Στο τέλος της ημέρας, όταν ο θόρυβος έχει καταλαγιάσει, τότε μένουμε μόνοι εμείς και η συνείδησή μας. Και είναι βαρύ πράγμα η συνείδηση. Όση περισσότερη κουβαλάς μέσα σου, τόσο μεγαλύτερο είναι και το βάρος που σηκώνεις.
Σε έναν σάπιο και άδικο κόσμο, το μεγαλύτερο στοίχημα είναι να μη σαπίσεις κι εσύ, αλλά να πορεύεσαι με το κεφάλι ψηλά. Και να κάνεις ό,τι μπορείς, με τα δικά σου όπλα και τις δικές σου αξίες και με πείσμα. Ακόμη και όταν χτίζεις στην άμμο, να το κάνεις λες και χτίζεις σε πέτρα.
Ακόμη και όταν πέφτεις, να σκουπίζεις τις πληγές σου και να συνεχίζεις να δίνεις, να σκορπάς από τα αποθέματα που έχεις φυλαγμένα μέσα σου. Αμαρτία μεγάλη για μένα είναι να μένει αξόδευτη αγάπη στην καρδιά μας. Σαν τις συνταγές της γιαγιάς για το πόσο αλεύρι να βάλεις για το ζυμωτό ψωμί είναι και η αγάπη. Πόση αγάπη; Όση πάρει!
Ποιος ξέρει; Μπορεί έτσι σιγά σιγά, βήμα βήμα να γαληνέψει η ψυχή μας.
Και έτσι όπως θα είμαστε ξέπνοοι, άφραγκοι, αλλά χορτασμένοι και μελωμένοι από αισθήματα και πάθος ίσως να αγαπήσουμε κι εκείνα τα κομμάτια του εαυτού μας, που ποτέ κανείς δε θαύμασε και δεν αγάπησε.