Συνήθως οι άνθρωποι κερνάνε καφέ ή γλυκό…Εγώ κερνάω σκέψεις. Απλές, αληθινές, χωρίς φίλτρα. Και πάντα τις πρώτες μου σκέψεις, οι δεύτερες χαλάνε τη συνταγή. Κέρασμα, λοιπόν…
-Στην καταιγίδα τι κάνουμε; Κρυβόμαστε μέχρι να περάσει, γνωστό και αποτελεσματικό. Απλώς κρυβόμαστε, αλλά παραμένουμε ίδιοι μέχρι το μεδούλι. Δε χρειάζεται να φοράμε ούτε προβιά, ούτε λεοντή. Γιατί, όταν η μπόρα περάσει και βγει ο ήλιος, το δέρμα μας θα μυρίζει απαίσια και ακόμη και αν δεν το αντιληφθεί κανείς, θα μυρίζει σε μας και αυτό είναι αρκετό.
-Δεν είναι ανάγκη να έχεις μνήμες,για να προχωράς. Αρκεί να μην ξεχάσεις ούτε από πού ξεκίνησες, ούτε τον σκοπό που έκανες το πρώτο σου βήμα. Η ζωή μας δεν είναι μόνο ένας κύκλος, αλλά πολλοί ομόκεντροι κύκλοι. Να μη χάσουμε ποτέ το κέντρο τους.
-Για τα λάθη μας μπορούμε να δώσουμε πολλές δικαιολογίες στους άλλους, αλλά όχι στον εαυτό μας. Αργά ή γρήγορα θα μας ζητήσει εξηγήσεις και λογαριασμό. Καλό είναι να είμαστε πειστικοί και καλά διαβασμένοι.
-Ιδεολογία και πολιτική σπάνια πάνε πακέτο, συνήθως πάνε περίπατο ή και κατά διαόλου μεριά. Γιατί η πολιτική έχει διαφθορά, δόλο, δειλία, συμβιβασμό, κυνισμό , ψέμα και βρόμικες ερωτικές επαφές με την εξουσία. Γενικεύσεις; Μπορεί, μα τα τσακίρικα ματάκια μου σπάνια έχουν δει σφιχτούς και αγνούς εναγκαλισμούς της εξουσίας με την ιδεολογία, τα υψηλά ιδανικά και τον ανθρωπισμό. Καμία ελπίδα, θα μου πεις. Όχι, υπάρχει: Όλοι εκείνοι οι λίγοι και ξεχωριστοί. Υπάρχουν άνθρωποι τόσο δυνατοί, ακέραιοι, τόσο γερά δομημένοι και ηθικά “αρτιμελείς”, που λες,…”Εντάξει, ρε φίλε,πάσο, αξίζει τον κόπο να το παλέψω!”
-Πριν λίγο καιρό ένας φίλος μου πολύ μετά τα δεύτερα…-ήντα, μου εξομολογήθηκε ότι κοιμήθηκε με την καλλονή που όλη η παρέα γούσταρε από πολύ παλιά. Μη με κοιτάτε έτσι, όλα κι όλα. Τι να του πω; Ποια είμαι εγώ που θα μιλήσω για αμαρτία και ηθική;Το έμαθα, το κράτησα φυλαχτό και χάρηκα με όσα είδα στα μάτια του.
Το μόνο που ξέρω να πω είναι ότι από μια ηλικία και μετά το κέρμα της ζωής μας ρολάρει σαν τρελό στην κατηφόρα μέχρι να σταματήσει για πάντα. Μέχρι, λοιπόν, να σταματήσει, κοίτα να ζήσεις, να χαρείς με τις δικές σου χαρές και τις χαρές των άλλων, κοίτα να ερωτευτείς, να διαβάσεις, να ταξιδέψεις, να χορέψεις ξέφρενα, να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να βρεις ανθρώπους που έχουν να σου δώσουν στιγμές και ουσία. Που θα σου φιλήσουν τα δυο σου χέρια, που θα σου κάνουν εκπλήξεις, θα σου φέρουν ένα λουλούδι, θα σε παίζουν σαν παιδί, θα παίξουν όμορφα με το μυαλό σου και θα σου ανατινάξουν τη λογική… Θα σε κάνουν να γελάς, να πετάς και να ονειρεύεσαι. Θεέ μου, ευτυχώς ακόμη υπάρχουν τρελοί, ρομαντικοί, που σε κάνουν να θες να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και… Το κέρμα τρέχει, βιάσου…
-Δε με νοιάζει τί ψηφίζεις,με ενδιαφέρει να είσαι καλός άνθρωπος, βαθιά Αριστερός με την πραγματική ουσία και υπόσταση του όρου. Παλιότερα με γοήτευαν οι πολύ ευφυείς, τώρα οι πραγματικά καλοί άνθρωποι. Είναι τόσο δυσεύρετοι εκείνοι που κυνηγούν τη δική τους ουτοπία και παλεύουν με τους δικούς τους ανεμόμυλους. Δε ζητώ από κανέναν παρηγοριά και παραμύθι με καλό τέλος. Έχω γίνει πολύ ευαίσθητη στο ψέμα και στις ήττες πια.
