Και το άρθρο 14 το σκάει το μυστικό:
Άρθρο 14 – Δραστηριότητες
1. Τα ιδρύματα μικροχρηματοδοτήσεων μπορούν να χορηγούν, ενδεικτικά, μικροχρηματοδοτήσεις ως εξής:
(…)
δ) μορφές πιστώσεων που αποβλέπουν στην ενίσχυση δημόσιων πολιτικών ή την κοινωνική και οικονομική ένταξη ευάλωτων κοινωνικά ομάδων, μέχρι είκοσι πέντε χιλιάδες (25.000) ευρώ, και οι οποίες αφορούν, ιδίως, στην αντιμετώπιση της ανεργίας ή της αναστολής ή μείωσης του χρόνου εργασίας για λόγους που δεν οφείλονται σε οικεία βούληση.
Το πιάσατε το υπονοούμενο. Τι σε ενδιαφέρει εσένα που αποφάσισες να γίνεις μικροτράπεζα, πού οφείλεται η μείωση του χρόνου εργασίας του δανειολήπτη; Το ΜΟΝΟ που σε ενδιαφέρει είναι αν θα πάρεις τα λεφτά σου πίσω, σωστά; Γιατί λοιπόν βάζει ο νόμος αυτό τον όρο; Για να δώσει πάσα στο άρθρο 22, το οποίο παραδέχεται ότι και αυτά τα ιδρύματα θα είναι στην ουσία τους, κρατικά! Διότι ποιος τρελός ιδιώτης θα χάσει 400.000 δανείζοντας ΧΩΡΙΣ ΕΓΓΥΗΣΗ 25άρια σε “ευάλωτους”;
Ιδού η πρόβλεψη – παγίδα:
Άρθρο 22
Συμμετοχή στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων
1. Τα ιδρύματα μικροχρηματοδοτήσεων επιτρέπεται να συμμετέχουν σε προγράμματα χορήγησης μικροχρηματοδοτήσεων με συνεπένδυση από το εθνικό ή το συγχρηματοδοτούμενο σκέλος του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, καθώς και να λαμβάνουν εγγυήσεις από το Ελληνικό Δημόσιο, τηρουμένων των κανόνων του ενωσιακού δικαίου για τις κρατικές ενισχύσεις.
(…)
4. Σε προγράμματα χορήγησης μικροχρηματοδοτήσεων της παρ. 1 επιτρέπεται να μετέχει και η Ελληνική Αναπτυξιακή Τράπεζα.
Τι θα συμβεί; Θα δημιουργηθούν τέτοια ιδρύματα με κρατική εγγύηση ή εντελώς κρατικά (αλλά με την μορφή του ΝΠΙΔ), θα δίνουν δανεικά κι αγύριστα σε “ευάλωτες ομάδες” και το φέσι θα το πληρώνουμε, όπως πάντα, εσύ κι εγώ.
|