Τις πρώτες πρωϊνές ώρες της 8ης Σεπτεμβρίου 2015 πήρε ψήφο εμπιστοσύνης η-πρώτη φορά μνημονιακή-δεύτερη κυβέρνηση της Αριστεράς (με ολίγη εθνικολαϊκή Δεξιά στη σύνθεσή της). Ηταν αναμενόμενο και η διαπίστωση φαίνεται κοινότοπη.
Όμως, η καταγραφή και επισήμανσή της δεν στερείται σημασίας. Διότι έτσι κλείνει ένας κύκλος.
Ολες οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις, που είναι ή ήταν κόμματα εξουσίας, διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται την κρίση των τελευταίων έξι χρόνων με τον ίδιο τρόπο. Πρώτα το σοσιαλδημοκρατικό Κέντρο, μετά η Δεξιά σε συνεργασία μαζί του και τώρα ένα τμήμα της Αριστεράς χρησιμοποιούν τα ίδια εργαλεία οικονομικής πολιτικής, επιβαλλόμενα έξωθεν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα και ο συνεταίρος του κ. Καμένος αρνούνταν μέχρι πρότινος αυτήν την πραγματικότητα. Και τώρα, στη δεύτερη κυβερνητική θητεία τους, αφού δεν μπορούν να την αρνηθούν, την περιγράφουν διαφορετικά, την φτιασιδώνουν.
Ωστόσο, είναι υποχρεωμένοι να την αντιμετωπίσουν πλέον ως κυβέρνηση που παίρνει μέτρα (η πρώτη θητεία τους εξαντλήθηκε στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, ενώ στο εσωτερικό αρκέστηκαν σε μικροδιευθετήσεις και πελατειακές ρυθμίσεις). Και αυτά τα μέτρα η νέα κυβέρνηση θα τα πάρει μόνη της και θα τα ψηφίσουν οι βουλευτές που την στηρίζουν μόνοι τους. Και αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά της νέας περιόδου από όσα συνέβησαν το καλοκαίρι.
Η πρωτοφανής συναίνεση που επικράτησε τότε, με την υπερψήφιση του τρίτου Μνημονίου από τρία κόμματα της αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι), τελείωσε οριστικά. Η συναινετική τους στάση είτε αποδοκιμάστηκε είτε δεν επιδοκιμάστηκε όσο θα περίμεναν από το εκλογικό σώμα. Είναι, λοιπόν, υποχρεωμένα να την αλλάξουν. Ειδικά τα δύο μικρά κόμματα της αντιπολίτευσης ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, προς τα οποία ο κ. Τσίπρας απηύθυνε ιδιαίτερη πρόσκληση συμπόρευσης στο πλαίσιο της «αντιδεξιάς και προοδευτικής» αντίληψης, δεν έχουν κανένα περιθώριο να αποδεχθούν τέτοια πρόσκληση.
Διότι πολύ καλά αντιλαμβάνονται ότι θα τους καταστήσει φτωχούς συγγενείς του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να καταλάβει ολοκληρωτικά το χώρο του πολιτικού και εκλογικού Κέντρου. Πέραν, όμως, αυτών των υπολογισμών, το τέλος της συναίνεσης σημαίνει ότι ο κ. Τσίπρας πρέπει να διασφαλίσει ότι στο εξής τα δύσκολα νομοσχέδια θα ψηφίζονται από τους 155 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ ( oύτε η νεόκοπη Ενωση Κεντρώων του Λεβέντη έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης). Βοήθεια δεν θα έχει.
Η κυβερνητική πλειοψηφία είναι μικρή μεν αριθμητικά, αλλά ισχυρή πολιτικά και γι΄αυτό επαρκής. Η κυβέρνηση δεν αναμένεται να έχει κάποιο άμεσο πρόβλημα, όπως δεν είχαν και οι προηγούμενες τουλάχιστον στην αρχή της θητεία τους. Όμως, οι εμπειρίες των τελευταίων ετών διδάσκουν ότι τα προβλήματα εμφανίζονται στην πορεία. Ο κ. Τσίπρας κατήγαγε δύο απανωτές εκλογικές νίκες, αφού εξήγγειλε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές. Τώρα, όμως, δεν θα κριθεί από εξαγγελίες, αλλά από την κυβερνητική πράξη. Τώρα πλέον «δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα από την πράξη», κατά την γνωστή ρήση του Ζαν Πολ Σαρτρ.
protagon