Φθινόπωρο, εύθραυστο, απαλό, διάφανο. Πήρε επιτέλους την σκυτάλη παρότι ο γλυκύς Αύγουστος αποπνέει λίγο ακόμη το άρωμά του και πάλλεται να κρατηθεί ζωντανός, αρνούμενος να αποδεχθεί την έλευση του πρωτότοκου μήνα του φθινοπώρου. Φθινόπωρο και καμιά άλλη εποχή δεν ενέπνευσε τόσους ποιητές, ζωγράφους, καλλιτέχνες του κόσμου.
Εποχή μυστηριακού τύπου, συνώνυμη του ρομαντισμού και της νοσταλγίας για την χαμένη αθωότητα. Μια μετάβαση από την περίοδο χάριτος στην ώρα των αποφάσεων, των φυσιολογικών ρυθμών της καθημερινότητας, της ρουτίνας.
Εποχή μελαγχολική και συνάμα γοητευτική με τη φύση να αποδεικνύει ξανά τη δύναμή της και στα δικά της παιχνίδια να εναρμονίζεται και η ψυχοσύνθεση των ανθρώπων.
Αλλαγή σκηνικού λοιπόν, εσωτερική αλλαγή γενικότερη, που την επιβάλλει άλλωστε η εποχή…Πρώτη και σημαντικότερη το άνοιγμα των σχολείων και η προσέλευση των μαθητών ξανά στα θρανία. Τα όνειρα των παιδιών , των γονιών και των καθηγητών ξεκίνησαν από την αρχή και τα νέα βιβλία πήραν με τη σειρά τους τα “ηνία”.
Κάθε χρόνο το ίδιο συναίσθημα, κάθε χρόνο το “ξανά μαζί” στις αίθουσες , στις πλημμυρισμένες από παιδικά χαμόγελα και νεανικές- εφηβικές ανησυχίες. Μια γλυκιά , ανώδυνη μελαγχολία κρύβει τούτος ο μήνας με νέους στόχους, εκ νέου αποφάσεις και αναθεωρήσεις για ένα καλύτερο αύριο.
Κυρίως για ένα εποικοδομητικό εκπαιδευτικό αύριο, αποτελούμενο από υγεία , καλή πίστη και πρόοδο. Καλό φθινόπωρο!