Χρήστος Σταμόπουλος: Αποχαιρετισμός στον αγωνιστή Ντίνο Παπαδόπουλο

Φίλε , συναγωνιστή και σύντροφεΝτίνο ,

Ο πρόωρος  θάνατός σου μας αιφνιδίασε .Ήμασταν ανέτοιμοι να δεχθούμε το θλιβερό μαντάτο. Ο θάνατος  σου  προκάλεσε  σ’ολους μας βαθειά συγκίνηση, μεγάλη θλίψη  και την αίσθηση μιας σημαντικής απώλειας.

Η καθημερινήσυμμετοχή σου για 5 σχεδόν 10ετίες στους κοινωνικούς και πολιτικούςαγώνες γιαδημοκρατία , εθνικήανεξαρτησία  και κοινωνικήδικαιοσύνηυπήρξεδεδομένη.

Με οδηγό την κομμουνιστική ιδεολογία  και τη μαρξιστική κοσμοθεωρία  έδωσες αγώνες, μαζί με τους συντρόφους σου  , κατά των πολέμων  και των επεμβάσεων του ιμπεριαλισμού και υπέρ της ειρήνηςόπου γης , κατά του αυταρχισμού  και για τη συγκράτηση  του βιοτικούεπιπέδου του λαού .Με χαρακτηριστική υπομονή και <<δουλειάμυρμηγκιού>>αγωνιζόσουν για την ιδεολογικήαποδέσμευση του λαού  από τον ανορθολογικό και απάνθρωποκαπιταλισμό. Πάσχιζες για τη διαφώτιση  και τον ιδεολογικό αυτοκαθορισμό της εργατικής τάξης. Για την ανύψωση της πολιτικής συνείδησης του λαού .

Οι κοινωνικοί αγώνες σου είχαν ένα βαθύ ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο .Μια στέρεη μαρξιστική  βάση,αφού ο ίδιος γνώριζες και είχες μελετήσει αρκετά καλάτους κλασικούς του μαρξισμού.Σπούδασεςπολιτικέςεπιστήμες στο Πάντειο ,αλλάαναδείχτηκεςέναςμαρξιστήςπολιτικός  στη θεωρία και στην πράξη.

Αγωνιζόμενος , ανέκαθεν  και μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής σου , μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ ( μ-λ) , αρχικά ως ΟΜΛΕ , ήσουν πάντα απέναντι στο Σύστημα .Δεν υποχώρησες , δεν συμβιβάστηκες και δεν συνεργάστηκες ποτέ μαζί του . Ούτε πολιτικά ούτε ιδεολογικά  ούτε στη βάση των ανθρώπινων αναγκών που μπορεί να έχει ο καθένας. Απόφοιτητής, όταν συμμετείχες στην Εξέγερση  του Πολυτεχνείου στην Αθήνα, επέλεξες  τη σωστήόχθη της Ιστορίας και την κράτησεςσταθερά  και ακλόνηταμέχρι που άφησες την τελευταία σου πνοή .

Ο Ντίνος ήταν ένας ήρεμος συζητητής . Συζητούσε  με όλους  και ήξερεν’ακούει . Μετά ξετύλιγε τις απόψεις του και ο λόγος του ήταν πάντα αυστηρά πολιτικός.  Ποτέ προσωπικός. Δεν επηρεάζονταν από προσωπικές συμπάθειες η αντιπάθειες .Κι αυτό, στη σημερινή εποχή που έχει υποχωρήσει  η πολιτική  , ήταν πάρα πολύ σημαντικό. Και να διαφωνούσες με τον Ντίνο,  ήσουνυποχρεωμένος να εμπλακείς στη συζήτηση και να αντιτάξεις πολιτικό λόγο και πολιτικά επιχειρήματα.

