Ο χαμογελαστός ιερέας. Τοιούτος γαρ ημίν έπρεπεν ιερεύς…

DSC 0041

Υπάρχει ωραιότερη ομορφιά από έναν ιερέα να χαμογελάει συνεχώς; Όχι από αμηχανία, αλλά από αγάπη; Ένα παιδί που με τις δικές του δυνάμεις ανέβηκε τα σκαλιά της ιεροσύνης και έγινε ο πιο χαμογελαστός ιερέας;

Η κοινωνία μας θέλει ιερείς που να μπορείς όχι να τους μιλήσεις μόνο άνετα, αλλά να ξέρεις ότι θα είναι εκεί πάντα. Ο ιερέας δεν έχει την πολυτέλεια της άνεσης. Δεν ζει για εκείνον. Δεν ζει για την οικογένεια του. Ζει για τον Θεό. Και όπου Θεός, εκεί και συνάνθρωπος.

Ένας τέτοιος ιερέας είναι ο π. Στέργιος Γιαννάκος. Άνθρωπος που άφησε την επαγγελματική του πορεία για να γίνει ιερέας και να βοηθήσει τον συνάνθρωπο του. Άνθρωπος που είχε δουλειά και δεν έγινε από ανάγκη ιερέας. Τελευταία ο Μητροπολίτης μας τον χειροθέτησε πνευματικό και πλέον μπορεί με το χαμόγελο του να χαϊδεύει τις ψυχές των ανθρώπων και να συναντούν από κοινού στην εξομολόγηση τον Χριστό.

Π. Στέργιε, νέε και καλέ μας άνθρωπε και ιερέα, μέχρι να ασπρίσουν τα γένια σου να είσαι στην καρδιά ο ίδιος με τώρα. Το χαμόγελο σου να είναι το ίδιο. Η ψυχή σου να είναι έτσι αγαθή, καλή, αθώα και όποιος ζητάει να σε δει, ποτέ να μην τον διώξεις. Να γελάς και να προσεύχεσαι για τους ανθρώπους που αναζητούν τον θεό που δεν βρήκαν ακόμη. Τον Χριστό.

Ι.Β.

 

.