Λένε ότι το πνεύμα των Χριστουγέννων ξυπνά την παιδικότητα και την αθωότητα και φέρνει στιγμές ευτυχίας και ψυχικής ηρεμίας…Πόσο εύκολο ακούγεται μα πόσο δύσκολο είναι στην πράξη όταν πλέον ακόμη και η χριστουγεννιάτικη αγαπημένη εποχή«πνίγει»την παιδική αθωότητα με την εκκωφαντική κραυγή των λογαριασμών,των υποχρεώσεων και των εμποδίων…
Παλιότερα,οι πόλεις«φορούσαν»τα γιορτινά τους και ο νους και η ψυχή γέμιζαν από προσμονή,ίσως και από ελπίδα…Τώρα,θέλω τόσο πολύ να προσμένω κάτι μα δεν ξέρω τι,θέλω τόσο πολύ να ελπίζω για κάτι μα δεν ξέρω για το τι…Κι όμως,προσπαθώ να μου αρέσει και φέτος ο Χειμώνας κι ας είναι«σκυθρωπός,μελαγχολικός και παγωμένος»…Τι κι αν είναι «φτωχός»από χριστουγεννιάτικες ξέγνοιαστες βόλτες,από δώρα και από μεγαλόπνοα σχέδια,τι κι αν δεν έχει ούτε τα βασικά για τους περισσότερους,τι και αν κυρίαρχο στο δέντρο της ζωής είναι το χαραγμένο στολίδι του«θα δούμε»,εγώ ακόμη προσπαθώ να μου αρέσει…
«Σφιγμένη»με «σφιγμένες»και περιορισμένες τις σκέψεις μου και τα όνειρά μου,κάνω ταξίδια νοερά και«ξεπορτίζω»σε χρόνια νοσταλγίας,σε χρόνια που ασυναίσθητα συγκρίνω με το σήμερα,σε«θυμάμαι»που θέλω να ξεχάσω γιατί με πληγώνουν…Μα,ακόμη προσπαθώ να μου αρέσει και φέτος ο Χειμώνας κι ας μην είναι τίποτα πια εύκολο…Προσπαθώ ακόμη και τα«χαστούκια»να τα μεταμφιέσω σε«υπενθύμιση»ότι μπορεί να χάσαμε και να συνεχίζουμε να χάνουμε όλοι πολλά αλλά μπορούμε και πρέπει να κρατηθούμε!
Να κρατηθούμε γι’αυτές τις χαρές τις τόσο απλές και καθημερινές…Για έναν περίπατο ανάμεσα στις λιγοστές φωτισμένες γειτονιές,για τη γεύση του«χιονισμένου»κουραμπιέ,για το κλασικό άκουσμα του«Last Christmas»από τους Wham,για μια ζεστή σοκολάτα δίπλα στη φλόγα της ξυλόσομπας,για τις ανταλλαγές ευχών που φέτος θα ναι«από καρδιάς»περισσότερο από ποτέ…
Σας νοσταλγώ Χριστούγεννα παλιά μα δεν είμαι αχάριστη,γιατί στα φετινά Χριστούγεννα θα χω και πάλι κοντά μου τους ανθρώπους μου,αυτούς που αγαπώ και που η αγκαλιά τους δεν συγκρίνεται με κανένα αγαθό στον κόσμο!Είναι τόσο σημαντικό να έχει ο ένας τον άλλο,όχι ως δεδομένο αλλά ως δώρο ιερό και ανεκτίμητο…
Εύχομαι φέτος λοιπόν,η «φυλακισμένη»παιδικότητά μας να κατορθώσει«ν’αποδράσει» απ’τα στενά σοκάκια της καθημερινότητας που μας έκανε αλύγιστους και αδιάφορους,γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό απ’το να ξυπνάς Χριστούγεννα πρωί και να μην είσαι παιδί,που παραμονεύει το θαύμα στη γωνία…Αυτή η παιδικότητα ίσως να ναι και η μοναδική αρωγός για να«χτιστούν»μέσα μας τα πιο γερά και δυνατά «οχυρά»αισιοδοξίας,αντοχής και ελπίδας…Μόνο έτσι ίσως να κοπάσει ο «Χειμώνας»…Χρόνια πολλά σε όλους!
Κατερίνα Κεχαγιά, Φιλόλογος
Φροντιστήρια Μ.Ε«ΠΥΡΣΟΣ»
1ο Κολοκοτρώνη 29-Τρίκαλα
2ο Βαλτινό Τρικάλων