Το ιδεολογικό υπόβαθρο του καθένα οδηγεί και στη διαφορετική προσέγγιση του θέματος. Δεξιές οι καταβολές του Κ. Πατέρα, αριστερές του Χ.Λάππα!
Το παραπάνω αποπροσανατολιστικό ψευδοδίλλημα-ιδεολόγημα, προκαλεί σύγχυση στην τρικαλινή κοινωνία, λόγω και της σημαντικότητας του θέματος. Και με το δεδομένο ότι η συγκεκριμένη πράξη , περί ης ο λόγος, λειτουργεί άκρως ανταγωνιστικά με την ερωτική πράξη .Είναι γνωστή άλλωστε η σχετική λαϊκή έκφραση «αν πετύχει η &&&&&, τύφλα νάχει το @@@@@».
Η επιτυχία του εγχειρήματος είναι το ζητούμενο κύριοι και όχι ο τρόπος επίτευξής του που είναι και το δευτερεύον!!!!!
Γι αυτό επανερχόμαστε στην εννοιολογική διάσταση της λέξης για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.
Μαλακία, η (σημ: η λέξη απαντάται, κυρίως σε κείμενα ατόμων άνω των τριάντα, και με την εναλλακτική γραφή μαλακεία). Υπάρχει μια έντονη όσο και γόνιμη διαφωνία ανάμεσα σε λογοτέχνες που ανήκουν στο ρεύμα του λεγόμενου Υπαρκτού Σουρεαλισμού σχετικά με το αν ο όρος πρέπει να γράφεται με ι ή με ει: σύμφωνα με τον Δρ Θεόδωρο Παπαδόπουλο (στο άρθρο του “Φιλοκαλούμεν άνευ μαλακίας ή άνευ μαλακείας; μια γραμματική και εννοιολογική προσέγγιση”, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Γλωσσολογία και Ιστορία, τεύχος Απριλίου 1998, σελ. 25 επ.) ο όρος μαλακεία χρησιμοποιείται κυρίως από άτομα τα οποία είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα προσπαθούν να εξευγενίσουν τόσο τον όρο όσο και την περιγραφόμενη δραστηριότητα, την οποία και θεωρούν μάλλον θετική (π.χ. “Ίσως η καλύτερη μαλακεία που έχω ακούσει τώρα τελευταία – μπράβο!”). Αντιθέτως, ο όρος μαλακία χρησιμοποιείται συνήθως επικριτικά (π.χ. “τι μαλακία πέταξε και σας κούφανε;”).
Μεταφορικά, ο όρος έχει πολλαπλές εφαρμογές. Όπως ήδη προσημειώθηκε (αστειάκι για νομικούς κυρίως και συνάμα εξαιρετικό δείγμα μαλακίας εν τω γίγνεσθαι), ο όρος μπορεί να αναφέρεται τόσο σε ένα πετυχημένο όσο και σε ένα αποτυχημένο αστείο / ιδέα / άποψη. Ανεξαρτήτως όμως του βαθμού επιτυχίας ή αποτυχίας, ο όρος εκφέρεται συνήθως συγκαταβατικά: έτσι, ένα αστείο μπορεί να προκαλέσει γέλιο και να είναι σχετικά επιτυχημένο χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο αποδέκτης του αστείου, καίτοι το βρίσκει αστείο, δεν βρίσκει συνάμα κάποιες όψεις του προσβλητικές ή αποκρουστικές .
.