Πάντα πίστευα ότι το Τουίτερ (Χ) ήταν μια θάλασσα για να ρίχνουμε τα μηνύματα στο μπουκάλι… ρίχνω και εγώ τα δικά μου και τα αφήνω να αρμενίζουν, κάποιοι τα διαβάζουν και τα ξαναρίχνουν μέσα, κάποιοι τα προσπερνάνε …
Υπήρχε πάντοτε πολύ θάλασσα για να αρμενίζουν τα μπουκάλια μας και ξαφνικά νιώθω ότι τα μπουκάλια μας έγιναν πολλά που χάθηκε η θάλασσα. Χτυπιώνται και στριμώχνονται τα μπουκάλια μας και κάποια σπάνε και κάποια χάνονται στο βάθος….και πολλά είναι γεμάτα θλίψη και σπαραγμό…. οργή, πόση οργή…. πολλά “χιουμοριστικά” που κρύβουν κάθε είδους κακοποίηση λεκτική, σωματική….μα αυτό που με σοκάρει είναι το μίσος αγνό ατόφιο μίσος σε κάθε τι που δεν χωράει σε κουτάκια…. πότε μάθαμε να μισούμε τόσο ολοκληρωτικά;
Με η χωρίς θρησκεία οι καλοί άνθρωποι δεν μισούν και κάνουν καλά πράγματα. Και οι κακοί άνθρωποι μισούν και κάνουν κακά πράγματα . Μόνο που οι κακοί χρειάζονται μια θρησκεία που να τους συγχωρεί ώστε να μπορούν να συνεχίζουν.
Ο Δημήτρης Γκανούλης ήταν υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Μετεώρων με το συνδυασμό του Σωτήρη Παπαχρήστου «Ανοιχτοί Ορίζοντες»