Μ αυτή τη φράση πόσες και πόσες γενιές δε μεγάλωσαν σ αυτή την πολύπαθη χώρα; Κι εγώ το ίδιο. Από μικρό παιδάκι ηχούσε στ αυτιά μου πολύ άσχημα. Κι αντιμιλούσα με κίνδυνο να φάω καρπαζιά. Μεγαλώνοντας όταν άρχισα να αποκτώ κι επιχειρήματα ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα. Γιατί κανείς δεν είχε πειστική απάντηση στην ερώτηση πώς θα ζω εγώ καλά όταν τριγύρω μου θα υπάρχει δυστυχία; Γιατί δεν μπορείς να μεγαλώνεις μικρά παιδιά λέγοντάς τους να είναι καλοί άνθρωποι και ταυτόχρονα να είναι κακοί.
Κι ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει το διχασμό και αντιδρά. Αυτά εν ολίγοις συμβαίνανε στην πανέμορφη χώρα μας και τα χρόνια περνούσαν. Αφήνω αυτό το μεγάλο κενό για να προσθέσετε τις δικές σας ιστορίες. Πώς μεγαλώσατε, τι συνέβαινε τριγύρω σας, αν αντιδράσατε, αν βολευτήκατε, αν επιβιώσατε… Και φτάνουμε στο σήμερα. Δεν περιγράφω την κατάσταση. Είτε τη βλέπετε, είτε τη διαβάζετε, είτε την ακούτε. Και βγάζετε τα συμπεράσματά σας. Οι μέρες που προηγήθηκαν ήταν πολύ άσχημες για μένα. Δυστυχώς σε τόσο κρίσιμες στιγμές δεν αντέδρασα καλά. Παραιτήθηκα. Κατέρρευσα ψυχολογικά. Δεν είχα το κουράγιο να κοιτάξω τα παιδιά μου στα μάτια. Φορτώθηκα στις πλάτες μου όλα τα λάθη της χώρας μου.
Γιατί στα μάτια τους μόνο ο μπαμπάς κι εγώ μπορούμε να δώσουμε λύση στα προβλήματά τους. Κι αισθάνθηκα ανήμπορη. Και το χειρότερο; Αισθάνθηκα φόβο. Το χειρότερο συναίσθημα είναι ο φόβος. Και τι δεν έκανα στο παρελθόν για να ξεπεράσω αυτό το συναίσθημα. Πάντα κόντρα. Να το νικήσω, να μη με νικήσει αυτό. Τώρα όμως; Το μυαλό είναι θολωμένο και δεν σκέφτεται καθαρά. Τίποτα δεν ήταν δεδομένο για μένα ακόμη και τα αυτονόητα. Με σκληρή δουλειά, επιμονή και χωρίς φόβο κατάφερα να φτάσω στο σήμερα. Κι έχω καταφέρει το πιο αυτονόητο ίσως για όλους σας.
Να είμαι ζωντανή έχοντας δημιουργήσει τη δική μου οικογένεια. Ο καθένας γνωρίζει τον δικό του προσωπικό του Γολγοθά. Δεν είναι ώρα για τέτοιες συζητήσεις όμως. Ξέρετε τι άλλο με έκανε έξαλλη όταν ήμουν μικρή; Το ψέμα. Και το να μην κρατάς το λόγο σου. Γι αυτό περίοπτη θέση στη ζωή μου κατείχαν και κατέχουν άνθρωποι που έχουν λόγο τιμής. Αυτός είναι και λόγος περηφάνιας για μένα. Σήμερα που όλες οι λέξεις έχασαν την αξία τους και οι έννοιες ξεχείλωσαν εγώ γυρίζω πίσω και θυμάμαι. Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι. Τα ανοίγω και θυμώνω. Κι ο θυμός είναι πάντα κακός σύμβουλος.
Πόσα και πόσα λάθη δεν κάναμε όλοι στην ως τώρα πορεία μας όντας πολύ θυμωμένοι; Εγώ πάρα πολλά. Παίρνω βαθιές ανάσες φέρνω στο μυαλό μου συζητήσεις με σημαντικούς ανθρώπους που δυστυχώς δεν είναι δίπλα μου με τη φυσική τους παρουσία για να μου δώσουν δύναμη αλλά είναι μέσα μου για πάντα και με βοηθούν στα δύσκολα. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω τα παιδιά μου και τον άντρα μου.
Ξαφνικά έγινε γίγαντας. Και τι δεν έκανε τα τελευταία αυτά 5 χρόνια. Πράγματα που δεν γίνονται. Κι εκείνος τα έκανε. Ξέρετε πού; Στις χώρες τις Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στη Γερμανία, στην Αυστρία, στην Ολλανδία, στη Μάλτα, στο Λουξεμβούργο, στο Βέλγιο. Όταν οι περισσότερες πόρτες για εμάς κλείσανε στην Ελλάδα εμείς στραφήκαμε στους «φίλους» κι εταίρους μας. Και βρήκαμε μια πόρτα ανοιχτή. Όχι εξαρχής. Αλλά με δουλειά κι επιμονή τα καταφέραμε. Να επιβιώσουμε για λίγο όπως όλα δείξανε. Έλεγα παραπάνω ότι αν κάτι με θύμωνε πολύ ήταν το ψέμα. Και τι δεν ακούσαμε τα τελευταία 5 χρόνια.
