Αυτό που ονομάσαμε βιαστικά «αναδιάταξη», εν αναμονή των ανακοινώσεων Τσίπρα και Σαμαρά για τα σχέδιά τους, είναι μάλλον ένα συνονθύλευμα προσωπικών απογοητεύσεων και στρατηγικών, δίχως πραγματικό πολιτικό περιεχόμενο
Οι δημοσκόποι μετρούν πυρετωδώς, το παρασκήνιο οργιάζει, μία γενική αίσθηση αναστάτωσης αιωρείται στις πολιτικές συζητήσεις και κάπου εκεί παραβλέπονται ορισμένες λεπτομέρειες. Τι ακριβώς είναι αυτό που πυροδοτεί την αναστάτωση; Σε μία από τις έρευνες των τελευταίων ημερών (GPO) διαπιστώνεται το γνωστό προβάδισμα της ΝΔ και της κυβέρνησης με τα κάπως αναιμικά ποσοστά, και μαζί κάτι ακόμη: ένα ποσοστό σχεδόν 72% που δηλώνει ότι θέλει στις επόμενες «μια άλλη κυβέρνηση».
Το εύρημα δεν είναι και τόσο συγκλονιστικό, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι αθροιστικά περισσότεροι εκείνοι που δεν έχουν ψηφίσει τον νικητή. Το ποσοστό απλώς δεν είναι και μικρό, ενώ ταυτόχρονα δεν διακρίνεται καν ποια μπορεί να είναι η «άλλη κυβέρνηση». Ας δεχθούμε ότι δεν πρέπει να αγνοηθεί το στοιχείο αυτό. Επειτα από μία περίοδο κατά την οποία η κυβέρνηση Μητσοτάκη κλονίστηκε, κατά βάση για δύο θέματα (διαχείριση της τραγωδίας των Τεμπών και ακρίβεια) και με μεγάλο μερίδιο ευθύνης να πέφτει στους ώμους της, άρχισε να διαμορφώνεται ως τάση αυτό που λέμε «αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού».
Πρόκειται όμως πραγματικά για κάτι τέτοιο; Μιλάμε για κάτι αντίστοιχο με ό,τι συνέβη στο διάστημα 2010-2015, όταν το μεταδικτατορικό πολιτικό οικοδόμημα σχεδόν κατέρρευσε και εμφανίστηκαν διάφορες πολιτικές τερατογενέσεις; Τότε, υπήρχαν λόγοι σχεδόν προφανείς και είναι γνωστοί. Συνδυάστηκαν και με την περιπετειώδη διάθεση των Ελλήνων και είχαμε τα γνωστά αποτελέσματα. Βλέπουμε πού βρίσκονται σήμερα οι «νέες πολιτικές δυνάμεις» της εποχής. Υπάρχει κάποια αντιστοιχία εκείνης της περιόδου με τη σημερινή; Αν κάποιος επιμένει ότι «Ο Μητσοτάκης είναι δολοφόνος» και ότι «η ακρίβεια είναι το νέο μνημόνιο», μπορεί να δει κάτι τέτοιο. Και, κατά συνέπεια, να θέλει να δει τον Μητσοτάκη πίσω από της φυλακής τα σίδερα και στη θέση του κάποιον άλλο, που θα πατήσει ένα κουμπί και θα εξαφανίσει και την ακρίβεια.
Αφού η κυβέρνηση – πράγματι – δεν κάνει σχεδόν τίποτε, πιθανώς ένα τμήμα του 72% να πιστέψει όποιον υποσχεθεί μηδενισμό του ΦΠΑ και κατάργηση κάθε φόρου κατανάλωσης. Είναι όμως κάπως διαφορετικά τα πράγματα. Η σημερινή αναμπουμπούλα δεν έχει πραγματικό πολιτικό και κοινωνικό έρεισμα, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που περιγράφεται από ορισμένους. Είναι περισσότερο αποτέλεσμα προσωπικών φιλοδοξιών και καπρίτσιου.
Και γι’ αυτό οι κυοφορούμενοι σχηματισμοί περιγράφονται με επώνυμα: «Κόμμα Τσίπρα», «κόμμα Σαμαρά» ακόμη και «κόμμα Καρυστιανού». Αν εξετάσει κανείς την περίοδο που ξεκίνησε μετά από τις εκλογές του 2023 θα δει, στη μεν Αριστερά, την εμφάνιση Κασσελάκη και την στήριξή του από τον Τσίπρα, επειδή βασικά υπήρχαν «προηγούμενα» με την Αχτσιόγλου, τον Τσακαλώτο, τον Χαρίτση και τους λοιπούς.
