Δεν μας αξίζει σαν νεολαία, η χαμοζωή που μας τάζουν οι κυρίαρχοι!
ΝΑ ΞΑΝΑΒΡΟΥΜΕ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΜΑΣ, ΝΑ ΧΑΡΑΞΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΔΡΟΜΟ!
Για πολλά χρόνια άλλους από εμάς, εργατόπαιδα οι πιο πολλοί, μας έλεγαν άχρηστους, πως δεν παίρναμε τα γράμματα. Αν δουλεύαμε, έπρεπε να είμαστε με σκυμμένο το κεφάλι, «ό, τι πει το αφεντικό». Αν ήμασταν άνεργοι, μας έλεγαν άξιους της μοίρας μας και τεμπέληδες. Κι άλλους από εμάς, με τους γονείς μας να έχουν λίγες παραπάνω δυνατότητες, μας έβαζαν να μαζεύουμε στίβα τα «χαρτιά»: πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά, ξένες γλώσσες, σεμινάρια. Για να βρούμε δουλειά έπρεπε να είμαστε «άξιοι»!
Για πολλά χρόνια μας τάιζαν παραμύθια πως η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το σπίτι των λαών. Πως θα έπαυε η χώρα μας να είναι του «κλώτσου και του μπάτσου», θα γινόταν ίση με τη Γερμανία και τη Γαλλία. Από νωρίς, στα σχολεία με τα Κομένιους, και σαν φοιτητές με τα Εράσμους, πηγαίναμε «ελεύθερα» να το «μάθουμε το ποίημα» για την καλή Ευρωπαϊκή Ένωση, από πρώτο χέρι. Αλλά και τους Αμερικάνους τους είχαμε «ψηλά». Τι φοβερή χώρα, τι δημοκρατία, τι πρόοδος (έτσι μας λέγανε)!!
Για πολλά χρόνια μας βομβάρδιζαν με το δηλητήριο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Για να μας έχουν διαιρεμένους, να μην τα βάζουμε με τους πραγματικούς ενόχους. Πως οι γείτονές μας από την Αλβανία, την Βουλγαρία, την Αίγυπτο, ήταν κατώτεροί μας, πως μας έκλεβαν τις δουλειές. Παράλληλα παρουσίαζαν τα τέρατα του ναζισμού σαν προσκοπάκια που περνάν τις γριούλες στο απέναντι πεζοδρόμιο. Τους ονόμαζαν αντισυστημικούς, αυτά τα πιο δουλικά τσιράκια των εφοπλιστών και των ξένων αφεντικών. Μέχρι που δολοφόνησαν τον Παύλο, αφού είχαν δολοφονήσει εκατοντάδες ανθρώπους από άλλες χώρες, για να καταδειχθεί το φρικιαστικό τους πρόσωπο.
Για πολλά χρόνια αποστρέφαμε το βλέμμα από την Αριστερά, και πρώτα απ’ όλα από αυτούς με τα σφυροδρέπανα. Όλα τα κανάλια τους έλεγαν «μούμιες», «γραφικούς», πως «μιλάνε με ξύλινη γλώσσα». Ιδιαίτερα αποστρέφαμε το βλέμμα από ό,τι ήταν, όπως έλεγαν τα κανάλια και τα βιβλία, αλλά και πολλοί αριστεροί που είχαν γίνει «κανονικοί», «σταλινικό», σε ό, τι αναφερόταν στη Σοβιετική Ένωση (μπρρρ…). Εντάξει, δεν ξέραμε και τι ακριβώς συνέβη, αλλά έτσι μας τα μάθανε. Δηλαδή πως ήταν καθεστώτα άσχημα, σοσιαλιστικά τα λέγανε και κάτι τέτοια. Κάτι είχε πάρει βέβαια το αυτί μας πως σ΄ αυτές τις χώρες όλοι οι άνθρωποι είχαν δουλειά, σπίτι, περίθαλψη, μόρφωση. Αλλά και πως αυτή, η Σοβιετική Ένωση ντε, είχε πρωτοστατήσει στη συντριβή του φασισμού. Αλλά τι τα θες. Που να ασχολούμαστε τώρα με αυτά. Δεν προφταίναμε. Άλλωστε η πολιτική είναι «βρώμικη» μας έλεγαν αυτοί που μας κυβερνούσαν. Άσε που η πολιτική είναι για τους Μητσοτάκηδες τους Καραμανλήδες και τους Παπανδρέου, τα μπατζανάκια και τα ανίψια τους.
