Θα το πω. Είναι ευλογία. Μεγάλη ευλογία να υπάρχουν ιερείς όπως ο π. Νικόλαος.
Ξέρετε ποιος είναι καλός ιερέας; Εκείνος που βλέπει την αμαρτωλότητα του άλλου, τον αφήνει, προσεύχεται για εκείνον, διακριτικά βρίσκεται δίπλα του, δεν τον επιπλήττει, δεν αρέσκεται να επιβάλλει κανόνες , αλλά παιδαγωγεί κατά το πρότυπο του Χριστού. Με αγάπη και διάκριση. Η αγάπη και η ελευθερία που δίνει στον άλλον, είναι τα κατάλληλα ερεθίσματα ψυχής που μαλακώνουν και γλυκαίνουν κάθε τι κακό που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο.
Ένας πνευματικός όπως ο π. Νικόλαος, ο άνθρωπος μας με ειλικρινή λόγια, ο άνθρωπος που αγαπάμε για το χαμόγελο του, την αγκαλιά του, τη διάκριση του, είναι ένας πνευματικός που ενεργεί σύμφωνα με τους λόγους του Χριστού. Σε κάθε ανθρώπινη ψυχή μιλάει ξεχωριστά, σε κάθε πληγή χρησιμοποιεί το κατάλληλο φάρμακο, σε κάθε αναζήτηση δίνει την πυξίδα που δείχνει Χριστό. Που δείχνει υπομονή, διάκριση, σιωπή.
Στην εκκλησία δεν είναι ζήτημα ποσότητας η πνευματική εργασία, αλλά ποιότητας. Βλέπεις ένα δέντρο ψηλό με όμορφα φύλα και χρωματιστά άνθη που με το πρώτο όμως αέρινο φύσημα τα φύλα του πέφτουν και τα άνθη δεν ευωδιάζουν συνεπαρμένα από το άρωμα της βροχής που πνίγει το εαρινό φίλημα των ανθών. Από την άλλη βλέπεις ένα δέντρο χωρίς ύψος, που δεν θέλει να υπερβεί το ύψος των άλλων δέντρων, που στέκεται ανάμεσα σε πολλά δέντρα αλλά ήρεμο, ανέμελο στη δική του χαρά που λάμπει στο φως των φύλων την ανάσα του φυσήματος που δεν ρίχνει τα φύλα, αλλά τα χαϊδεύει και τα ποτίζει στο νέκταρ της ευωδίας που σαν αιώνια και ανόθευτη γεύση δεν χάνεται σε καμία μπόρα και καταιγίδα.
Η εκκλησία, οι ενορίες και η Ιερά μας Μητρόπολη επιτελούν ένα τεράστιο έργο. Αυτή είναι η αλήθεια. Και έχω την αίσθηση πως χρόνια με τα χρόνια, αυτό το έργο όχι απλά αυξάνεται αλλά γίνεται πολυεπίπεδο. Δεν είναι όμως αυτός ο κατεξοχήν ρόλος της εκκλησίας. Το φιλανθρωπικό της έργο είναι η απόρροια της αγάπης που εκδηλώνεται σε ποικίλους τομείς με πόνο και αγάπη για το σύγχρονο άνθρωπο που πάσχει, νοσεί, μονάζει στη μοναξιά του, στην ασχήμια του εαυτού του, στην ανέκφραστη και ανεκπλήρωτη ολότητα της μη προσωποποιημένης υπόστασης του.
Δεν είναι μόνο το έργο που επιτελεί στον όμορφο Πυργετό ο π. Νικόλαος. Αυτό είναι τεράστιο. Και ίσως δεν γνωρίζουμε το έργο που μυστικά επιτελείται για κάθε ψυχή που αναζητά Χριστό. Εκείνο που ελκύει την ψυχή είναι η ανθρωπιά, αυτό το απλό και σπάνιο χάρισμα πλέον, που κοσμεί τον π. Νικόλαο. Έναν ιερέα που εργάζεται όλη την ημέρα για την ενορία του, για τις ανθρώπινες ψυχές. Έναν άνθρωπο που αγαπάμε γιατί την αμαρτία δεν πασχίζει και δεν αγχώνεται να την σταυρώσει και αν την εξαφανίσει. Εξάλλου η αμαρτία δεν σκοτώνεται μεταπλάθεται σε ήθος που μαρτυρεί τη δόξα και τη μυρσίνη της θεολογίας της ορθόδοξης Ανατολής. Έναν ιερέα που σε μεταμορφώνει με τους λόγους του Χριστού, των Πατέρων της εκκλησίας και την ορθόδοξη ζωή και πνευματικότητα. Έναν ιερέα που σε γνωρίζει καλύτερα, απ’ ότι εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου.
Έναν ιερέα που αγωνιά, χωρίς η αγωνία αυτή να καταλαμβάνει με άγχος τον ίδιο, αλλά με προσευχητικό καημό και ευχετική διάθεση περιμένει. Τον άλλον, τη συνειδητοποίηση, τη μεταστροφή, την πνευματική πρόοδο και την ανάσταση της ψυχής του από τα «κακόγουστα» βαρίδια της ψυχής του. Έχω γνωρίσει ανθρώπους, ιερείς, χριστιανούς, άθεους, άπιστους. Δεν ξέρω όμως πώς να το πω. Αυτός ο άνθρωπος έχει το χάρισμα να συζητά μαζί σου, να σε βοηθάει να δεις μέσα σου, να προσεύχεται για σένα εκείνη τη στιγμή της εγχειρητικής σου αυτογνωσίας – αυτοανακάλυψης – αυτοεπιστροφής στο κάλλος της ψυχής.
