Όπως όλα έδειχναν εδώ και καιρό οι πρώτες χιλιάδες διαθεσιμότητες εξελίχθηκαν σε απολύσεις. Ακολουθούν και άλλες με απροσδιόριστο τελικά αριθμό. Τρόικα και κυβέρνηση είναι αποφασισμένες να καταργήσουν το δικαίωμα στην μόνιμη και σταθερή δουλειά με κάθε κόστος και κάνουν αυτή τους την πρόθεση φανερή. Άλλωστε και οι ίδιοι παραδέχονται ότι η κρίση αποτελεί πρόσχημα αφού “έπρεπε αυτές οι πολιτικές να έχουν εφαρμοστεί εδώ και δεκαετίες”, όπως λένε. Το ζήτημα είναι πολιτικό και ταξικό χωρίς καμιά αμφιβολία.
Οι ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο είναι αδίσταχτοι και έχουν προσδώσει στην επίθεσή τους αυτή στρατηγικό χαρακτήρα. Το αστικό πολιτικό προσωπικό υλοποιεί τις κατευθύνσεις τους. Η κυβέρνηση όσο σκύβει τη μέση στους προστάτες της άλλο τόσο τσαμπουκαλεύεται στο λαό και τους εργαζόμενους. Ιδιαίτερα στον δημόσιο τομέα, αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους ως “μελλοθάνατους” που το μόνο που θα μπορούσαν να κάνουν είναι να “περιμένουν” το πόσοι, πότε και με τι όρους θα οδηγηθούν στην εξόντωση.
Το κλείσιμο φορέων και υπηρεσιών του Δημοσίου, η μεθόδευση της διαθεσιμότητας για την de facto κατάργηση της μονιμότητας, η “αξιολόγηση” ως μηχανισμός δημιουργίας μόνιμης δεξαμενής διαθεσίμων-εν δυνάμει απολυόμενων είναι τα βασικά εργαλεία για το πέρασμα αυτής της πολιτικής. Απέναντι σ’ αυτές τις πολιτικές οφείλουμε ν’ αντιπαρατεθούμε όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και όταν λέμε ΟΛΟΙ το εννοούμε!
Στην εμπέδωση του κλίματος της a priori ήττας αποσκοπεί και η νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης να καθιερώσει -όπως λέει- “αποζημίωση απόλυσης” και να εντάξει τους απολυμένους στο ταμείο ανεργίας με το γνωστό επίδομα των 360 ευρώ το μήνα για ένα χρόνο. Οι “τυχεροί” δημόσιοι υπάλληλοι οφείλουν να “ευχαριστήσουν” την κυβέρνηση για την τόση “μεγαλοψυχία” της. Όπως και το σύνολο των ανέργων, θα προσθέταμε εμείς.
Οι απολυόμενοι καθώς και οι άνεργοι δεν έχουν ανάγκη τα ψίχουλα και την ελεημοσύνη των ιμπεριαλιστών και της κυβέρνησής τους. Παλεύουν για το δικαίωμα στη δουλειά και τη ζωή. Και είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν έχουν πει ακόμη την τελευταία τους λέξη. Όσο κι αν ξεπουλιούνται από την συμβιβασμένη και υποταγμένη συνδικαλιστική ηγεσία (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ) δεν θα υποστείλουν τις σημαίες του αγώνα και της αντίστασης γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι χωρίς δουλειά δεν υπάρχει ζωή.
Όσο κι αν οι “από πάνω” φαντάζουν ανίκητοι, η συνέλευση, η συγκέντρωση, η διαδήλωση, η απεργία, η κατάληψη παραμένουν τα βασικά όπλα των εργαζομένων που πρέπει να τα αξιοποιήσουμε για να υπάρξει νικηφόρο αποτέλεσμα στην πάλη μας. Αποφασιστικά και μαζικά σ’ αυτήν την κατεύθυνση οφείλουν να κινηθούν οι δυνάμεις και οι αγωνιστές που συνειδητοποιούν τον χαρακτήρα της ολοένα κλιμακούμενης επίθεσης του ταξικού αντίπαλου. Οι “από κάτω” έχουμε τη δύναμη του δίκιου για οδηγό και την οργάνωση της πάλης μας που μπορούμε και πρέπει να συγκροτήσουμε.
Αν σε προεκλογική περίοδο προχωρά η πολιτική των απολύσεων και στο Δημόσιο, μπορεί ο καθένας να φανταστεί τι θα γίνει μετά απ’ αυτήν. Καμιά αναβολή επομένως και κανένας δισταγμός δεν χωρούν. Ο αγώνας και η κλιμάκωσή του είναι η πραγματικά μοναδική διέξοδος. Σ’ αυτόν απαιτείται να συμβάλουν χωρίς ταλαντεύσεις όσοι τον πιστεύουν. Γι’ αυτόν κάνουμε ό,τι περνά απ’ το χέρι μας.
Καμιά αποδοχή των απολύσεων και των τετελεσμένων. Να γυρίσουν πίσω στη δουλειά όσοι απολύθηκαν. Ήδη γνωρίζουμε από ποιους χώρους θα επιχειρηθεί να προέλθουν οι επόμενες απολύσεις. Ήδη ξέρουμε ότι το σύνολο των εργαζομένων στο Δημόσιο είμαστε στο στόχαστρο. Η γραμμή του κοινωνικού εταιρισμού και της συνδιαλλαγής χρεοκόπησε. Μόνο η γραμμή της μαζικής οργανωμένης πάλης μπορεί να είναι νικηφόρα. Ας την περπατήσουμε!!!
ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΟΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ!
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΑΠΡΙΛΗ!
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
.