Πόσα ψέματα. Κι όσοι τολμούσαμε να πούμε αλήθειες ήμασταν εγκάθετοι, πουλημένοι και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Γιατί στο μυαλό μας, στα βιώματά μας ήταν αδιανόητο κάποιος να μην βάζει μπροστά το συμφέρον του αλλά το συμφέρον της χώρας. Έζησα δύο προεκλογικές αναμετρήσεις- που μεταξύ μας- ούτε το χρόνο, ούτε το χρήμα, ούτε το κουράγιο είχα να τις ζήσω. Ξέρετε τι εισέπραξα; Ότι ο κόσμος δεν είναι πραγματικά έτοιμος για καμία αλλαγή. Βγήκε κανείς να τους πει ότι τα χρήματα που σας δίναμε τόσα χρόνια είτε ως μισθό-δημόσιοι υπάλληλοι- είτε ως αγρότες-με τις κοινοτικές επιδοτήσεις-είτε ως συνταξιούχους ήταν δανεικά;
Δεν προερχότανε από χρήματα που παρήγαγε η χώρα. Βγήκε κανείς να τους πει ότι δεν μπορούμε όλοι να δουλεύουμε στο δημόσιο; Πρέπει και κάποιος να παράγει σ αυτή τη χώρα; Βγήκε κανείς να τους πει ότι όλες οι μάνες έχουν τα ίδια δικαιώματα κι υποχρεώσεις; Βγήκε κανείς να τους πει ότι όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα κι υποχρεώσεις είτε δουλεύουν στην ΕΡΤ, είτε δουλεύουν στο Υπουργείο Οικονομικών, είτε σε κάποια επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα; Είμαστε όλοι ίσοι σ αυτή χώρα; Κάποια στιγμή προεκλογικά μου τηλεφώνησε κάποιος για να μου ευχηθεί καλή επιτυχία και να μου πει ότι δυστυχώς δεν θα μπορέσει να με στηρίξει με την ψήφο του. Ξέρετε γιατί; Γιατί είχε υποχρέωση σε κάποιο βουλευτή που του είχε υποσχεθεί ότι θα βολέψει το παιδί του. Και σκέφτηκα ότι όλα όσα κάνω πάνε στο βρόντο. Δεν μ ακούει κανείς. Και το χειρότερο;
Ότι τα παιδιά μου θα βγουν στην ίδια κοινωνία με τα δικά του. Τα παιδιά μου τα μεγαλώνω μη γνωρίζοντας σύνορα στην Ευρωπαϊκή οικογένεια. Μιλάμε για τις χώρες, μαθαίνουμε τις πρωτεύουσες τους και τους εξηγώ πόσο εύκολο είναι να ταξιδέψεις εκεί μπαίνοντας απλά στο αυτοκίνητο, ή στο αεροπλάνο ή στο πλοίο. Τους μιλάω για δικαιοσύνη, τους μιλάω για ασφάλεια, τους μιλάω για δυνατότητες. Τους μιλάω για το καλό και το κακό. Τους δείχνω τον ουρανό και τους λέω ότι αυτό είναι το όριό τους- μα μαμά δεν τελειώνει- ναι αυτές είναι οι δυνατότητες και τα όρια. Άπειρα. Ξέρω ότι έγινα κουραστική. Ξέρω ότι είπα πολλά. Μπορώ να πω πολλά παραπάνω αλλά πάλι δεν είναι της ώρας. Δεν ξέρω να μιλάω πολιτικά και μάλλον δεν θα μάθω ποτέ. Θέλω να σας μιλήσω ανθρώπινα και μέσα από την καρδιά μου. Κλείστε τα μάτια. Αγκαλιάστε τους αγαπημένους σας ανθρώπους και βρείτε δύναμη. Και πάμε όλοι μαζί να πούμε ένα δυνατό ΝΑΙ. Όχι στην υποδούλωση όπως ευαγγελίζονται κάποιοι «λεβέντες». Αλλά ένα μεγάλο ΝΑΙ στην αισιοδοξία, στη δουλειά, στο ξεβόλεμα , στην αλήθεια. Δεν τολμώ όπως προείπα να χρησιμοποιήσω αυτονόητες λέξεις για μένα ως τώρα γιατί λερώθηκαν.
Θα πω ΝΑΙ λοιπόν. Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στο Ευρώ. Δεν έχει κανείς να το δικαίωμα να με κάνει να πάψω να ονειρεύομαι.
ΥΓ 1. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μου απαγορεύει να χρησιμοποιώ τη λέξη Ελλάδα και τα παράγωγά της ειδικά εμένα.
ΥΓ 2. Άνοιξα την ψυχή μου. Κάντε το ίδιο. Λειτουργεί.
ΥΓ. 3 Στο μέλλον θα μιλήσουμε για δημοκρατία, για αξιοπρέπεια για φιλότιμο, για όλα. Στο μέλλον. Όχι τώρα.
Η Ζαχαρούλα Γιαβρούτα – Λούδα είναι Αγρότισσα
.