Φίλε , συναγωνιστή και σύντροφεΝτίνο ,
Ο πρόωρος θάνατός σου μας αιφνιδίασε .Ήμασταν ανέτοιμοι να δεχθούμε το θλιβερό μαντάτο. Ο θάνατος σου προκάλεσε σ’ολους μας βαθειά συγκίνηση, μεγάλη θλίψη και την αίσθηση μιας σημαντικής απώλειας.
Η καθημερινήσυμμετοχή σου για 5 σχεδόν 10ετίες στους κοινωνικούς και πολιτικούςαγώνες γιαδημοκρατία , εθνικήανεξαρτησία και κοινωνικήδικαιοσύνηυπήρξεδεδομένη.
Με οδηγό την κομμουνιστική ιδεολογία και τη μαρξιστική κοσμοθεωρία έδωσες αγώνες, μαζί με τους συντρόφους σου , κατά των πολέμων και των επεμβάσεων του ιμπεριαλισμού και υπέρ της ειρήνηςόπου γης , κατά του αυταρχισμού και για τη συγκράτηση του βιοτικούεπιπέδου του λαού .Με χαρακτηριστική υπομονή και <<δουλειάμυρμηγκιού>>αγωνιζόσουν για την ιδεολογικήαποδέσμευση του λαού από τον ανορθολογικό και απάνθρωποκαπιταλισμό. Πάσχιζες για τη διαφώτιση και τον ιδεολογικό αυτοκαθορισμό της εργατικής τάξης. Για την ανύψωση της πολιτικής συνείδησης του λαού .
Οι κοινωνικοί αγώνες σου είχαν ένα βαθύ ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο .Μια στέρεη μαρξιστική βάση,αφού ο ίδιος γνώριζες και είχες μελετήσει αρκετά καλάτους κλασικούς του μαρξισμού.Σπούδασεςπολιτικέςεπιστήμες στο Πάντειο ,αλλάαναδείχτηκεςέναςμαρξιστήςπολιτικός στη θεωρία και στην πράξη.
Αγωνιζόμενος , ανέκαθεν και μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής σου , μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ ( μ-λ) , αρχικά ως ΟΜΛΕ , ήσουν πάντα απέναντι στο Σύστημα .Δεν υποχώρησες , δεν συμβιβάστηκες και δεν συνεργάστηκες ποτέ μαζί του . Ούτε πολιτικά ούτε ιδεολογικά ούτε στη βάση των ανθρώπινων αναγκών που μπορεί να έχει ο καθένας. Απόφοιτητής, όταν συμμετείχες στην Εξέγερση του Πολυτεχνείου στην Αθήνα, επέλεξες τη σωστήόχθη της Ιστορίας και την κράτησεςσταθερά και ακλόνηταμέχρι που άφησες την τελευταία σου πνοή .
Ο Ντίνος ήταν ένας ήρεμος συζητητής . Συζητούσε με όλους και ήξερεν’ακούει . Μετά ξετύλιγε τις απόψεις του και ο λόγος του ήταν πάντα αυστηρά πολιτικός. Ποτέ προσωπικός. Δεν επηρεάζονταν από προσωπικές συμπάθειες η αντιπάθειες .Κι αυτό, στη σημερινή εποχή που έχει υποχωρήσει η πολιτική , ήταν πάρα πολύ σημαντικό. Και να διαφωνούσες με τον Ντίνο, ήσουνυποχρεωμένος να εμπλακείς στη συζήτηση και να αντιτάξεις πολιτικό λόγο και πολιτικά επιχειρήματα.
