Στις 22 του Νοέμβρη, ημέρα κατά την οποία πρόκειται να λάβουν χώρα οι εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη του νέου αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, συμπληρώνονται 52 χρόνια από τη δολοφονία του Αμερικανούς Προέδρου Τζον Φιτέραλντ Κέννεντυ στο Ντάλας του Τέξας. Σχετικό άρθρο του Ψυχιάτρου και Διδάκτωρος του Πανεπιστημίου Αθηνών Χρίστου Χ. Λιάπη δημοσίευσε στην αγγλόφωνη έκδοση του προσωπικού του newsletter, (mignatiou.com), o έγκριτος δημοσιογράφος και ανταποκριτής του ΜEGA στην Ουάσιγκτον Μιχάλης Ιγνατίου. Το άρθρο έχει αναρτηθεί στον παρακάτω σύνδεσμο, ενώ ακολουθεί και η ελληνική μετάφρασή του. (http://mignatiou.com/2015/10/jfk-and-new-democracy-intraparty-elections/)
O Κέννεντυ και οι εσωκομματικές εκλογές στη ΝΔ…
Στο μοναδικό βιβλίο, πολιτικών βιογραφικών, που έγραψε στη σύντομη ζωή του ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζον Φιτζέραλντ Κέννεντυ, αφιερώνοντάς το -μάλιστα- στη σύζυγό του Τζάκυ, αναφέρεται στο κουράγιο ως την πιο αξιοθαύμαστη από τις ανθρώπινες αρετές, εξ ου και ο τίτλος του “Profiles in courage”. Στο πρώτο κεφάλαιο, μάλιστα, του βιβλίου αυτού χρησιμοποιεί τον ορισμό που έδινε ο ΄Ερνεστ Χέμινγουεϊ στο κουράγιο, ως “ευπρέπεια υπό πίεση”.
Είναι αυτό το μεγαλείο και η ευπρέπεια που καλείται, στην παρούσα φάση, να παρουσιάσει η Νέα Δημοκρατία, συμπεριφερόμενη ως η αληθινώς μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη που έχει τα εσωκομματικά θεσμικά αντανακλαστικά παραγωγικής απορρόφησης της πίεσης την οποία υφίσταται εξαιτίας των αλλεπάλληλων εκλογικών της ηττών και των συνοδών πρωτεϊκών μεταμορφώσεων της αριστερο-δέξιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖ-Α-ΝΕΛ που ουσιαστικά κυριαρχεί στον χώρο του κρίσιμου “πολιτικού κέντρου”.
Αυτό το πολιτικό προφίλ κουράγιου, ως “ευπρέπειας υπό πίεση” πρέπει να επιδείξουν και οι τέσσερις υποψήφιοι για την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας, αντλώντας έμπνευση από τα λόγια των αρχών του περασμένου αιώνα, του Γερουσιαστή της Ιντιάνα Άλμπερτ Μπέβεριτζ, όπως τα μετέφερε στο προαναφερθέν βιβλίο του ο Τζον Κέννεντυ: “Ένα κόμμα μπορεί να ζήσει μόνον μεγαλώνοντας. Η έλλειψη ανεκτικότητας στις (διαφορετικές) ιδέες φέρνει τον θάνατό του. Ένας οργανισμός που βασίζεται στην αναπαραγωγή για την ψήφισή του, με τον γιο να παίρνει τη θέση του πατέρα, δεν αποτελεί πολιτικό κόμμα, αλλά…σπείρα, δεν (συναπαρτίζεται από) πολίτες που έρχονται κοντά με τη σκέψη και τη συνείδηση, αλλά…φυλή που κρατείται ενωμένη από το αίμα και την προκατάληψη”.
.