Μόνο άνοιξέ μου όμορφους δρόμους!
-Πόσες πανσελήνους και πόσες ανατολές θα δούμε ακόμη; Πόσες φορές θα δούμε σε ζευγάρια μάτια τον πόθο για μας;
-Βγες στο μπαλκόνι, βγες στο δόμο και ψάξε τα “γιατρικά σου”, μην καβατζώνεις τα φάρμακα των άλλων χωρίς ιατρική συνταγή, μπορεί και να σε σκοτώσουν. Βγες και άθροισε όλα εκείνα τα καλέσματα που έχεις για αγώνες που σου ζητούν να είσαι παρών. Να κλείσεις πληγές, να σταματήσεις το αίμα των αθώων, των φοβισμένων παιδιών, των πεινασμένων, να δώσεις τα χέρια σε όσους σε έχουν ανάγκη. Ακόμη και αν νικηθείς, η ήττα σου θα είναι έμπνευση και εμπειρία για νέους αγώνες. Κάποιες μάχες τις έχουμε στις φλέβες μας προίκα από τις Μοίρες. Εκεί θα φανούν και τα κότσια μας, στις κατά μέτωπο συγκρούσεις.
-Δε θέλω πια να βλέπω πολιτικούς (από όλους τους πολιτικούς χώρους, για να μην παρεξηγηθώ) να χαμογελάνε και να δείχνουν ότι περνούν καλά και άνετα και μάγκικα και μόρτικα, όχι τώρα, όχι άλλο, όχι πια. Χαλάνε την αισθητική μου, τη διάθεσή μου, τη σκέψη και τη λογική μου. Θα μου πεις, ναι, άνθρωποι είναι και αυτοί. Αν είναι άνθρωποι, να πάνε στο σπίτι τους να κάνουν και τούμπες και γέφυρα και κατακόρυφο και ό,τι αυτοί θέλουν, για να χαλαρώσουν και να περάσουν καλά. Αλλά από τη στιγμή που ο λαός τους έδωσε την εξουσία και η χώρα εξαιτίας τους έχει πεθάνει χίλιες φορές και πεθαίνει καθημερινά, τα χαμογελάκια και οι αστραφτερές οδοντοστοιχίες τύπου χαρούμενη οικογενειακή φωτογραφία από διαφήμιση για οδοντόκρεμα δεν έχουν θέση πουθενά. Σε μια τέτοια τραγική κατάσταση, με την παρατεταμένη φτωχοποίηση και τα χειρότερα έρχονται, να με συμπαθάτε, αλλά για μένα τα προκλητικά χαμόγελα των πολιτικών, θα έπρεπε να είναι ποινικό αδίκημα. Τσίπα δεν έχουν, αλλά αυτή τη σιγουριά ότι οι Έλληνες θα συνεχίσουν να σκύβουν για πολύ ακόμη το κεφάλι, από πού την κονόμησαν;
-Ανοίξαμε και σας περιμένουμε λέει ο ελληνικός τουρισμός.
“Τεστ για τον κορονοϊό θα κάνουμε στους τουρίστες;” Ρώτησε η θεία μου
“Θα τους κοιτάζουμε βαθιά στα μάτια εμείς, θεία, τι τεστ και αηδίες μας λένε τώρα;” της είπα και καταλάβαμε και οι δύο.
– Με τούτα και με κείνα, επιβιώσαμε το πρώτο μισό του 2020. Απίστευτο;.