Σήμερα βρεθήκαμε και στο “ταλαιπωρημένο” Κεραμίδι (του Δήμου Φαρκαδόνας), ένα χρόνο και κάτι από τότε που ο Daniel το ισοπέδωσε κυριολεκτικά.
Παρόλα αυτά συναντήσαμε χαμογελαστά πρόσωπα από τους λίγους κατοίκους που το επισκέπτονται καθημερινά, για να επισκευάσουν οτιδήποτε μπορούν από το βίος τους, αλλά και με ένα παράπονο μόνιμο για το ότι οι κρατικοί φορείς τους έχουν ξεχάσει.
Οι 70 περίπου οικογένειες που μένανε πριν εκεί βρίσκονται διχασμένες για τον αν θα πρέπει να μετακινηθούν σε άλλον νέο οικισμό, που θα δημιουργηθεί αποκλειστικά για τις δικές τους ανάγκες πέριξ της Φαρκαδόνας (με το ΣΕΒ να αναλαμβάνει εξολοκλήρου την κατασκευή του), καθώς ο μεγάλος τους φόβος είναι ότι με μια τέτοια κίνηση θα χάσουν για πάντα τις περιουσίες που ερημώνουν στο κατεστραμμένο χωριό.
Φύγαμε και η εικόνα των προσώπων εκεί γεμάτα καλοσύνη και ευγένεια μας έμεινε χαραγμένη, όπως μαζί μας πήραμε και ένα “βάρος” σαν κόμπο στον λαιμό, όταν βλέπεις λίγα χιλιόμετρα μακριά από εσένα άνθρωποι ένα χρόνο μετά την θεομηνία, να μην έχουν ακόμη κάπου να μείνουν μόνιμα.
