«Εμένα με έθρεψε τσιγγάνας γάλα/και είμαι ελεύθερος σαν τα πουλιά/ Εγώ γεννήθηκα πάνω στο χώμα/στης γης κοιμήθηκα την αγκαλιά/ Φτερά του έρωτα είχα για στρώμα/και με νανούριζαν γλυκά βιολιά», τραγουδάει -γιατί η φωνή του είναι αθάνατη- ο μεγάλος, “αείμνηστος πια”, λαϊκός ερμηνευτής Μανώλης Αγγελόπουλος.
Προφανώς, μ’ αυτό το άσμα νανούρισε τον… εαυτό της η ηλικιωμένη τσιγγάνα της φωτογραφίας, η οποία εκμεταλλεύτηκε, κατά τον αποδοτικότερο τρόπο, την σημερινή λιακάδα και πήρε έναν υπνάκο στην αποβάθρα του Σιδηροδρομικού Σταθμού…
Ο κόσμος περνούσε και την κοιτούσε, μα εκείνη -σε πείσμα τους- δεν… ξυπνούσε!!!
Κάποια στιγμή, σήμανε …εγερτήριο -κι εδώ είναι το ωραίο- όχι λόγω …κινητού -που δεν είχε επάνω της-, αλλά από κάποιον ομόφυλό της, εκ γενετής κωφάλαλο!!! (σ.σ. μη ρωτάτε πώς, βρήκε τον τρόπο να το κάνει!).
Η αθίγγανη σηκώθηκε, πήρε τα “στρώματά” της (εφημερίδες & φυλλάδια) και έφυγε αγουροξυπνημένη, αδιαφορώντας για τα… περίεργα βλέμματα που συγκέντρωνε πάνω της, όπως και για τον… άγρυπνο φακό του trikalaIN.
