Από τον Στέργιο Βολόγκα
Στην πολιτιστική κληρονομιά που μας άφησαν οι ελληνικές ταινίες, εκτός των κοινωνικών ηθών, των επίκαιρων πάντα σεναρίων, της αδάμαστης ελληνικότητας που όσο και να ξεφτίζει πάνω στον καθρέπτη του «σήμερα», αντανακλά πάντα το φως, τον ήλιο και το χαμόγελο μας Ελλάδας που ξέρει να κάνει τον πόνο χαρά, την δοκιμασία εργαλείο καθημερινότητας και το σκοτάδι φωτεινό μονοπάτι, έχουμε και την ελληνική μουσική που χρωματίζει μοναδικά τα σενάρια, τους χαρακτήρες των ανθρώπων.
Στις ελληνικές ταινίες η μουσική έπαιζε κυρίαρχο ρόλο, όχι μόνο σαν «γέμισμα» στον κινηματογραφικό χρόνο όπως πολλοί νομίζουν σήμερα, αλλά τα τραγούδια και η μουσική που υπήρχαν, είχαν καθοριστικό σκοπό στην ροή και στην εξέλιξη της ταινίας, συν το γεγονός ότι η εποχή του video-clip ήταν ακόμη μακρινή έτσι το ραδιόφωνο και ο κινηματογράφος ήταν τα μόνα μέσα για να προωθηθούν και να προβληθούν συνθέτες, στιχουργοί, τραγουδιστές, χορευτές και άλλοι σημαντικοί παράγοντες του θεάματος.
Στην λαμπρή πορεία που διέγραψε το Ελληνικό σινεμά ξεκινώντας από τα δειλά ‘50s και φτάνοντας στα λαμπρά ‘60s, έως να αρχίζει να αργοσβήνει…