Σκηνή από θρίλερ θύμισε το δωμάτιο στο οποίο έμενε για πάνω από μία 10ετια μία 31χρονη γυναίκα σε χωριό της ανατολικής Ρόδου και η οποία είχε βιώσει από τα σχολικά της χρόνια τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Η 31χρονη γυναίκα που ζούσε απομονωμένη και κλεισμένη σε τρώγλη επί 10 και πλέον χρόνια σε δημοτική ενότητα στην ανατολική πλευρά της Ρόδου, μεταφέρθηκε χθες Τρίτη (15/12) στο Νοσοκομείο Ρόδου.
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Δημοκρατική», η γυναίκα έπασχε από διαταραχή φύλου και ψυχολογικά προβλήματα, εντοπίστηκε να ζει υπό άθλιες συνθήκες και διατάχθηκε ο υποχρεωτικός εγκλεισμός της σε ίδρυμα.
Η 31χρονη, βρέθηκε σ’ ένα «μολυσμένο» και επικίνδυνο για την υγεία της σπίτι από αστυνομικούς που έστησαν σε εκτέλεση δικαστικής απόφασης, επιχείρηση για τον υποχρεωτικό εγκλεισμό της σε ίδρυμα για να της παρέχονται εφ’ εξής τα στοιχειώδη.
Προηγήθηκε έκθεση κοινωνικού λειτουργού αλλά και ψυχολόγου αφού η Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Ρόδου επιλήφθηκε ανώνυμης καταγγελίας για την κατάσταση της 31χρονης γυναίκας, που δεν ήθελε καν την συνδρομή των υπερήλικων γονέων της.
Τα άκρα της 31χρονης έχουν υποστεί σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες εκτεταμένη μόλυνση, ενώ τα δάκτυλα των ποδιών της δεν ξεχωρίζουν από τα νύχια.
Η εικόνα του υπνοδωματίου θύμισε σκηνές από θρίλερ.
Η γυναίκα φέρεται κυρίως στα σχολικά χρόνια να βίωσε την απαξίωση και τον κοινωνικό αποκλεισμό από τους συγχωριανούς της κυρίως τους συνομηλίκους της.
Υπέστη κατάθλιψη, απομονώθηκε και οδηγήθηκε στην απόφαση να αποκοπεί οριστικά από τον κοινωνικό της περίγυρο ακόμη και από την οικογένειά της.
Πλέον απέναντι στους ανθρώπους που την προσεγγίζουν εκδηλώνεται με θυμό, έχει εξάρσεις, βρίζει και θεωρεί ότι ούτε οι γονείς της την υποστήριξαν όταν επέλεξε να συμπεριφέρεται ως άνδρας.
Οι γείτονες της δεν επιδείκνυαν ενδιαφέρον και η ίδια υπήρξε εξαιρετικά εχθρική απέναντί τους.
Η 31χρονη γυναίκα ασχολείτο μόνο με τον υπολογιστή της, δεν είχε καμία επικοινωνία με τους συμμαθητές της και την οικογένειά της και δεν την επισκέπτονταν ούτε συγγενείς, ούτε γείτονες.
Παρέμεινε εσώκλειστη σε αυτόνομο χώρο της πατρικής της οικίας ο οποίος περιλάμβανε κρεβάτι, τηλεόραση και υπολογιστή.
Οι γονείς φοβούνταν τις φωνές της και δεν επεδίωξαν οποιαδήποτε αλλαγή. Εξάλλου η κόρη τους δεν μετακινείτο στο υπόλοιπο σπίτι.
Τέλος κάθε προσπάθεια της οικογένειας να υποστηριχθεί από ειδικούς απέβη άκαρπη γιατί η ίδια δεν επιθυμούσε υποστήριξη από ψυχολόγο.
Μιλώντας στην ΕΡΤ Νοτίου Αιγαίου και σχολιάζοντας ανάλογες περιπτώσεις ο Κοινωνικός Λειτουργός Σπύρος Στογιάννης από το Κέντρο Πρόληψης «Δίοδος» είπε πως «όταν ο άνθρωπος βιώνει μια τέτοια πραγματικότητα που δεν γίνεται αποδεκτή από το περιβάλλον του, δημιουργείται μια πίεση που εσωτερικεύεται. Τότε χρειάζεται ένας πολύ ιδιαίτερος τρόπος προσέγγισης τους ακόμη και με παρέμβαση Εισαγγελέα».