Επιτέλους έφτασα στο σπίτι μου! δεν πιστεύω ότι έφτασα στην Ελλάδα μετά από ένα οδοιπορικό που σίγουρα θα θύμιζε κινηματογραφική ταινία.
Εγώ μαζί με τρία νεαρά παιδιά ξεκινήσαμε από την μια άκρη της Ευρώπης 3.000 χλμ. με προορισμό την πατρίδα μας. Αφού έχοντας κάνει όλα τα τεστ που μας ζητήσανε και στη Γερμανία και στην Ελλάδα με όλα τα τεστ υγιεινής αρνητικά, περάσαμε 7 χώρες και κολλήσαμε στα σύνορα Σκοπίων-Ελλάδας, ενώ περάσαμε και είμαστε ήδη στη χώρα μας, βρισκόμαστε σε δίλημμα για το αν πρέπει να προχωρήσουμε συνεχίζοντας τον προορισμό μας για τα Τρίκαλα.
Το όνειρο μας να πάμε σπίτια μας κατέληξε σε θρίλερ και το εννοώ, ξεκινώντας από όλους τους υπευθύνους των συνόρων που απεγνωσμένα τρέχαμε και ρωτούσαμε πως μπορούμε να φύγουμε να πάμε σπίτι μας. Μας λέγανε ότι μη πληρώντας την απαγόρευση πάνω από δυο άτομα, ενώ εμείς είμαστε τέσσερις πέφταμε σε τοίχο, επειδή ισχύουν κάποιοι νόμοι,αλλά εξοργίστηκα πιο πολύ αφού μας είπανε να πάρουμε την πολιτική προστασία και το 100, το μεν δεν το σηκώσανε ποτέ το τηλέφωνο και το 100 έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα στο νεαρό Αλέξανδρο που ήτανε μαζί μου, λέγοντας εάν απομακρυνθούμε από τα σύνορα φεύγοντας 4 άτομα, αντιμετωπίζαμε μεγάλες ποινές και πρόστιμα 1200 ευρώ.
Κατάσταση πολέμου για εμάς, αγανάκτησης, ταλαιπωρίας, εξαθλίωσης, πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνθηκα λίγος κοιτώντας τα μάτια των τριών παιδιών που είχα μαζί μου, με τα μάτια χαμηλωμένα κάτω, ανήμπορος να κάνω κάτι, φοβερά άσχημα, ευθύνη τεράστια, αντίο ζέστη, οικογένεια, γιορτές.
Φεύγω τρέχοντας πίσω, απεγνωσμένα ρωτώντας τους πάντες, άλλοτε φωνάζοντας πολύ άλλοτε λίγο, να βρεθεί μια λύση για το πως μπορούμε να φύγουμε να πάμε σπίτι μας, οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν, κούραση απίστευτη, δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που συμβαίνει και τότε εντελώς ξαφνικά από ένα γραφείο βγαίνει μια αστυνομικός και μου λέει κύριε Γρηγορίου πάρε τα παιδιά, φύγετε σπίτι σας. Σάστισα, λύγησα εκείνη τη στιγμή, μη μπορώντας να πιστέψω και ξαναρωτάω είστε σίγουρη; μα θα μας γράψουν, μα θα έχουμε πρόβλημα, μα έχει παντού αστυνομικούς σε όλες τις πόλεις, πως θα τα καταφέρουμε; φύγετε μου λέει, δεν νομίζω να σας γράψει κάνεις γιατί θα είναι λάθος, είναι επαναπατρισμός, έχετε όλα τα απαραίτητα τεστ και έγγραφα….
Η χαρά μου μεγάλη, τρέχω προς το αυτοκίνητο, στα παιδιά και τους λέω πάμε. Χαρά αναγέννησης στα πρόσωπα τους και έτσι ξεκινήσαμε και τώρα αυτή τη στιγμή κλαίω, είμαι στο σπίτι μου.
Θερμή παράκληση σε όλους τους αρμοδίους που εκτελούν έργο κυβερνητικό, προσέξτε πως εκτελείτε τις εντολές που παίρνετε, έχετε μεγάλη υποχρέωση και καθήκον απέναντι μας να μας προασπίζετε, να μας προστατεύετε και να μας καθοδηγείτε σωστά και όχι να μας τρομοκρατείτε και να μας ταλαιπωρείτε….
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ-ΑΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΙΣΣΑΣ-ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΠΑΠΑΤΖΙΚΑ