Ο λαός και η εργατική τάξη στο προσκήνιο, στο δρόμο του αγώνα!
Ενάντια στη νέα επίθεση που θα φέρουν τα παζάρια και οι συμφωνίες με τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ΔΝΤ
Το σκηνικό της υποταγής
«Υπογράψτε τη συμφωνία!», «Ο χρόνος λήγει!», «Πάρτε μέτρα». Κρώζουν τα κοράκια του ιμπεριαλισμού, απειλούν τα παράσιτα-ΕΟΚάνθρωποι, την ίδια στιγμή που εκφράζει το μακάβριο «ενδιαφέρον» του ο ιμπεριαλισμός από την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Από κοντά η ντόπια αστική τάξη που έπιασε τα όριά της στη… σκληρή διαπραγμάτευση και στην ανεξάρτητη πολιτική. Από κοντά και τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης που έχουν «σφυγμομετρήσει αντικειμενικά» το λαό κι έχουν διαγνώσει ότι οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι απολυμένοι, οι εργάτες και η νεολαία ζητούν επειγόντως «συμφωνία», δηλαδή (σε απλά ελληνικά) νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Σε αυτό το απίστευτο σκηνικό, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παρουσιάζεται ως δήθεν «σκληρός διαπραγματευτής», που υπηρετεί μία δήθεν «εθνικά υπερήφανη πολιτική». Όμως, στην πραγματικότητα, είναι πνιγμένη από την πιστωτική ασφυξία που της έχουν επιβάλει οι ιμπεριαλιστές του ΔΝΤ και της ΕΕ, αυτοί που εμφανίζει ως «εταίρους» και «συμμάχους». Και αυτό που κάνει είναι μία διαρκής πορεία υποχωρήσεων, εκλιπαρώντας τους αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές για μια συμφωνία.
Ο «έντιμος συμβιβασμός» για τον οποίο παρακαλάνε τα κυβερνητικά στελέχη, δεν είναι παρά η έκκλησή τους προς τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά για μια πολιτική ανάσα που θα τους επιτρέψει να συνεχίσουν την κυβερνητική τους πορεία. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση επιδιώκει να μεταθέσει σε δεύτερο χρόνο τη συμφωνία της σε μια σειρά ζητήματα (εργασιακό, ασφαλιστικό) ώστε να μπορεί να διαχειριστεί πολιτικά την πρώτη της συμφωνία.
Όμως, οι ιμπεριαλιστές δεν πτοούνται από εκκλήσεις. Έχουν κάθε λόγο να επιδιώκουν να «δέσουν» την κυβέρνηση από τώρα με συγκεκριμένες δεσμεύσεις στα ζητήματα αυτά, ακόμα και αν τα σχετικά μέτρα θα μπαίνουν σε χρονοδιάγραμμα μετά το καλοκαίρι. Αυτοί που έχουν δέσει το λαό και τη χώρα χειροπόδαρα μέσα από τα μνημόνια και τους αντεργατικούς νόμους έχουν κάθε λόγο να απαιτούν ακόμη μεγαλύτερο ξεζούμισμα.
Και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι πρόθυμη να τους το προσφέρει. Η πρόταση συμφωνίας που έχει κατα-θέσει αλλά και οι «διορθώσεις» που κάθε τόσο προτείνει, αποτελούν απόδειξη για την παράταση (σε πρώτη φάση) και την όξυνση (στην αμέσως επόμενη) της αντιλαϊκής, μνημονιακής πολιτικής. Η ανεργία, η λιτότητα, η πλήρης διάλυση των εργασιακών σχέσεων, ο ΕΝΦΙΑ, ο ψηλός ΦΠΑ είναι όλα εδώ! Και θα ακολουθήσουν και άλλα, ακόμη χειρότερα μέτρα, νέα, πιο δυσβάσταχτα δεσμά για τις πλατιές λαϊκές μάζες.
Σε αυτά προστίθεται η πρόθυμη προσφορά νέας νατοϊκής βάσης στην Κάρπαθο στους αμερικάνους ιμπεριαλιστές που έχουν μετατρέψει μια τεράστια περιοχή (από τη Λιβύη μέχρι την Υεμένη, τη Συρία, το Ιράκ, την Παλαιστίνη αλλά και την Ουκρανία) σε ένα τεράστιο αιματοβαμμένο θέατρο επεμβάσεων και πο-λέμου.
Θέλουν το λαό στο περιθώριο
Ενώ όλα τα κέντρα εξουσίας του ιμπεριαλισμού και του ντόπιου κεφαλαίου προχωρούν τις μεθοδεύσεις τους για την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, ο λαϊκός παράγοντας, οι εργαζόμενοι και η νεολαία (τα μόνιμα θύματα, δηλαδή) έχουν για την ώρα τεθεί στο περιθώριο, στην αμηχανία και στην αναμονή. Κατάσταση που αποτελεί εγγύηση για την παραπέρα κλιμάκωση της αντιδραστικής λαίλαπας που βιώνουμε.
Η κατάσταση αυτή αποτελεί, βέβαια, μια επιτυχία για τα κέντρα εξουσίας του συστήματος μέσα κι έξω από τη χώρα, καθώς και για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η οποία για την ώρα έχει επιδείξει σπουδαίο έργο αποπροσανατολισμού και περιθωριοποίησης των μαζών. Σε τέτοιο σημείο, μάλιστα, που οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, οι φονιάδες των λαών, παρουσιάζονται ως «φιλική δύναμη» την οποία μπορούμε να αξιοποιήσουμε ως αντιπαράθεση με την ΕΕ. Μία επικίνδυνη πολιτική αυταπάτη που θα οδηγήσει το λαό σε ακόμη πιο βαριές δεσμεύσεις και επικίνδυνα μονοπάτια.