Άλλωστε ο Ντίνος έδειχνε κι αποδείκνυε στη πράξη,ότι όλους τους κομμουνιστές , αριστερούς  και αντιπάλους του Συστήματος  , μας ένιωθε στην ίδιαόχθη του αγώνα.  Δεν είχε την αλαζονεία της πολιτικής  του γραμμής  – που δυστυχώςενδημείσήμερα  σε ομάδεςκαι κόμματα της Αριστεράς- αλλάήταν σταθερά υπέρ της ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΔΡΑΣΗΣ.Ενότηταδράσης  που είναι αναγκαιότητα για το ξετύλιγμα  του αγώνα μας και τηςαντίστασηςστηλαίλαπα του νεοφιλελεύθερουκαπιταλισμού  που αφήνειπίσω του αποκαΐδια και κοινωνικάερείπια  ( ανεργία, φτώχεια, ανασφάλεια ,πολέμους και καταστροφή του περιβάλλοντος  )  .

Χωρίς υπερβολή ,ο Ντίνος  Παπαδόπουλος ήταν εμβληματική  προσωπικότητα στον χώρο της Αριστεράς στα Τρίκαλα. Μια σταθερή αξία .Ένας αμετανόητος κομμουνιστής αγωνιστής ,  καίτοι δεν ζούσε σε πολύ αγωνιστικούςκαιρούς .Ο Ντίνοςπίστευε  στην κομμουνιστικήαπελευθέρωση , αλλά τη θεωρούσεαποτέλεσμα της δράσης των μαζών και όχι ουρανοκατέβατη .Αναγκαίαπροϋπόθεσηθεωρούσε τη διαφώτιση  και το ανέβασμα της πολιτικήςσυνείδησης του κόσμου της εργασίας και του μόχθου .Ναι στουςαγώνες,αλλά και στη χάραξησωστούπολιτικούπλαισίου .

Ο Ντίνος  μας άφησε  ένα μεγάλοκενό .Ο καλύτεροςφόροςτιμήςγι’αυτόν  είναι να συνεχίσουμε , ο καθένας  απ’ το πόστο του,  την αγωνιστική του παρακαταθήκη  για νέους  και πιο δυναμικούςαγώνες  για ειρήνη,ελευθερία,δημοκρατία,σοσιαλισμό και κομμουνισμό .

Η δυστοπικήκαθημερινότητα που μας έχειαρπάξει τον τελευταίοκαιρό, είχε ως συνέπειανα χάσω και να μη γνωρίζω τα τελευταίαδύσκολαεπεισόδια  της ζωής του Ντίνου , μ’ αποτέλεσμα  το άγγελμα του θανάτου ναμε αιφνιδιάσει  και να δεχτώ ένα ισχυρό σοκ .

      Φίλε , συναγωνιστή, σύντροφε, αγνέ ιδεολόγε ,  κομμουνιστήΝτίνο ,  σε αποχαιρετούμεόλοι με σπασμένηκαρδιά , αλλά και με  τη βεβαιότητα  πως τα όνειρα μας θα πάρουνεκδίκηση , επειδή εν τέλειαυτό θα θελήσει ο ίδιος ο λαός και θα γράψει τη δική του Ιστορία !

     Εκφράζοντας τα θερμά μου συλλυπητήρια  στους οικείους του , εύχομαι στη συντρόφισσα και συνοδοιπόρο της  ζωής του  και του αγώνα  , Λίτσα Γκουντούρα, καθώς και στους δυο γιους  , Απόστολο και Γιάννη Παπαδόπουλο  , ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ  και ν’αντέξουν τον πρόωρο χαμό  του συζύγου και πατέρα τους!

     Θα ’θελα να τελειώσω με κάποιους στίχους από ποίημα συντοπίτη δασκάλου, που μου το ζήτησε ο ίδιος :

<<Αρνούμαινα πλεύσω μες στο σκοτάδι ,

να κάνω τημέραπαράνομοβράδυ, 

    λαθραία να ζήσω  μες στη σκιά σας  ,

να γονατίσω  με φόβομπροστά σας !……….

   Αρνούμαι  στον μύλονερό να σας ρίξω  !

Τα δόντια  μου τ’άσπραεγώ θα σας δείξω !……..

   Μικρή η ζωή ,μεγάλη η πράξη , 

σαν νιώθωπως είμαιμ’εμέναεντάξει  !>>

 

 

                                                                                                Χρήστος Σταμόπουλος