Μια ζωή, ο μεγάλος βραχνάς για τους αγρότες των Τρικάλων και γενικότερα του θεσσαλικού κάμπου ήταν και παραμένει το κόστος παραγωγής.
Όλοι όσοι κυβέρνησαν μέχρι σήμερα τη χώρα σε αυτό το ζήτημα έδιναν διάφορες υποσχέσεις που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν.
Και αντί να ληφθούν μέτρα μείωσης του κόστους παραγωγής, αυτό μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο. Και αυτό δε συμβαίνει μόνο στη φυτική. Συμβαίνει και στη ζωική παραγωγή.
Και αντί να στηριχτούν επιτέλους οι άνθρωποι που παράγουν, έρχεται η σημερινή κυβέρνηση και λέει ότι θα τους φορολογήσει τις επιδοτήσεις τους.
Ανεξάρτητα από τα όρια που βάζει, έχει σημασία ότι για μία ακόμη φορά εμφανίζονται οι άνθρωποι που μοχθούν για να παράγουν να είναι – ούτε λίγο ούτε πολύ – “τα κορόιδα της υπόθεσης”.
Γιατί αυτός που δεν παράγει, δεν έχει και τίποτα να χάσει. Έτσι κι αλλιώς, με βάση τους κοινοτικούς κανονισμούς, λαμβάνει επιδοτήσεις χωρίς να καλλιεργεί και να έχει έξοδα.
Αυτοί όμως που καλλιεργούν έχουν πολύ μεγάλη ανάγκη τα χρήματα των επιδοτήσεων, αφού τα χρησιμοποιούν πάλι για τη δουλειά τους.
Αυτά δεν τα ξέρουν οι κυβερνώντες;
.