Προς όλους αυτούς που απορούν..
Το 1980-82, εργαζόμουν στην Μεσημβρινή. όχι κάτι σπουδαίο κλητήρας μετά το πανεπιστήμιο. Τότε η Μεσημβρινή στεγαζόταν στην Πανεπιστημίου, με είσοδο απέναντι από τον θρυλικό “Απότσο”. Διευθυντής ο Τάκης Λαμπρίας. Οι “κλητήρες” έπαιρναν τις φωτό από τα τηλέτυπα ή κατέβαιναν στο ελληνικό να τις παραλάβουν από τις αεροπορικές εταιρίες. Θυμάμαι φώναζε στους συντάκτες αν δεν διπλοελέγξουν την είδηση δεν θα ανέβαζαν τη φωτό. Αν χαλούσε το μηχανάκι έβγαζε το κατοστάρικο να πάμε με ταξί στο ελληνικό και μετά με τα ρέστα να πάρουμε και τυρόπιτες από το “Αριστον”. Στον “Απότσο” δεν μας έστελνε: “Θα μου το κάνετε μπάχαλο έλεγε, με τα ούζα”!
΄Αρχοντας, παρόλο που ήξερε ότι την προηγούμενη συμμετείχαμε σε διαδήλωση κατά του “Προέδρου” . Ένας ήταν ο “Πρόεδρος”.
Γούσταρε τους διαβασμένους και απεχθανόταν τους άξεστους αδιάβαστους φασιστοειδείς ξερόλες. Αστός!
Σήμερα
Στο «μαγαζάκι» τους κάτω στο Φάληρο η «θία» της θείας οικογένειας και ο «μπαρμπαχελάς» διευθυντής της Καθημερινής – θα τρίζουν τα οστά της Ε. Βλάχου επεχείρησαν να πάρουν συνέντευξη από τον Πρωθυπουργό της χώρας.
Με περισσή αμετροέπεια και μιλώντας στον ενικό – ο πρόεδρος του 15-μελούς τους απευθυνόταν στον πληθυντικό, έθεταν ερωτήσεις βασισμένες όχι στη δημοσιογραφική έρευνα και σε στοιχεία, αλλά με όρους καφενόβιας παρουσίας. «Λένε», «ακούγεται», «τότε που» και άλλα εμβριθή παρόμοια. Ο άλλος ξεδίπλωνε επιχειρηματολογώντας την απάντηση (μπορεί να διαφωνεί κάποιος) , μέσα από διακοπτόμενες συνειδητά προσπάθειες των κολοσσών της δημοσιογραφίας, σε απαντήσεις μονίμως μη αρεστές στα αφεντικά τους.
Αγωνιούν για τον Γιωτόπουλο , αλλά όχι για τον Φύσσα και τη μάνα του! Ίσως για αυτό η ερωτούσα κοκκίνιζε τόσο μα τόσο πολύ!
Αγωνιούν για το χαμένο εξάμηνο με τον υπεύθυνο που θα σύρουν στο ειδικό δικαστήριο, και μετά του δίνουν τον λόγο για να κατακεραυνώσει τον ΣΥΡΙΖΑ!
Αγωνιούν για το σκάνδαλο – «σκευωρία» της Novartis , αλλά ο έγκριτος εξ Αμερικής ορμώμενος, κάτι ψέλλιζε για το FBI!
Εξακολουθούν και αγωνιούν – μεσοτοιχία γαρ – για τον Χριστοφοράκο , αλλά δεν αγωνιούν για τις εταιρίες που έκαμναν πάρτι με τα χρήματα των λούμπεν κομπραδόρων της άρχουσας τάξης ούτε για τις offshore των αφεντικών τους!
Αγωνιούν και τη μεσαία τάξη, αυτή που εξεγείρεται κατά των ελέγχων του ΣΔΟΕ και κατά της ανασφάλιστης εργασίας !
Αγωνιούν για το Μακεδονικό, αλλά η δημοσιογραφική τους σκαπάνη δεν μπόρεσε να βρει τα έγγραφα – επιστολές που εκχωρούσαν σχεδόν τα πάντα στη γείτονα χώρα. Εξάλλου από εκχωρήσεις άλλο τίποτα από τον Συναγερμό και την ΕΡΕ του παρελθόντος!
Αγωνιούν για τις «άδειες» των μαγαζιών που διαχειρίζονται αλλά «μούγκα» για το πώς υπήρξαμε το μόνο αστικό κράτος με κατοχή δημοσίων συχνοτήτων στα κλεφτά και με μηδέν αντίτιμο ! Θέλατε τέσσερεις φώναζε η θία και τώρα είναι πέντε οι τηλεοπτικές άδειες!
Αυτές οι αγωνίες είναι θεμιτές. Πίσω όμως από αυτές κρύβεται κάτι πολύ βαθύτερο και ποιο επικίνδυνο. Συμπεριφερόμενοι ως ανώτερο προσωπικό του Οίκου των Μητσο-τάκηδων η κυρία επί των τιμών και ο κύριος μπάτλερ, θα ήθελαν να σπρώξουν προς την έξοδο , το αναρχο-άπλυτο «καλόπαιδο» του 15-μελούς που έκοψε το παντεσπάνι τους για το ψωμί των συσσιτίων, που έδωσε ελπίδες (πιθανόν πολλές μη υλοποιήσιμες), αλλά που ξεκόλλησε το κάρο από το τέλμα των «αγίων οικογενειών» της Ελλάδας.
Τελικά πράγματι τούτες οι εκλογές είναι ορόσημο για τη χώρα. Προτιμώ τους «κατσαπλιάδες» που θέλουν να γίνουν αστοί (να μην ξεχνάμε ότι οι μεγάλες επαναστάσεις αστούς είχαν μπροστάρηδες) παρά τους λούμπεν μεγαλοαστούς που θέλουν πίσω τα οικόπεδά τους , δηλαδή τη χώρα.
Βασίλης Παππάς – εκπαιδευτικός – Καλαμπάκα