Υπάρχουν μέρες που στο χωριό φτάνουν άνθρωποι περίεργοι. Μακριά υφάσματα καλύπτουν το κορμί τους, πολλές τρίχες πετάγονται από όλες τις μεριές του κεφαλιού τους. Το χρώμα τους χλωμό, σχεδόν σαν άμμος. Ακόμα- ακόμα και οι φλέβες στους καρπούς των χεριών τους ξεπροβάλουν ως μικροί γαλάζιοι ποταμοί. Μοιράζουν κούτες, ρούχα και κάτι γλυκιές μπουκιές που τις ονομάζουν “μπον- μπον”. Αστείο όνομα! Μόλις προχθές κατάλαβα πως το εξωτερικό περίβλημα δεν τρώγεται.
Η αγέλη μου όταν τους βλέπει τρέχει κατά πάνω τους. Δε χρειαζόμαστε τίποτα άλλο παρά λίγο νερό και τα αστεία “μπον- μπον”. Εγώ ως μεγαλύτερη φτάνω πάντα πρώτη, τα μικρότερα μέλη όμως σχεδόν δεν προλαβαίνουν να φάνε τίποτα. Μικρά πόδια, μικρά βήματα, βλέπεις. Το παράδοξο είναι ότι όταν τελειώνει το μοίρασμα πάντοτε αρχίζει κάτι το οποίο οι περισσότεροι από εμάς το έχουμε ξεχάσει. Το παιχνίδι! Τρικ με τα δάχτυλα, αυτοσχέδια μπάλα, κυνηγητό και άλλα πολλά. Έχασα τους γονείς μου στα 7 μου και μαζί με αυτούς το παιχνίδι. Το φορτηγό που τους πλάκωσε, έλιωσε μαζί τους και κάθε στιγμή ανεμελιάς. Οι χλωμοί- τριχωτοί δε μοιάζουν πολύ με τη μαμά και τον μπαμπά, όμως κάθε φορά που τους βλέπω νιώθω σαν να γυρνάνε οι στιγμές που ήμουν παιδί. Και όταν φεύγουν, γίνομαι πάλι αρχηγός προσέχοντας τα μικρά μου.
Μαριόν, αρχηγός της αγέλης παιδιών του χωριού μου, ετών 15.
Επίσκοπος Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης Πρόδρομος
Ο Ντοστογιέφσκι, που θεωρείται ο μεγαλύτερος ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, είχε γράψει: ‘’Όποιος είχε καλά παιδικά χρόνια, είναι για πάντα σωσμένος’’. Πράγματι, γιατί η παιδική ηλικία είναι η πιο καθοριστική, αφού τα τραύματά της πολύ δύσκολα επουλώνονται και οι σημερινοί καταπιεσμένοι είναι πολύ πιθανόν, σχεδόν βέβαιο να είναι οι αυριανοί καταπιεστές και τα σημερινά θύματα οι αυριανοί θύτες.
Αλήθεια, πώς μπορεί να είναι ποιοτικός ένας άνθρωπος που δε μεγάλωσε στην αγάπη και δε διδάχτηκε σωστούς προσανατολισμούς; Όλοι ξέρουμε πως τα παιδιά είναι το μέλλον του κόσμου. Και αν η όμορφη ψυχούλα τους ξεχειλίζει από αδικία και πίκρα, η Ανθρωπότητα θα πνιγεί στο μίσος και το αίμα.
Και γι’ αυτό το λόγο το έργο των Ορθόδοξων Ιεραποστόλων είναι πολύτιμο. Με τους ναούς, τα σχολεία, τα οικοτροφεία και τα ορφανοτροφεία στις εσχατιές της γης, οι Ιεραπόστολοί μας στέκονται αληθινοί γονείς και άριστοι Χριστιανοί παιδαγωγοί για παιδιά που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και που ως εικόνες του Θεού έχουν και αυτά τα ίδια δημοκρατικά δικαιώματα καλής παιδικής ζωής όπως και τα παιδιά όλου του κόσμου.
Όμως, οι Ιεραπόστολοι της πρώτης γραμμής, αυτοί οι απάτριδες, οι ανέστιοι, οι πένητες, οι επαίτες για τη λατρεία του Χριστού, με τις μύριες στερήσεις και τους μύριους κινδύνους σε τόπους μακριά από τον πολιτισμό, χρειάζονται συμπαραστάτες και αρωγούς στον επώδυνο και ενώδυνο αγώνα τους. Χρειάζονται τουλάχιστον την υλική βοήθεια όλων των χριστιανών των μετόπισθεν.
Και, φυσικά, μη θεωρήσουμε ότι τους κάνουμε χάρη. Αυτοί μας χαρίζονται, γιατί μας δίνουν τη δυνατότητα, μέσα από τις ανέσεις του πολιτισμού μας, να πληρώσουμε το Ιεραποστολικό μας χρέος, έστω και στοιχειωδώς. Την Ιεραποστολική Εντολή ‘’Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα Έθνη’’ ο Κύριός μας δεν την έδωσε μόνο στους Ιεραποστόλους, αλλά σ’ όλους μας. Και σημειωτέον δεν είναι προαιρετική εντολή, όπως τη θεωρούν με την αδιαφορία τους δυστυχώς πολλοί και κληρικοί και λαϊκοί. Είναι υποχρεωτική.
Εμείς αδιαφορούμε λοιπόν για την ιεραποστολική μας υποχρέωση και για έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά μας και για τα παιδιά όλου του κόσμου; Όλοι μας ξέρουμε πολύ καλά πως ποτέ ο Κόσμος μας δε θα γίνει καλύτερος, αν ο Χριστός και η Εκκλησία δε γίνουν η καρδιά της καρδιάς του. Και κυρίως, αν δε γίνουν η καρδιά της καρδιάς των παιδιών.
‘’Μόνο με τα παιδιά φτιάχνεις Ιεροσόλυμα’’ (Οδ. Ελύτης )
( Από το Γραφείο του Ορθόδοξου Ιεραποστολικού Συλλόγου ο Άγ. Οικουμένιος )