Για πολλά λοιπόν χρόνια, τα μεγάλα κόμματα, μαζί με τα κανάλια και τις εφημερίδες και τους «ακαδημαϊκούς πατέρες» που κυβερνούσαν αυτόν τον τόπο, για λογαριασμό των ξένων και ντόπιων αφεντικών, μας έλεγαν ψέματα.
Έπειτα ήρθαν τα πάνω – κάτω. Ήρθε μας είπαν η κρίση. Και έπρεπε για να βγούμε (ποιοι;) από αυτήν να κάνουμε θυσίες (ποιοι;). Η χώρα μας έγινε πιο πολύ από ποτέ «του κλώτσου και του μπάτσου». Η ανεργία τσάκισε τις γενιές μας, και συνεχίζει να τσακίζει και τις επόμενες. Χιλιάδες ζουν την μισοζωή (ολόκληρη σκλαβιά) των voucher, χιλιάδες παίρνουν τον δρόμο της μετανάστευσης, νέοι με ή χωρίς πτυχία. Οι γονείς μας απολύθηκαν ή ζούνε με μισθούς πείνας. Οι γιαγιάδες μας ντρέπονται να μας βλέπουν, δεν τους έχει μείνει μια στάλα ευρώ να μας φιλέψουν.(Ζούνε πολύ οι άτιμοι οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας που έλεγε και ο Λοβέρδος. Βάρος στην κοινωνία σου λέει).
Και βγήκαμε στο δρόμο και στις πλατείες να αγωνιστούμε μαζί με τους γονείς μας. Μας είπαν τότε κάποιοι «κανονικοί» αριστεροί (άντε το ΣΥΡΙΖΑ εννοούμε ντε και όχι μόνο…), πως οι αγώνες μας δεν έχουν αποτέλεσμα. Πως άλλα είναι τα όπλα μας: «η ψήφος». Το είχαμε μάθει και στην «Αγωγή του Πολίτη». Και τους πιστέψαμε. Και τα ΟΧΙ μας τα κάνανε ΝΑΙ. Και ψηφίσανε και τρίτο μνημόνιο. Και τώρα μας ζητούν να τους στηρίξουμε για να έχουμε ένα τέρας…συγγνώμη μνημόνιο με ανθρώπινο πρόσωπο. Και βγήκαν και πρώην υπουργοί αυτών των «κανονικών» αριστερών να μας ξαναπλασάρουν τα ίδια σε νέα συσκευασία. Και από πάνω ήρθαν και τα …ζόμπι. Η Νέα Τρομοκρατία, τα απομεινάρια της νέας δεξιάς (ΠΑΣΟΚ), οι τρόφιμοι των καναλιών που μας τάιζαν κουτόχορτο (Ποτάμι), όλοι αυτοί που μας μαύρισαν την ζωή, να μας το ξαναπαίξουν σωτήρες. Και από παραδίπλα, μας εμφάνισαν και κάτι σούργελα, κάτι Λεβέντες, για να εκτονώσουμε τον θυμό μας, και να γελάνε «οι από πάνω» μαζί μας για μια ακόμη φορά…
Και ξαναθυμηθήκαμε αυτούς τους «γραφικούς» και τους ξανασυναντήσαμε να υποστηρίζουν αλήθειες, τις ίδιες αλήθειες. Να λένε πως για την ανεργία δεν φταίει που δεν έχουμε καθόλου ή λίγα πτυχία, δεν φταίνε οι εργαζόμενοι μετανάστες από τις άλλες χώρες. Πως η ανεργία είναι βγαλμένη από τα σπλάχνα αυτής της κοινωνίας που στηρίζεται στο να βγάζουν οι λίγοι κέρδος από την δουλειά των πολλών.
Τώρα δεν κλείσαμε τα αυτιά μας και το μυαλό μας όταν υποστήριξαν, πως στην Ευρωπαϊκή Ένωση έκαναν, κάνουν και θα κάνουν κουμάντο χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία και η Αγγλία, που τις λένε να δεις …ιμπεριαλιστικές. Αυτό δεν συμβαίνει συνεχώς; Πως τα αφεντικά αυτών των χωρών δεκάρα δεν δίνουν για τους λαούς τους, αλλά και για την χώρα και το δικό μας λαό. Πως θέλουν την χώρα μας «αυλή», να ξεζουμίζουν αυτή και τους ανθρώπους της. Αυτό δεν «ανακαλύψαμε» τους τελευταίους μήνες;
Και προβληματιστήκαμε όταν μας είπαν πως κοντοζυγώνουν πόλεμοι για να μοιράσουν την Γη μας, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η Ρωσία , η Γερμανία, η Γαλλία. Και πως τα ντόπια αφεντικά, οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές, μετατρέπουν τη χώρα σε πεδίο πολέμου. Αυτό δεν γίνεται στην Ουκρανία, την Συρία, το Ιράκ; Και πως δικό τους έγκλημα, της «πολιτισμένης» Δύσης, είναι αυτό που βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά μας. Με τους χιλιάδες απελπισμένους πρόσφυγες να ματώνουν για να βρουν απάγκιο σε μια χώρα της Ευρώπης, αφού με τις επεμβάσεις και τους πολέμους τους, οι «μεγάλες δυνάμεις», διέλυσαν τις χώρες που ζούσαν.