Ας μη χαίρονται, όμως, τα ξένα και ντόπια αφεντικά. Τα προβλήματα στην κοινωνία είναι εκρηκτικά και οι εργαζόμενοι θα ξαναβρούν σιγά-σιγά το δρόμο του αγώνα.
Τι γίνεται και τι έρχεται στην πραγματικότητα
Αν εξετάσει κανείς όλα τα δεδομένα με ψυχρό τρόπο, αν δει το χαρακτήρα της επίθεσης σε παγκόσμια κλίμακα, θα καταλάβει ότι όλη η «λογιστική» κουβέντα (που μετράει ευρώ-ευρώ και που παρουσιάζει το χρέος δήθεν ως αιτία της αντιλαϊκής επίθεσης) είναι αποπροσανατολιστική. Στην πραγματικότητα, το ιμπεριαλιστικό-κα¬πι¬τα¬λι¬στι¬κό σύστημα ξεδιπλώνει μια επίθεση με στόχο την ολοκληρωτική συντριβή οποιουδήποτε δικαιώματος, σε όλους τους τομείς που καθορίζουν τη ζωή του λαού. Σε άλλες περιπτώσεις με άλλοθι την ανταγωνιστικότητα, σε άλλες με άλλοθι το χρέος κ.λπ.
Σε αυτό το πλαίσιο οι λαοί των εξαρτημένων από τον ιμπεριαλισμό χωρών (όπως η Ελλάδα), δέχονται διπλή καταλήστευση: μεταφορά πλούτου από τον εργαζόμενο λαό προς την αστική τάξη και μεταφορά πλούτου από τη χώρα προς τα ξένα αφεντικά, ΕΕ και Αμερικάνους.
Αυτή η επίθεση δεν θα σταματήσει όταν η διαπραγματευτική ομάδα των ντόπιων αφεντικών βρει δήθεν τα «κατάλληλα πειστικά επιχειρήματα». Στο κάτω-κάτω, η κυβέρνηση παζαρεύει ουσιαστικά τα περιθώρια κίνησης της αστικής τάξης. Γι’ αυτό και δεν κουράζεται να ορκίζεται πίστη σε όλο το πλαίσιο που παράγει την πολιτική αυτή: το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Η πίστωση χρόνου που ζητάει η κυβέρνηση από το λαό δεν είναι πίστωση χρόνου για να οικοδομηθεί η προοπτική της σύγκρουσης με τα ντόπια και ξένα αφεντικά, αλλά για να ανανεωθεί η κυριαρχία τους και η επίθεσή τους στα λαϊκά δικαιώματα.
Είναι, λοιπόν, φανερό ότι αυτή η στρατηγική επίθεση δεν υπάρχει περίπτωση να φρεναριστεί από τους ίδιους τους ενορχηστρωτές της. Μπορεί να φρεναριστεί μόνο από τον ίδιο το λαό και τους αγώνες του. Από το λαό που για να ξεκινήσει να τα βάζει με ένα σταθερό τρόπο με τους εχθρούς του, πρέπει να ξετινάξει και ένα πλήθος αποπροσανατολισμών που σπέρνει ο αντίπαλος και αυταπατών που συνεχίζει να κουβαλάει η ρεφορμιστική αριστερά της ήττας και του συμβιβασμού.
Ο λαός -οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία- δεν έχει κανένα λόγο να νιώθει ότι χρωστάει. Γιατί, στην πραγματικότητα, του χρωστάνε. Ούτε έχει κανένα λόγο να δείξει κατανόηση στην «καημένη» την κυβέρνηση και να ρίξει τις απαιτήσεις του. Γιατί, στην πραγματικότητα, δεν ευθύνεται αυτός για τα αδιέξοδα της αστικής διαχείρισης που τον οδηγούν σε ακόμη χειρότερη θέση. Ο λαός δεν συγκυβερνά!
ΤΩΡΑ, χωρίς καθυστερήσεις, η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και η νεολαία πρέπει να βγουν στο προσκήνιο, στον αγώνα! Να αμφισβητήσουν έμπρακτα τη θηλιά και την υποχρέωση της υποταγής στα ξένα και ντόπια αφεντικά, προβάλλοντας πρόγραμμα πάλης και διεκδικήσεων για τις ανάγκες ζωής που έχουν:
– Ανατροπή των μνημονίων, παλιών και νέων.
– Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς.
– Επίδομα ανεργίας χωρίς όρους και προϋποθέσεις για όλο το διάστημα ανεργίας.
– Μόνιμη δουλειά με πλήρη δικαιώματα – Όχι στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων.
– Ασφάλιση, περίθαλψη και σύνταξη για όλους – Δωρεάν σπουδές για όλα τα παιδιά.
– Κάτω η φοροεπιδρομή.
– Ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα.
– Καμία εμπλοκή στους πολεμικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Να κλείσουν οι νατοϊκές στρατιωτικές βάσεις – Αλληλεγγύη στην πάλη των λαών.
– Εμπρός, λαέ! Έξω από το ΝΑΤΟ! Έξω από την ΕΕ! Έξω το ΔΝΤ!
Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015
.