Αυτό το όμορφο χαμόγελο του που «κρύβει» φανερά την αρχοντιά και τη ζεστασιά της ψυχής του, σε ελκύει. Νιώθεις ότι δεν είναι ένας πνευματικός που θα μιλήσεις και θα χαθείς μετά και θα σε έχει ξεχάσει χτυπώντας σου απλά το χέρι στην πλάτη. Ξέρετε τι καταφέρνει; Να μάχεται ευχητικά και να επεμβαίνει για το καλό των δικών του πνευματικών παιδιών τη στιγμή που πρέπει, σεβόμενος την ελευθερία τους, ακούοντας τους κι ενεργώντας. Και μεταδίδει και τονίζει πάντα στις δύσκολες στιγμές και ανησυχίες, στους συχνούς προβληματισμούς και στις συνήθεις παραιτήσεις της ψυχής, την ομορφιά της ιεροσύνης. «Η ιεροσύνη» είναι ομορφιά λέει συχνά. Και γελάει και με πείσμα παρακινητικό, σε κάνει να θες όλο και πιο πολύ να ζεις, να αγαπάς και να ερωτεύεσαι. Θεό και άνθρωπο.
Όμως έχω και μία άλλη αίσθηση. Όλη αυτή την ομορφιά ο π. Νικόλαος μας τη βιώνει γιατί όταν βαδίζει, δίπλα του υπάρχει μία χαρούμενη και γλυκειά φυσιογνωμία. Είναι η γυναίκα του, ο άνθρωπος του. Όχι απλά μία σύζυγος. Μία παπαδιά όπως λέγεται. Αλλά η αγάπη του. Κι αυτό το γνωρίζουμε. Αυτό λάμπει, καρποφορεί συνεχώς νέους καρπούς σαν να γίνεται κάθε μέρα νέο ξεκίνημα συμπόρευσης. Χαίρομαι που έχω γνωρίσει μία γυναίκα ΣΤΥΛΟ στη ζωή του. ΑΝΑΣΑ στις σκέψεις.
π. Νικόλαε, πέρασαν μήνες πλέον που σας έχω γνωρίσει. Είστε ο μοναδικός άνθρωπος που με καταφέρνει με τα χαρίσματα του να με διορθώνει. Όχι για τους άλλους. Για την ψυχή μου. Για τον Χριστό. Δεν περίμενα ότι μετά από μήνες αυτή η σχέση «πατέρα – υιού» θα γέμιζε με τόση πίστη. Μου μάθατε να διαγράψω τα «πρέπει» από τη ζωή μου. Μου μάθατε ότι κάνω να το κάνω γιατί το θέλω. Μου μάθατε να κλείνω τα αυτιά μου και να βαδίζω χωρίς να παρεκκλίνω από τον ευγενή πόθο. Στις ολιγοπιστίες, στις αρνήσεις, στις επαναστάσεις, είστε ακόμη δίπλα. Στις ολιγοψυχίες, στις θελήσεις για παραίτηση, ενθαρρύνετε με αγάπη και άγιο πείσμα. Την αγάπη που ζω και από τους δύο, την ζω. Την ζω ως θείο δώρο. Μου μαθαίνετε να σιωπώ. Υπενθυμίζετε πως έχει χαθεί ο έρωτας στη ζωή των ανθρώπων και πως καταντήσαμε ανέραστοι απέναντι στον Θεό και τον συνάνθρωπο μας.
Μπορώ να κάθομαι και να γράφω κι άλλο, γιατί με ευχαριστεί να αναφέρομαι σ’ εσάς. Όλο αυτό το πέρασμα του χρόνου επιβεβαιώνει την αλήθεια. Την αμνησικακία σας, την αρχοντική σας καρδιά, την αγάπη της ψυχής, τον έρωτα για τον Θεό, τον άνθρωπο. Δεν θέλω να αναφέρομαι το όνομα μου. Σημασία δεν έχει καμία, αφού όσοι σας γνωρίζουν γράφουν αυτή τη στιγμή μαζί μου. Πιστεύω πως το έχετε καταλάβει πως δεν μπορώ εύκολα να εκφραστώ με λόγια. Συγκινούμαι. Έτσι σήμερα προτίμησα να σας γράψω όσα νιώθω και όσα νιώθουν άνθρωποι που σας αγαπάνε. Χαίρομαι που έκανα κάτι που θέλω και όχι που πρέπει. Είναι η μεγαλύτερη χαρά μου να ακουμπώ στο πετραχήλι σας, να νιώθω ένα από τα κρόσσια του ιερού αυτού ενδύματος.
Σας ευχαριστώ που υπάρχετε στη ζωή μου. Σας ευχαριστώ για την επιμονή σας στις όμορφες και ανεξίτηλες χαρές της ζωής που ζούμε και μαζί θα ζήσουμε. Σας ευχαριστώ που με αναπαύετε. Σας ευχαριστώ για τη δροσιά που νιώθω ακουμπώντας το πετραχήλι σας. Σας ευχαριστώ για την ελευθερία που εμπνέεται. Σας ευχαριστώ γιατί αυτή η ελευθερία λυγίζει, διορθώνει και καλλωπίζει. Είστε για όλους μας ένα άνθος ξεχωριστό. Ένα άνθος που ακόμη και τον Χειμώνα αρνείται να πάψει να ευωδιάζει νέκταρ και άνεμο. Εις πολλά και υγιή έτη άγιε Γέροντα μας.
Της ιερωσύνης σου μνησθείη Κύριος ο Θεός, εν τη βασιλείᾳ αυτού πάντοτε, νυν καὶ αεὶ καὶ εις τοὺς αιώνας των αιώνων…
προσκυνητής