Μας είπαν ακόμη πως από την κρίση κάποιοι ήδη θησαύρισαν. Πως τα μνημόνια, δεν είναι για το χρέος, αλλά για να εγκαθιδρύσουν ένα καθεστώς μόνιμης λεηλασίας της χώρας και να μας κάνουν σύγχρονους δούλους του – να δεις πως το είπαν- του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Ώστε να αυξάνουν τα κέρδη τους, αλλά και την ισχύ τους στην αναμεταξύ τους κόντρα.
Ισχυρίστηκαν επίσης πως ο καθένας δεν είναι ό, τι δηλώνει, αλλά αυτό που παλεύει. Πως δεν φτάνει να έχεις στο όνομα το «Αριστερά» για να είσαι και τέτοια, ή στο κούτελο να έχει το σφυροδρέπανο για να είσαι κομμουνιστής. Πως αριστερά σημαίνει να παλεύεις να ανατρέψεις αυτό το απάνθρωπο σύστημα και όχι να νομίζεις ότι μπορείς να το καταργήσεις με …έναν νόμο, ή να το εξανθρωπίσεις με το να γίνεις κυβέρνηση, ενώ την πραγματική εξουσία θα εξακολουθούν να την έχουν άλλοι.
Στις συναντήσεις μας με αυτούς τους «γραφικούς» … όχι αγωνιστές τους λένε, αριστερούς, επαναστάτες κομμουνιστές, μας είπαν πως το πιο σπουδαίο απ’ όλα ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ, η νεολαία, ο λαός, ο άνθρωπος, ο εργαζόμενος άνθρωπος. Και πως ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ μπορούμε να σπάσουμε τα δεσμά που μας χαλκεύονται χιλιάδες χρόνια τώρα. Πως ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ μπορούμε με την πάλη μας να φτιάξουμε κοινωνίες ανθρώπινες.Πως ΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ και ΜΑΚΡΙΝΟ φαντάζει αυτό ΑΛΛΟ ΤΟΣΟ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΕΙΝΑΙ να πορευτούμε σ΄ αυτόν τον δρόμο, ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΔΡΟΜΟ.
Πως ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ δεν θα μας τον ανοίξει κανείς αντί για μας, πως δεν ανοίγει με εκλογές και ψήφους. Ά, μας είπαν πως σ’ αυτές (τις εκλογές) συμμετέχουν μόνο και μόνο για να ακουστούν και να στηριχθούν αυτές οι αλήθειες από περισσότερο κόσμο. Πως αυτός είναι ένας ΔΡΟΜΟΣ που ανοίγει με τους εργάτες επικεφαλής, αλλά και πως θ’ ανοίξει και με την δική μας ζωντάνια.
Και πως πρέπει να ξεκινήσουμε από τα σήμερα, να εμπιστευτούμε τον διπλανό μας, να παλέψουμε μαζί του για να κρατήσουμε τα δικαιώματα που ακόμα έχουν απομείνει. Αλλά και για να καταχτήσουμε όλα αυτά που σαν άνθρωποι αξίζει να έχουμε, όλα αυτά που μας αρνούνται.
Μήπως στην τελική έχουν δίκιο; Μήπως «δεν με παίρνει να πω δεν μπορώ»; Μήπως «μετά από τόσα χτυπήματα» πρέπει να «σταθώ στα πόδια μου»; Μήπως πρέπει να βρω και εγώ τα βήματα μου, μαζί τους;…
… Στις 20 του Σεπτέμβρη, ας κάνουμε το πρώτο μικρό βήμα!
Ψηφίζουμε και στηρίζουμε τις δυνάμεις της αντίστασης, της πάλης, της επαναστατικής προοπτικής.
Ψηφίζουμε και στηρίζουμε, την Εκλογική Συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ
Δίνοντας από τώρα ραντεβού, στις 21 του Σεπτέμβρη,
να οργανώσουμε τους αγώνες μας ενάντια στην βαρβαρότητα!
.