Λείπει το βλέμμα σου από της αυγής τα χρώματα…

Έφυγες νωρίς, απρόοπτα, δύσκολα και με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό σου “γιατί να συμβεί σε μένα;”

Ήταν μια Παρασκευή, πολύ διαφορετική από τις άλλες, 24-5-2019, που δεν θα την ξεχάσω όταν ο μπαμπούλης μου έγινε ένα αστέρι στο σύμπαν και δεν θα ξαναγυρίσει κοντά μας. Βέβαια έρχεται στον ύπνο μου σχεδόν κάθε βράδυ. Συνεχίζουμε να παίζουμε ποδόσφαιρο, να πάμε στην παιδική χαρά, να πάμε στο κολυμβητήριο, να πάμε στο ωδείο, να πάμε στην αναρρίχηση, και που δεν πάμε τα βράδια! Άλλα βράδια μιλάμε και συζητάμε. Μου λέει διάφορες ιστορίες από το σχολείο του, πως οι μαθητές του τον αγαπούσαν πολύ, ήταν κοντά τους σε κάθε δυσκολία που είχαν, και πρόθυμος να τους βοηθήσει. Επίσης συνεχίζει να μου λέει και τώρα, πως η ζωή είναι σύντομη, κάθε στιγμή είναι πολύτιμη, ακόμα και αν ζούμε δύσκολα ή εύκολα ας βρούμε τη δύναμη να την ευχαριστηθούμε αυτή την στιγμή γιατί δεν θα επιστρέψει. Ακόμα μου λέει, «Υακίνθη πρόσεχε! Μη είσαι κολλημένη με τις οθόνες, εσύ να κάνεις κουμάντο τις οθόνες και όχι οι οθόνες εσένα..» Όταν όμως ξυπνάω αρχίζω και κλαίω γιατί ο μπαμπούλης μου δεν είναι στο σπίτι, είναι απλά ένα όνειρο που τελειώνει δυστυχώς.

Σε ευχαριστώ που μου έλεγες πως πρέπει να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας

Σε ευχαριστώ που με πήγαινες τα Σαββατοκύριακα στο χωριό για να παίξω

Σε ευχαριστώ που με διάβαζες και ειδικά στα Αρχαία που μου φαινόταν κάπως ακαταλαβίστικα. Σε ευχαριστώ που κάθε βράδυ με κοίμιζες, διαβάζοντας παραμύθια

Σε ευχαριστώ που μου διόρθωνες τις εκθέσεις μου! Α! δεν πρόλαβα να σου πω η κυρία μου είπε πως ήταν οι καλλίτερες μέσα στην τάξη, τις διάβαζε για να τις ακούσουν όλα τα παιδιά!

Σε ευχαριστώ που με πήγαινες στους αγώνες αναρρίχησης και έπαιρνα μετάλλια. Μπαμπά τίποτα δεν κάναμε αυτή την χρονιά, να ξέρεις ότι εδώ έχουμε τον covid-19

Σε ευχαριστώ που μου πήρες τον Rex! Α! η μαμά του λέει: «που είναι ο Γιάννης;» και κοιτάζει στον δρόμο μήπως και σε δει

Μπαμπά μου συγγνώμη που όταν έλειπες στη Γαλλία, δεν ήθελα να με πάει η μαμά στο σχολείο και μια μέρα που με πήγε δεν κατέβαινα από το αμάξι, ήρθε η κυρία και με πήρε (θυμάσαι σου το είχα πει)

Σ’ αγαπώ. Μου λείπεις τόσο πολύ κι εύχομαι να ήσουν εδώ τώρα. Κάποιες φορές τη νύχτα, κοιτάζω τον ουρανό και κάνω μια ευχή στο λαμπρότερο αστέρι που βλέπω και πιστεύω ότι είσαι εσύ!
Σε αγαπώ τόσο πολύ και ήθελα να σε πάρω μια μεγάλη αγκαλίτσα

Ελπίζω να είσαι ευτυχισμένος εκεί που είσαι!

Με πολλή αγάπη,

Το κοριτσάκι σου,

Υακίνθη Δήμου, μαθήτρια Β’ Γυμνασίου Μουσικού σχολείου