Η «Μάχη της Μερίτσας»: 11 Φεβρουαρίου 1943. Ξυπόλητοι Έλληνες στην περιοχή της Θεσσαλίας ξεσηκώθηκαν αυθόρμητα και τα έβαλαν με ένα βαριά οπλισμένο τάγμα 360 Ιταλών οπλιτών. Και τους κατατρόπωσαν: 160 νεκροί Ιταλοί και 7 Έλληνες από τους 150. Και οι υπόλοιποι Ιταλοί αιχμάλωτοι.
Η μάχη ήταν τακτική, με σχέδιο που περιλάμβανε αποπροσανατολισμό του εχθρού, ενέδρα και αιφνιδιασμό. Για το σχέδιο είχαν συνεργαστεί αρμονικά αντιστασιακοί ηγέτες της περιοχής διαφορετικών ιδεολογικών παρατάξεων.
Πριν τη μάχη, οι κατακτητές επιδίδονταν σε βαρβαρότητες ρημάζοντας τα χωριά τους και κάνοντας πλιάτσικο, απειλώντας και καίγοντας σπίτια. Μετά τη μάχη, οι Ξυπόλητοι δεν εκδικήθηκαν αλλά περιέθαλψαν τους τραυματισμένους αιχμαλώτους, τους τάισαν και τους άφησαν ελεύθερους. Μεγαλείο ανθρωπιάς και πολιτισμού… Το μόνο που δεν άντεξαν, βέβαια, ήταν ο πειρασμός να τους πάρουν τις όμορφες ιταλικές αρβύλες και να τους φορέσουν τα δικά τους τσαρούχια.
Η διαφορά; Οι ξυπόλητοι είχαν δύναμη ψυχής και οι Ιταλοί βαρύ οπλισμό.
Το ιδιαίτερο; Η νικηφόρα αυτή μάχη δεν έχει αποκλειστική παραταξιακή ταμπέλα.
78 χρόνια πέρασαν από τότε και η μάχη είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό.
Μια και η Πολιτεία θάβει την ιστορία της, κάνετέ την εσείς γνωστή.
Αντισταθείτε σε αυτό το νεο-ελληνικό φαινόμενο του θαψίματος γεγονότων της νεότερης ιστορίας μας, όπως αυτό, και διαδώστε την σε όλη την Ελλάδα. Πνιγμένοι ανάμεσα στους θορύβους και τις αγωνίες της επικαιρότητας, ας δώσουμε ελάχιστο κομμάτι χρόνου και μνήμης ως απότιση φόρου τιμής στους αφανείς ήρωες της κατοχής, που είπαν «Μολών Λαβέ» και φύλαξαν τις δικές τους Θερμοπύλες.