Ο Λάμπρος Τσιούκας είναι ένας νέος άνθρωπος, 37 μόλις ετών, που γεννήθηκε και ζει στα Τρίκαλα. Εδώ και αρκετά χρόνια έχει μια μεγάλη αγάπη για τον κόσμο της λαογραφίας και της ιστορίας.
Ας τον αφήσουμε όμως να μας παρουσιαστεί ο ίδιος και να μας πει για όλα όσα αγαπάει, γιατί πραγματικά αυτό που κάνει και δύσκολο είναι και άξιο θαυμασμού.
«Ονομάζομαι Τσιούκας Λάμπρος. Έχω πτυχίο Ηλεκτρομηχανικών Συστημάτων και Αυτοματισμών Αυτοκινήτου, πιστοποιημένες γνώσεις Πληροφορικής ECDL, πτυχίο εκκλησιαστικής σχολής. Υπηρέτησα την στρατιωτική μου θητεία στους πεζοναύτες παίρνοντας Μετάλλιο ευδόκιμης υπηρεσίας.
Σε ηλικία μόλις 10 ετών είχα την πρώτη μου επαφή με τον κόσμο της ιστορίας, της παράδοσης, και της λαογραφίας, αφορμή ήταν η επίσκεψη στο Λαογραφικό Μουσείο Τρικάλων το 1992 με το δημοτικό σχολείο. Εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ από τα εκθέματα και μου προκάλεσαν περιέργεια και ένα δέος ψυχικό, το παράλογο ήταν ότι σε εκείνη την πρώιμη ηλικία δεν γνώριζα καν τη χρησιμότητα αυτών των αντικειμένων. Αλλά η αίγλη όλων αυτών των παλαιών πραγμάτων μαζί με την ιστορία την οποία έκρυβαν, ήταν αρκετή για να ενεργοποιήσει και να ανθίσει το σπόρο της λαογραφίας μέσα μου. Από την ίδια κιόλας ημέρα με το που έφτασα στο σπίτι μου, ξεκίνησα να ψάχνω και περισυλλέγω ότι παλαιό αντικείμενο είχαμε πεταμένο στην αποθήκη μας καθαρίζοντας το και βάζοντας το σε μία σειρά. Και όταν οι γονείς μου με ρώτησαν «Τι κάνεις εκεί;» εγώ αυθόρμητα απάντησα: «Αυτά είναι πολιτισμός…»
Από κείνη την ημέρα και μετά, μανιωδώς άρχισα να γίνομαι ένας συλλέκτης του πολιτισμού και της λαογραφίας. Επισκεπτόμενος σπίτια συγγενών και γνωστών ζητώντας αντικείμενα, κρατώντας ακόμα και το πενιχρό χαρτζιλίκι του σχολείου για να το αξιοποιήσω και αυτό προς αγορές παλαιών πραγμάτων. Φυσικά λόγω του νεαρού της ηλικίας μου πέρασα αρκετά δύσκολα, διότι δεν μου έδιναν την απαιτούμενη προσοχή συγγενείς και παλαιοπώλες, παρόλα τα εμπόδια με τη στήριξη των γονέων μου το αποτέλεσμα ήταν θριαμβευτικό.
Συλλέγοντας 27 ολόκληρα χρόνια με πάρα πολλές στερήσεις σε όλα τα επίπεδα και σε ηλικία πλέον 37 ετών, είχα το δικό μου λαογραφικό μουσείο, με μία σημαντική διαφορά την οποία δεν πρέπει κανένας συλλέκτης να ξεχνά. Ο πολιτισμός και η λαογραφία δεν ανήκουν σε ένα και μόνο άτομο αποκλειστικά και εγωιστικά, είναι κληρονομιά όλων μας…. Αρκεί όμως να αναγνωρίζουμε και να στηρίζουμε την προσπάθεια που έχει κάνει κάποιος, για να είμαστε σε θέση. ‘Όλοι εμείς σήμερα να επισκεπτόμαστε αυτό το λαογραφικό μουσείο. Σε αυτήν την κρίσιμη καμπή της ζωής μου και με μία άρτια συλλογή αντικειμένων, θεωρώ ότι πρέπει να βρει τη δική της μόνιμη θέση σε έναν εκθεσιακό μεγάλο χώρο».
