Όταν οι τίτλοι τέλους μιας ωραίας ιστορίας γράφονται, πάντα γεμίζεις με ανάμεικτα συναισθήματα ανάλογα της βιωματικής εμπειρίας που μπόρεσες και έζησες. Συναισθήματα κυρίως λύπης γιατί τα καλά τελειώνουν. Αλλά και ψήγματα χαράς για όσα καλά δημιουργήθηκαν απ’ αυτή. Και πως να μη λυπηθείς όταν μαθαίνεις πως “έφυγε” νωρίς ένας φίλος, ένας συνεργάτης, ένας άξιος και τίμιος άνθρωπος που βρέθηκε και στάθηκε στο πλάι σου.
Έτσι ήταν ο Λάζαρος. Απλός, συνετός, επαγγελματίας εργολάβος, με αγάπη για αυτό που έκανε, μα κυρίως για τους φίλους και την οικογένεια του. Ούτε χιλιόμετρο δεν χωρίζει τα χωριά μας και η απλή γνωριμία, έγινε δυνατή φιλία μέσα από τη συνεργασία στην υλοποίηση μικρών και μεγάλων έργων (όπως της υδροδότησης) της κοινότητας Μεγάρχης όπου είχα την τιμή να προεδρεύω πριν ο “Καποδίστριας” και ο “Καλλικράτης” ισοπεδώσουν ως αυτοδιοικητικό θεσμό.
Μαζί φυτέψαμε και έναν πλάτανο στην είσοδο του χωριού απέναντι από το καφενείο του Ίτσιου. Έναν πλάτανο που μεγάλωσε και θέριεψε σαν την οικογένεια του και τα παιδιά του. Τον Θόδωρη και την νύφη του Έυη. Την Κατερίνα και τον γαμπρό του Παναγιώτη. Και έκανε γερό κορμό σαν τη γυναίκα στήριγμα όλων, τη Μαρία. Σχεδιάσαμε κι αλλά μαζί γιατί είχε άποψη, αγάπη και όνειρα για τον μικρό μας τόπο, για τα «κοινά».
Όμως τα πολλά λόγια είναι περιττά όταν προσπαθείς να περιγράψεις το απλό και το άριστο. Και αυτό πρέπει να θυμούνται από αυτόν οι δικοί του άνθρωποι, τα παιδιά του, εμείς οι φίλοι του.
Έναν απλό και άριστο άνθρωπο. Που άφησε πίσω του μόνο καλά, δίνοντας μας μικρές χαρές παρά τη μεγάλη λύπη της απώλειας.
Καλό παράδεισο φίλε Λάζαρε.
Αναστάσιος Χρ. Τριγώνης
Πρώην Πρόεδρος Κοινότητας Μεγάρχης