Μαρία Αγναντή: Νότες της Άνοιξης – Μουσικό Σχολείο Τρικάλων

Το Μουσικό Σχολείο Τρικάλων σταθερό στις αρχές, στη συνέπεια και στην πεποίθηση των λειτουργών του ότι η οργάνωση και υλοποίηση εκδηλώσεων που αφορούν στον Πολιτισμό αποτελούν ορόσημα στη σχέση του Πολιτισμού με το Σχολείο, προσφέρει επί σειρά ετών πλούσιες εμπειρίες όχι μόνο σε εμάς που το υπηρετούμε, αλλά και σε ολόκληρη την πόλη.

Στον φιλόξενο χώρο του Ιδρύματος “Τσιτσάνης”, ένα από τα πλέον εμβληματικά ιστορικά κτίρια της πόλης μας, όπου χρόνια πριν στεγάζονταν φυλακές, το βράδυ της Κυριακής, 10 Απριλίου, επιδιώξαμε να “φυλακίσουμε”  στην ψυχή και στη μνήμη των παρευρισκομένων την υψηλού επιπέδου μουσική συναυλία, αφιερωμένη στην Άνοιξη και στην Κλασσική Μουσική, μέσα από την αρμονική σύζευξη και την αγαστή και άοκνη συνεργασία διδασκόντων και διδασκομένων με τρόπο που δύσκολα διαφαίνεται ποιος δίδαξε ποιον και ποιος διδάχτηκε από ποιον!

Στο βιβλίο του

“Οι δρόμοι της ζωής”

ο αείμνηστος φιλόσοφος Ευάγγελος Παπανούτσος εστιάζοντας τη φυσιογνωμία του Δασκάλου αναφέρει ποιος στην πραγματικότητα δικαιούται να φέρει τον τίτλο.

Παραφράζω:

“Το οποιοδήποτε επάγγελμα, όταν ασκείται με επίγνωση, φορτώνει στους ώμους του ανθρώπου ευθύνες. Ανεύθυνο δεν είναι κανένα. Και, εάν για  τις ευθύνες του ο επαγγελματίας δεν καλείται να δώσει λόγο στις Αρχές, θα υποστεί τον έλεγχο από τον εαυτό του, από τη δική του συνείδηση.

 Όλα λοιπόν τα έργα από τα πιο απλά μέχρι τα πιο ευγενή και σύνθετα έχουν τις ευθύνες τους.

Κανένα όμως έργο δεν είναι τόσο φορτωμένο με βαρύτατες ευθύνες όσο το έργο του Δασκάλου.

Δάσκαλος δεν είναι εκείνος που μαθαίνει στα παιδιά μόνο τα σχολικά “γράμματα”.

Από το δάσκαλο περιμένουμε κάτι άλλο:

ώριμος ο ίδιος, γεμάτος από την πείρα της ζωής που αποκτάται με κόπο, να σταθεί κοντά στο νέο, να τον βοηθήσει να ωριμάσει, να ενηλικιωθεί πνευματικά και να γίνει ένας αυθύπαρκτος άνθρωπος.

Στόφα δασκάλου έχει εκείνος που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται ο ίδιος ένα νέο παιδί.

Ο αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή, άνθρωπος ο ίδιος δροσερός, εύπλαστος και αγνός.

Να συνθλίβει το χρόνο μέσα του, να γερνάει φυσιολογικά και όμως να μένει νέος στην ψυχή για να μπορεί να έχει εύκολη την πρόσβαση στις σκέψεις και στις επιθυμίες του νέου που θα αναλάβει να διαπαιδαγωγήσει, να μπορεί να σκέφτεται τις σκέψεις του, να επιθυμεί τις επιθυμίες του, να πονάει τον πόνο του.

Στόφα δασκάλου έχει εκείνος που έχει στόχο σταθερό πώς να “αχρηστεύσει” τον εαυτό του:

κανένα άλλο επάγγελμα δεν έχει τούτη την επιδίωξη.

Επιτυχημένος είναι εκείνος ο δάσκαλος που έκανε με το έργο του τον μαθητή του τόσο ώριμο, ώστε ο μαθητής να μην τον χρειάζεται πια!

Αυτό είναι το μέγα κατόρθωμα.

Αυτός είναι ο θρίαμβος του Δασκάλου:

να κάνει το νέο άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο, ώστε να μην έχει πλέον ανάγκη από τη χειραγώγηση κανενός ούτε φυσικά του δασκάλου του.”

Αυτός ο ηθικός και πνευματικός απογαλακτισμός είναι ο ορισμός του Δασκάλου.

Στόφα δασκάλου έχουν τα  πρόσωπα εκείνα, τα οποία ευγνωμονούμε όλοι, όσοι απολαύσαμε τη βραδιά της συναυλίας του Μουσικού Σχολείου,στο Ίδρυμα “Τσιτσάνης”:

η εκλεκτή συνάδελφος Όλγα Ευσταθιάδη και ο καλός συνάδελφος Χρήστος Κιτσόπουλος.

Μιλώ βιωματικά νιώθοντας και με τους δύο εκλεκτική συγγένεια καθώς και την ανάγκη να αναφερθώ σε αυτούς τους δασκάλους, οι οποίοι με ενδιαφέρον, μεράκι και αγάπη εφάμιλλη της μητρικής νοιάζονται, συντονίζουν, καθοδηγούν, διδάσκουν τους μαθητές και τις μαθήτριες τους, στέκονται δίπλα τους φάροι φωτεινοί σε κάθε βήμα ενθαρρύνοντας την κάθε τους προσπάθεια με  τρόπο -κατά τη γνώμη μου- παραδειγματικό.

Πιστεύουν στους μαθητές τους, τους θεωρούν καλύτερους από ό,τι στα αλήθεια είναι, τους ανακαλύπτουν και τους βοηθούν και οι ίδιοι να ανακαλύψουν ότι είναι καλύτεροι  από όσο  πιστεύουν ότι μπορούν να γίνουν!

Τους θεωρούν άξιους να πραγματώσουν κάθε καλό.

 

Εκ μέρους της διεύθυνσης του Μουσικού Σχολείου ευχαριστούμε το Ίδρυμα “Τσιτσάνης”  για τη φιλοξενία.

Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον κύριο Στέλιο Καραγιώργο που με  ευγένεια, συνέπεια και επαγγελματισμό προσέφερε  τεχνική στήριξη.

 

 

Μαρία Αγναντή, φιλόλογος