Ο παρορμητισμός και ο αυθορμητισμός μαθαίνουμε από τα λάθη μας πως είναι κακός σύμβουλος.Ιδίως όταν εκφράζεσαι για ανθρώπους που δεν τους ψυχολογείς με σωστά κριτήρια. Τα κριτήρια του χρόνου και της αντικειμενικότητας.Γράφω σαν φίλος ενός ανθρώπου νέου και μάλιστα κληρικού της Ιεράς μας Μητροπόλεως Τρίκκης & Σταγών.
Κι αυτό γιατί όταν ζεις κάποιον, μιλάς μαζί του, ο χρόνος δείχνει και αντιλαμβάνεσαι τις κουβέντες του όχι σαν φύσημα αέρα, αλλά σαν λόγο μεστό, σταθερό και ειλικρινή. Τότε δεν πιστεύω πως κάνεις λάθος. Να αφήνεις τον χρόνο πριν κάνεις οτιδήποτε. Μόνο ο χρόνος δείχνει τις προθέσεις των ανθρώπων. Ο χρόνος. Οι άνθρωποι όμως έχουμε μάθει να κάνουμε λάθη και δεν ψυχολογούμε κατάλληλα τους άλλους. Είναι άλλο το δείχνω και άλλο το είμαι. Καλά είναι έως άριστα τα λάθη, γιατί το αποτέλεσμα που έρχεται δεν θα ήταν αυτό (το εν τέλει δηλαδή) αν δεν πέσει σε λακούβες ο άνθρωπος και μείνει ακόμη και για χρόνο εκεί έως ότου μάθει μόνος του (θέληση) και συν Θεώ να σηκώνεται. Κι όταν σηκώνεσαι, ναι αυτό είναι η ομορφιά. Τότε έρχονται οι άλλες ομορφιές …τότε μόνο…
Δεν έχει σημασία ποιος γράφει τους λόγους αυτούς. Γράφω για έναν φίλο. Με τον χρόνο το διαπίστωσα. Μα κι αν υποθέσεις ζαλίσουν το νου σας για τον γράφοντα, αδιαφορώ. Γιατί το πρόσωπο του άρθρου είναι αυτό που έχει να διδάξει με τον τρόπο του πολλά που ο χρόνος έδειξε και δείχνει. Ένας νέος άνθρωπος που γίνεται κληρικός συνήθως είναι άνθρωπος που αγαπάει την ιεροσύνη. Τον Θεό, την εκκλησία, αλλά δεν μένει μόνο εκεί και τον άνθρωπο. Αγαπώντας τον Θεό, αγαπά και τον άνθρωπο. Αδιαφορώντας για τον άνθρωπο, αδιαφορεί για τον Θεό.
Ο π. Αλέξιος Κανίνας εκπλήσσει για πολλούς λόγους. Αν και νέος στην ηλικία και με σπουδές σε δύο Πανεπιστήμια, δεν έχει «πάρει αέρα» όπως λέμε, αλλά αξιολογεί τις καταστάσεις με τον κατάλληλο τρόπο. Δηλαδή έχει ένα αισθητήριο που είναι χάρισμα. Το αισθητήριο να διακρίνει, να αξιολογεί και πλέον σαν Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος όλης της Μητροπόλεως μας να δίνει λύση πρέπουσα, αρμόζουσα, δίκαιη στα θέματα. Αν δεν καθίσεις να μιλήσεις με τον άλλον, δεν έχεις το δικαίωμα να τον κρίνεις και δη αρνητικά. Αν δεν γνωρίσεις τον π. Αλέξιο και συζητήσεις, θα δεις πως μέσα στο χρόνο αυτός ο νέος άνθρωπος έχει μία ωριμότητα αξιοθαύμαστη. Προσωπικά εκπλήσσομαι. Αν και νέος δεν βιάζεται, κάνει υπομονή και σιωπά. Αυτά είναι «ελαττώματα» για μία μερίδα ανθρώπων, και τολμώ να πω αδυναμίες που δείχνουν έναν άνθρωπο απαθή. Ο χρόνος όμως ξέρετε τι αποδεικνύει; Ότι αυτός ο άνθρωπος που αποκτά αυτά τα χαρίσματα, είναι σοφός. Απλά και αρχοντικά σοφός, μέσα στην αόριστη βαττολογία, επιπόλαιη κρίση και αόριστο της εποχής.
Βέβαια ο π. Αλέξιος προβαίνει σε κάτι που οι άνθρωποι ξεχνάμε. Τηρεί με ευλάβεια την αλήθεια του ρητού περί αχαριστίας που έχει θέση στο γραφείο του Επισκόπου μας και αναγνωρίζει την ευεργεσία του ευεργέτου με απλότητα. Ο ίδιος συνηθίζει να το λέει όταν χρειάζεται, πως κοντά στον Επίσκοπο μας έχει ωφεληθεί. Να σκέφτεται σωστά, κατάλληλα για την κάθε ιδιαίτερη περίπτωση, να κάνει υπομονή και να σιωπά. Γνωρίζω άμεσα πως η σιωπή του τον ωφέλησε.
Ένας νέος άνθρωπος που χαίρεται την ιεροσύνη. Ομορφαίνει τη ζωή του και τη ζωή των πιστών της Μητροπόλεως μας με το χαμόγελο του και τον καλό λόγο. Εξομολογούμαι πως όσο περνάει ο καιρός αυτό το παιδί μας εκπλήσσει θετικά με την ωριμότητα του και το «ανοιχτό» της σκέψης του. Αυτά είναι ωφέλιμα φυσικά για τον ίδιο, αλλά διδάσκουν και τους άλλους ασχέτως ηλικίας. π. Αλέξιε ο Θεός να φωτίζει το νου σου. Συνέχισε όπως ξεκίνησες. Μα αυτά τα εντυπωσιακά δείγματα γραφής που σε προσγειώνουν εσένα τον ίδιο στην πραγματικότητα και στην αλήθεια των πραγμάτων. Να είσαι άξιος και χρήσιμος στην εκκλησία. Και μην ξεχάσεις τις ψυχές πάτερ μου. Τις ψυχές των ανθρώπων.
Ενας φίλος
.