Άλλωστε ο Ντίνος έδειχνε κι αποδείκνυε στη πράξη,ότι όλους τους κομμουνιστές , αριστερούς και αντιπάλους του Συστήματος , μας ένιωθε στην ίδιαόχθη του αγώνα. Δεν είχε την αλαζονεία της πολιτικής του γραμμής – που δυστυχώςενδημείσήμερα σε ομάδεςκαι κόμματα της Αριστεράς- αλλάήταν σταθερά υπέρ της ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΔΡΑΣΗΣ.Ενότηταδράσης που είναι αναγκαιότητα για το ξετύλιγμα του αγώνα μας και τηςαντίστασηςστηλαίλαπα του νεοφιλελεύθερουκαπιταλισμού που αφήνειπίσω του αποκαΐδια και κοινωνικάερείπια ( ανεργία, φτώχεια, ανασφάλεια ,πολέμους και καταστροφή του περιβάλλοντος ) .
Χωρίς υπερβολή ,ο Ντίνος Παπαδόπουλος ήταν εμβληματική προσωπικότητα στον χώρο της Αριστεράς στα Τρίκαλα. Μια σταθερή αξία .Ένας αμετανόητος κομμουνιστής αγωνιστής , καίτοι δεν ζούσε σε πολύ αγωνιστικούςκαιρούς .Ο Ντίνοςπίστευε στην κομμουνιστικήαπελευθέρωση , αλλά τη θεωρούσεαποτέλεσμα της δράσης των μαζών και όχι ουρανοκατέβατη .Αναγκαίαπροϋπόθεσηθεωρούσε τη διαφώτιση και το ανέβασμα της πολιτικήςσυνείδησης του κόσμου της εργασίας και του μόχθου .Ναι στουςαγώνες,αλλά και στη χάραξησωστούπολιτικούπλαισίου .
Ο Ντίνος μας άφησε ένα μεγάλοκενό .Ο καλύτεροςφόροςτιμήςγι’αυτόν είναι να συνεχίσουμε , ο καθένας απ’ το πόστο του, την αγωνιστική του παρακαταθήκη για νέους και πιο δυναμικούςαγώνες για ειρήνη,ελευθερία,δημοκρατία,σοσιαλισμό και κομμουνισμό .
Η δυστοπικήκαθημερινότητα που μας έχειαρπάξει τον τελευταίοκαιρό, είχε ως συνέπειανα χάσω και να μη γνωρίζω τα τελευταίαδύσκολαεπεισόδια της ζωής του Ντίνου , μ’ αποτέλεσμα το άγγελμα του θανάτου ναμε αιφνιδιάσει και να δεχτώ ένα ισχυρό σοκ .
Φίλε , συναγωνιστή, σύντροφε, αγνέ ιδεολόγε , κομμουνιστήΝτίνο , σε αποχαιρετούμεόλοι με σπασμένηκαρδιά , αλλά και με τη βεβαιότητα πως τα όνειρα μας θα πάρουνεκδίκηση , επειδή εν τέλειαυτό θα θελήσει ο ίδιος ο λαός και θα γράψει τη δική του Ιστορία !
Εκφράζοντας τα θερμά μου συλλυπητήρια στους οικείους του , εύχομαι στη συντρόφισσα και συνοδοιπόρο της ζωής του και του αγώνα , Λίτσα Γκουντούρα, καθώς και στους δυο γιους , Απόστολο και Γιάννη Παπαδόπουλο , ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ και ν’αντέξουν τον πρόωρο χαμό του συζύγου και πατέρα τους!
Θα ’θελα να τελειώσω με κάποιους στίχους από ποίημα συντοπίτη δασκάλου, που μου το ζήτησε ο ίδιος :
<<Αρνούμαινα πλεύσω μες στο σκοτάδι ,
να κάνω τημέραπαράνομοβράδυ,
λαθραία να ζήσω μες στη σκιά σας ,
να γονατίσω με φόβομπροστά σας !……….
Αρνούμαι στον μύλονερό να σας ρίξω !
Τα δόντια μου τ’άσπραεγώ θα σας δείξω !……..
Μικρή η ζωή ,μεγάλη η πράξη ,
σαν νιώθωπως είμαιμ’εμέναεντάξει !>>
Χρήστος Σταμόπουλος