγεται
Πια πολύ δυνατά
Το πλοίο βυθίζεται
Σταματά και η καρδιά
Τίποτα δεν έμεινε
Ίχνος ζωής
Και αν κάτι έμεινε
Μην ψάξεις να το βρεις!
Άστο θαμμένο
Εκεί βαθιά
Που ήταν πάντα
Μες στην καρδιά
Όλοι μας ψάχνουμε ένα νησί, ένα καταφύγιο, για να βρούμε εκεί τον εαυτό μας, τα πραγματικά μας θέλω, να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας και μετά να επανέλθουμε στη βάρβαρη πραγματικότητα.
Ο χειμώνας της καρδιά μας δημιουργεί μια τάση φυγής, προτρέπει να μπούμε σε ένα πλοίο και να κάνουμε ένα ταξίδι αναζητώντας την ευτυχία, την ηρεμία και την πληρότητα της ψυχής μας. Το ταξίδι της ψυχής και της καρδιάς όμως στο απέραντο πέλαγος, αναζητώντας τη γαλήνη πολλές φορές εγκυμονεί κινδύνους και δεν ολοκληρώνεται.
Μια αιφνιδιαστική τρικυμία είναι αυτή που βυθίζει το πλοίο, τις ελπίδες , τα όνειρα και η παγωμένη καρδιά δε θα ζεσταθεί ποτέ στον μαυρισμένο, κρύο βυθό. Τότε δεν έχει νόημα να ψάξουμε τι ακριβώς αναζητούσε, τι ήθελε να βρει, να πετύχει, ποια ήταν τα μυστικά της.
Προσπαθούμε λοιπόν για κάτι όταν μπορούμε, όταν είναι ακόμα νωρίς… γιατί έρχεται κάποια στιγμή που είναι μάταιο να σκαλίζουμε τις αναζητήσεις του παρελθόντος.
Ζούμε το σήμερα, το τώρα, γιατί τίποτα στη ζωή αυτή δεν είναι δεδομένο. Ξεκινάς ένα ταξίδι μα ποτέ δεν ξέρεις αν θα φτάσεις!
Χαρμπέα Ιωάννα
Κοινωνιολόγος/εγκληματολόγος
.