Η φράση «Ανθ’ ημών Γουλιμής», που χρησιμοποιούμε μέχρι και σήμερα όταν Θέλουμε να υποβαθμίσουμε κάποιον, ειπώθηκε από τον Χαρίλαο Τρικούπη στις εκλογές του 1895.
Επιμέλεια-Δημοσίευση-Σχολιασμός : Σωκράτης Τσαγκαδόπουλος
Ι.- Ποιος ήταν τέλος πάντων αυτός ο Μιλτιάδης Γουλιμής, που επικαλέστηκε ο Χαρίλαος Τρικούπης, όταν ηττήθηκε κατά κράτος στις εκλογές, αναγκαζόμενος να αποχωρήσει οριστικά από την πολιτική;
ΙΙ.- Τότε, το αποτέλεσμα έδωσε την νίκη στον αντίπαλό του Θεόδωρο Δεληγιάννη, ενώ ο Τρικούπης δεν εκλέχθηκε καν βουλευτής. καθώς τη θέση του πήρε ο άσημος Μιλτιάδης Γουλιμής.
Για την ακρίβεια. η πλήρης φράση που εκστόμισε ο μεγάλος πολιτικός μετά την εκλογική του ήττα ήταν : «Ανθ’ ημών, λοιπόν, βουλευτής ο κύριος Γουλιμής. Καληνύχτα σας.»
Επί της ουσίας ο Τρικούπης αυτοεξορίστηκε στην Ευρώπη, ενώ μόλις ένα χρόνο αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή στις Κάννες.
ΙΙΙ.- Όμως ποιος ήταν ο Μιλτιάδης Γουλιμής που υπερίσχυσε του πρώην πρωθυπουργού;
Αρχικά, είχε εκλεγεί βουλευτής το 1887 με το κόμμα του Χαριλάου Τρικούπη, με ανύπαρκτη κοινοβουλευτική παρουσία.
Ωστόσο, στις περίφημες εκλογές του 1895 ήταν υποψήφιος με το κόμμα του Δεληγιάννη, καταφέρνοντας να κερδίσει την κοινοβουλευτική έδρα από τον μεγάλο Χαρίλαο Τρικούπη.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο τύπος της εποχής ανέφερε ότι μόλις ο Γουλιμής έμαθε την αποτυχία του Τρικούπη, ζήτησε να παραιτηθεί υπέρ αυτού.
ΙV.- Κάτι που φυσικά ο Τρικούπης δεν δέχθηκε, αν και το επέτρεπε η τότε ισχύουσα εκλογική νομοθεσία.
Ο Χαρίλαος Τρικούπης προσπάθησε να αποτρέψει την διαφαινόμενη πτώχευση της χώρας, με μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής, τα οποία δεν πάρθηκαν από τους προηγούμενους νωρίτερα, εισπράττοντας την αγανάκτηση του λαού, που είναι μεν κυρίαρχος, αλλά δεν είναι πάντοτε υπεύθυνος.
Δυο χρόνια πριν από τη μεγάλη ήττα τον Δεκέμβριο τον 1893, ο Τρικούπης ανακοίνωσε στη Βουλή την οριστική αποτυχία με τη γνωστή φράση “Δυστυχώς επτωχεύσαμεν”.
Αυτό ήταν και το τέλος της πολιτικής του καριέρας.
V.- Δικαιώθηκε ο πολιτικός Tρικούπης;. Τον δικαίωσε η ιστορία;
Η πολιτική είναι τέχνη. Η τέχνη του παραχρήμα εφικτού κατά τον παλαιόν ορισμόν. Η τέχνη δηλαδή της προσαρμογής εις την εκάστοτε πραγματικότητα, των συνδυασμών, επομένως και των συμβιβασμών και των ελιγμών.
Η άσκηση της τέχνης αυτής, ακόμα και σήμερα δεν έχει υποταχθεί εις απαρεγκλίτους και γενικής αποδοχής ηθικούς κανόνες.
Αντίθετα, η ιστορία είναι επιστήμη. Και ο προορισμός της είναι η ανίχνευσις της αληθείας, η οποία όντως είναι εις άκρον δυσχερής για πολλούς λόγους.
Διδάσκει εν όψει των παραπάνω η ιστορία; Το προσπαθεί αλλά δεν το επιτυγχάνει πάντοτε.
Η φάση του Τρικούπη “Ανθ’ ημών, Γουλιμής” επιβεβαιώνει τους δισταγμούς…