Έφτανε η ιδέα και η επιμονή του Μιχάλη Λάππα, η απαράμιλλη σκηνοθετική, καλλιτεχνική και τεχνολογική ικανότητα του Θανάση Σπανιά , η ψύχραιμη ματιά της Φανής Μπαλαμώτη, τα γεμάτα ανθρωπιά λόγια της Έλενας Κύργια, οι ζεστές φωνές των μαθητών του 7ου Γυμνασίου Τρικάλων, η προθυμία των μαθητών του 7ου Γενικού Λυκείου, ο αναστεναγμός των ανθρώπων της εβραϊκής κοινότητας, η αμεσότητα του Δημάρχου, η γεμάτη ευθύνη της Διευθύντριας εκπαίδευσης κας Ξυνοπούλου, η ταχύτητα στην επικοινωνία του υπευθύνου σχολικών δραστηριοτήτων του Δημήτρη Θεοχάρη και μαζί η στήριξη τόσο με υλικό όσο και με τη συμβουλευτική του προς τη σωστή κατεύθυνση του συναδέλφου Κώστα Μιχαλάκη, για να γίνει μια κάποια αρχή δημιουργίας στα Τρίκαλα για τους μαθητές και όσους θέλουν να θυμούνται. Είκοσι οκτώ λεπτά είναι αρκετά… «Ἔτι δὲ φανερὸν ὅτι μνημονεύειν ἔστι.» Έφτανε η ιδέα και η επιμονή του Μιχάλη Λάππα, η απαράμιλλη σκηνοθετική, καλλιτεχνική και τεχνολογική ικανότητα του Θανάση Σπανιά , η ψύχραιμη ματιά της Φανής Μπαλαμώτη, τα γεμάτα ανθρωπιά λόγια της Έλενας Κύργια, οι ζεστές φωνές των μαθητών του 7ου Γυμνασίου Τρικάλων, η προθυμία των μαθητών του 7ου Γενικού Λυκείου, ο αναστεναγμός των ανθρώπων της εβραϊκής κοινότητας, η αμεσότητα του Δημάρχου, η γεμάτη ευθύνη της Διευθύντριας εκπαίδευσης κας Ξυνοπούλου, η ταχύτητα στην επικοινωνία του υπευθύνου σχολικών δραστηριοτήτων του Δημήτρη Θεοχάρη και μαζί η στήριξη τόσο με υλικό όσο και με τη συμβουλευτική του προς τη σωστή κατεύθυνση του συναδέλφου Κώστα Μιχαλάκη, για να γίνει μια κάποια αρχή δημιουργίας στα Τρίκαλα για τους μαθητές και όσους θέλουν να θυμούνται. Είκοσι οκτώ λεπτά είναι αρκετά…