Η κυβέρνηση μεταφέρει την εξής εικόνα για τις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα (ή Κουαρτέτο) των δανειστών: είμαστε σε «κρίσιμο σημείο», γιατί «κάποιοι» από τους τεχνοκράτες δεν μπορούν να καταλάβουν ότι εμείς δεν μπορούμε να δεχθούμε «να χάσει ο κόσμος τα σπίτια του».
Κι επειδή οι ανάλγητοι τεχνοκράτες δε καταλαβαίνουν, ανέλαβε δράση ο Πρωθυπουργός, ο οποίος κυριακάτικα τηλεφώνησε στον Γιουνκέρ, στον Ολάντ και στη Μέρκελ. Σύμφωνα με όσα διοχετεύει η κυβέρνηση, ο πρόεδρος της Κομισιόν έδειξε «κατανόηση». Ο πρόεδρος της Γαλλίας ήταν «υποστηρικτικός». Και η Μέρκελ κάπου στη μέση εμφανίστηκε πρόθυμη «να πει μια καλή κουβέντα» στον Σόιμπλε, ο οποίος θα είναι σήμερα στη συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ.
Αυτήν την εικόνα βγάζει προς τα έξω η κυβέρνηση. Βεβαίως προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι μέσα σε μόλις λίγες μέρες ο Αλέξης Τσίπρας επικοινωνεί με τον Γιουνκέρ και τον Ολάντ, τους οποίους είχε ενημερώσει -για το ίδιο θέμα- δια ζώσης στην Αθήνα. Και τους είχε αποσπάσει και τότε την «κατανόηση» και την «υποστήριξη» στο βασικό ελληνικό αίτημα να προστατευθεί η πρώτη κατοικία από τους πλειστηριασμούς.
Επίσης, θα ήταν όντως ιδιαιτέρως αξιοπερίεργο αν Τσίπρας και Μέρκελ μίλησαν περισσότερο από ένα λεπτό για τα ελληνικά «κόκκινα» δάνεια, ενώ η γούνα της Καγκελαρίου καίγεται από το προσφυγικό.
Τι συμβαίνει, λοιπόν; Είναι τόσο άκαμπτοι οι του Κουαρτέτου που δεν ακούνε τους πολιτικούς προϊσταμένους τους και «τορπιλίζουν» τη συνεδρίαση του Γιούργοκρουπ; Και η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να φτάσει στα άκρα όπως τον περασμένο Ιούλιο; Δηλαδή αν ο Σόιμπλε «υπονομεύσει» τη σημερινή συνεδρίαση του Γιουρογκρουπ (αυτός φωτογραφίζεται ως ο «ακραίος» στις δηλώσεις Τσίπρα των προηγούμενων ημερών), ο Πρωθυπουργός φέρεται αποφασισμένος να θέσει το ζήτημα στη σύνοδο κορυφής της Πέμπτης, στη Βαλέτα της Μάλτας.
Κι εδώ κάπου δεν δένει το όλο σενάριο. Δηλαδή, σε μια σύνοδο που οι Ευρωπαίοι θα ψάχνουν λύσεις για το κολοσσιαίο, όπως εξελίσσεται, γι’ αυτούς πρόβλημα των προσφύγων, ποιος θα έχει διάθεση να ακούει για τους πλειστηριασμούς στην Ελλάδα; Το πολύ-πολύ να εισπράξει ο κ. Τσίπρας ξανά την «κατανόησή» τους, να τον προτρέψουν να τα βρει με τους «Θεσμούς» και να πάνε παρακάτω.
Το «σενάριο του Ιουλίου», δηλαδή η σύγκρουση ως το τέλος, εγγράφεται στη σφαίρα της φαντασίας. Ο Νοέμβριος δεν είναι Ιούλιος. Άλλωστε, η κατάληξη του Ιουλίου ήταν η χειρότερη δυνατή. Η «σκληρή πολιτική διαπραγμάτευση» οδήγησε σε ένα Μνημόνιο με τα ίδια (και κατά τους Γιουνκέρ και Μοσκοβισί, σε χειρότερα) μέτρα από αυτά που οι Ευρωπαίοι είχαν ζητήσει πριν από το δημοψήφισμα. Στην κυβέρνηση γνωρίζουν πλέον καλά ότι τέτοια πειράματα δεν μπορούν να κάνουν.
Πού καταλήγουμε; Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να πουλήσει «σκληρή διαπραγμάτευση» στο εσωτερικό ακροατήριο. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Ήδη έχει αποδεχθεί μια ρύθμιση που φαίνεται ότι θα προστατεύσει κάτι παραπάνω από τους μισούς δανειολήπτες έναντι της σχεδόν απόλυτης προστασίας που ισχύει μέχρι σήμερα. Η υποχώρηση αυτή, αναπόφευκτη με τη νέα Συμφωνία (και το ήξερε εξαρχής), πρέπει να επενδυθεί με διαπραγματευτικό «τσαμπουκά» για το εσωτερικό. Και, στο τέλος, με την οριστικοποίηση της Συμφωνίας και την καταβολή της δόσης, οι «σκληροί» διαπραγματευτές της Αθήνας να έχουν επικρατήσει των «ακραίων συντηρητικών κύκλων» (λέγε με Σόιμπλε), με τη βοήθεια των «κατανοούντων» Ολάντ, Γιουνκέρ και (άντε λίγο) Μέρκελ.
Κάπως έτσι παίζεται το παιχνίδι. Ο Νοέμβριος μοιάζει με τον Ιούλιο μόνο ως προς προπαγανδιστική εκστρατεία που έχει υιοθετήσει η κυβέρνηση. Σε όλα τα άλλα βρισκόμαστε σε άλλη φάση. Εφαρμόζεται ήδη το Μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ και αυτό κάπως πρέπει να ξεχνιέται.
.protagon