Ιωάννα Χαρμπέα: Ο φυσιολογικός άνθρωπος ευχαριστιέται με λίγα και απλά πράγματα

Τα άτομα της καταναλωτικής κοινωνίας κα­ταναλώνουν για να γεμίσουν το εσωτερικό τους κενό. Οι δυστυχισμένοι άνθρωποι χρειά­ζονται την καταναλωτική κοινωνία για να αμύ­νονται στις αλλοτριωτικές συνθήκες της σύγ­χρονης διαβίωσης. Χρησιμοποιούμε τη λογική μας για να ναρκώσουμε την άσχημη διάθεση που έχουμε και όχι για να δούμε την εσωτερι­κή μας σύγκρουση, την εσωτερική μας αντι­φατικότητα. Πράγματι πόσες και πόσες φο­ρές δεν οδηγηθήκαμε στην απόκτηση περιτ­τών αγαθών στη ζωή μας, αγαθών που δεν τα χρειαζόμαστε πραγματικά και πιθανώς ποτέ δεν τα χρησιμοποιούμε. Πόσες και πόσες φο­ρές δεν υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας να μη τρώμε χωρίς να πεινάμε, να κάνουμε κάποια δίαιτα και πόσες φορές σταθήκαμε αδύναμοι να κρατήσουμε την υπόσχεση μας. Είναι ο α­συνείδητος πόνος που μας ωθεί στην κάθε είδους κατανάλωση.

Καταναλώ­νουμε για να νεκρώσουμε τον πόνο. Η κατανάλωση και ιδιαί­τερα η υπερκατανάλωση είναι μια μορφή άμυνας στην ύπαρ­ξη του πόνου που αισθανόμα­στε. Την ύπαρξη αυτού του πό­νου εμείς οι ενήλικες έχουμε κληρονομήσει από τις συνθή­κες του παρελθόντος, (ως επί το πλείστον από την παιδική μας ηλικία).

Ο φυσιολογικός άνθρωπος ευχαριστιέται με λίγα και απλά πράγματα. Η ευχαρίστηση του όμως είναι βαθιά και γνήσια. Ο νευρωτικός άνθρωπος συνέχεια γκρινιάζει. Ο νευρωτικός άνθρωπος ψάχνει συνέχεια σαν κάτι να έχασε, σαν κάτι να του λείπει. Ποτέ δεν είναι ικανοποιημένος ότι και να κάνει ότι και να του κάνουν. Πάντα θα ζητάει…. Πάντα κάτι θα του λείπει… όμως αυτό που του λείπει ανήκει στο παρελθόν και είναι η έλλειψη ικα­νοποίησης των βασικών του αναγκών, όταν ή­ταν ακόμα βρέφος, νήπιο, παιδί. Αυτό που του έλειψε ήταν ο θηλασμός, η αγκαλιά, η στορ­γή, η αγάπη, η ασφάλεια… Επομένως ότι και να κάνει τώρα στο παρόν δεν θα βρει ικανο­ποίηση , γιατί οι πρωτογενείς ανάγκες του έ­μειναν ανικανοποίητες.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι νευρωτικοί άνθρωποι δεν βρίσκουν ικανοποίη­ση σε τίποτα. Ποτέ δεν θα έχουμε αρκετά χρήματα, ποτέ δεν θα αισθανόμαστε αρκετή ασφάλεια, αποδοχή, αγάπη. Συνέχεια θα ζη­τάμε επιβεβαίωση. Συνέχεια θα ζητάμε όλο και περισσότερα. Η ζωή μας θα είναι ένας συ­νεχής αγώνας, ένας αγώνας όμως μάταιος γι­ατί πάντα θα υπάρχει η έλλειψη, το κενό, το α­νικανοποίητο αίσθημα.

Η ευτυχία λοιπόν του ανθρώπου δεν βρί­σκεται στην υπερκατανάλωση. Η ηρεμία, η ευ­χαρίστηση, και η πληρότητα βρίσκονται στην γνωριμία του εαυτού μας από εμάς τους ίδι­ους. Μόνο αν προσπαθήσουμε να γνωρίσου­με τον εαυτό μας σε βάθος, μόνο αν αναζη­τήσουμε τα πραγματικά αίτια κάθε κοινωνικής συμπεριφοράς μόνο τότε θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από τις ψεύτικες και υποκατάστατες ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας.

Βέβαια σύμφωνα με τα νέα δεδομένα της οικονομικής κρίσης ο καθένας μας θα κάνει τον απολογισμό του. Η νέα κατάσταση που έχει προκύψει θα αναγκάσει κάποιους από εμάς εάν όχι όλους να επαναπροσδιορίσουμε από μόνοι μας τις αξίες μας, τα θέλω μας και εν τέλει τις καταναλωτικές μας συνήθειες. Ο νευρωτικός άνθρωπος βέβαια πάντα θα επιζητά να καλύψει το συναισθηματικό κενό ,αλλά η εισβολή της κρίσης στην καθημερινότητα του θα μετριάσει αυτή  την αναζήτηση.