Η συζήτηση περί των μελλοντικών εξελίξεων στον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς, περνάει αναπόφευκτα μέσα από τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Και εκείνες παιρνούν μέσα από τις επόμενες πρωτοβουλίες της Έφης Αχτσιόγλου.
Σε αντίθεση με τα… μουχλιασμένα μυαλά και τους “δημογέροντες” του 3% που ήδη αποχώρησαν με θόρυβο, η Έφη Αχτσιόγλου ανήκει στη νεώτερη γενιά στελεχών. Και γύρω της αθροίζονται αξιόλογα στελέχη, επίσης της νεώτερης γενιάς, που διατηρούν αυταπόδεικτο ορίζοντα μέλλοντος. Χρονικό τουλάχιστον.
Χωρίς την Έφη Αχτσιόγλου και την ομάδα της, το αφήγημα του Στέφανου Κασσελάκη για φρεσκάρισμα της πολιτικής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ, ξεθωριάζει. Σε επίπεδο εικόνας και εντυπώσεων, ωστόσο.
Σε επίπεδο ουσίας, η συζήτηση επικεντρώνεται αναπόφευκτα στην επίσης αυτοπόδεικτη αδυναμία της Έφης Αχτσιόγλου να πείσει ότι διαθέτει ειδικό βάρος. Πολιτικά και ιδεολογικά.
Με σκοτεινή προίκα τον πρωταγωνιστικό ρόλο της σε δυο μοιραίες για την ελληνική κοινωνία επιλογές των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ, τον νόμο Κατρούγκαλου, που ξεδόντιασε τους συνταξιούχους, και την άγρια φορολόγηση της μεσαίας τάξης από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, η Έφη Αχτσιόγλου δεν πείθει ότι μπορεί. Ότι “το έχει”.
Δεν τη βοηθάει και η σχετικά εύθραυστη δημόσια εικόνα της, που δεν προσφέρει εχέγγυα ηγετικού σθένους και αξιοπιστίας. Επιπροσθέτως, είναι μέρος του “χθες”, που καταδίκασε τον ΣΥΡΙΖΑ σε εκλογική συρρίκνωση. Γι’ αυτό και… έχασε τη λάμψη της, όταν εμφανίστηκε ο Στέφανος Κασσελάκης.