Οι χαμένοι των εκλογών για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αποχώρησαν στη συνέχεια επειδή δεν συμπαθούσαν τον νέο πρόεδρο και έκαναν δικό τους κόμμα, όμως προφανώς βιάστηκαν. Ο «νέος» πήγε να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε προσωπικό σόου, κάπου εκεί είπε και μία δυο κουβέντες παραπάνω και εκνεύρισε τον Τσίπρα και ακολούθησαν τα γνωστά.
Στο τέλος, το εκπαραθύρωσαν με χονδροειδείς μεθόδους. Εφτιαξε όμως και αυτός το κόμμα του. Στο χώρο προϋπήρχαν, μην λησμονούμε, το «κόμμα Κωνσταντοπούλου» και το «κόμμα Βαρουφάκη», ενώ στα δεξιά έχουμε το «κόμμα Βελόπουλου». Ολοι τους αυτοπροσδιορίζονται κάπως, είτε ως αριστεροί, είτε ως δεξιοί, είτε και ως τίποτε, με κοινό πάντως παρονομαστή τον λαϊκισμό και την καταγγελία.
Με την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, η τελευταία εξέλιξη είναι ότι ο Τσίπρας πρόλαβε και φόρεσε αλεξίπτωτο και ετοιμάζει, λέει, κι εκείνος το νέο του κόμμα. Λέγεται επίσης ότι δεν θα είναι ακριβώς κόμμα, αλλά κάτι πιο… προσωπικό, για να μην υπάρχουν και πολλές-πολλές «διαδικασίες» και συζητήσεις. Το πολιτικό υπόβαθρο ποιο είναι ακριβώς, όμως; Κανένα, αν κρίνει κανείς από τα όσα είπε στο βίντεο με το οποίο προανήγγειλε τα σχέδιά του. Απλώς θέλει να είναι και πάλι αρχηγός, αλλά σε δικό του «μαγαζί». Οσο εξελίσσονται αυτά, αναμένονται και οι ανάλογες κινήσεις του Αντώνη Σαμαρά.
Θα έχει ενδιαφέρον αν και εκείνος θα παραιτηθεί από βουλευτής, όπως και όσοι ενδεχομένως τον ακολουθήσουν, αλλά και σε αυτήν την περίπτωση ισχύει: είναι πολιτικό το κίνητρο των σχεδίων και ενεργειών του πρώην Πρωθυπουργού ή (σχεδόν) ξεκάθαρα προσωπικό; Εύκολη η απάντηση. Κατόπιν όλων αυτών και εν αναμονή ορισμένων ακόμη, διαπιστώνεται ότι αυτό που ονομάσαμε βιαστικά «πολιτική αναδιάταξη» είναι μάλλον ένα μείγμα προσωπικών απογοητεύσεων και συνακόλουθων στρατηγικών, δίχως πραγματικό περιεχόμενο. «Κάνε κι εσύ ένα κόμμα, μπορείς», θα μπορούσε να είναι ένα σύνθημα της εποχής.
Αυτό που τελικά αναμένεται, είναι να προστεθούν ορισμένα μη-κόμματα στο ούτως ή άλλως κατακερματισμένο πολιτικό περιβάλλον, με ό,τι αυτό μπορεί να σημάνει μετά από τις εκλογές.
Για να μην αναφέρει κανείς τη σημασία των κομμάτων στη δημοκρατική οργάνωση του πολιτεύματος, πώς αυτά εκφράζουν, καλώς ή κακώς, πραγματικούς κοινωνικούς και οικονομικούς συσχετισμούς, πώς εν τέλει λειτουργούν ως φίλτρα και χωνευτήρια και πώς παράγουν την πολιτική – είτε αρέσει, είτε όχι. Μπορεί τελικά οι πολίτες να δώσουν την απάντηση σε όλα, με την ψήφο τους.
Πιθανόν όμως θα απαιτηθεί κάποιος χρόνος, ώσπου να διαπιστωθεί αν οι μονοπρόσωπες πολιτικές ΙΚΕ μπορούν να ταράξουν τα νερά του «συστήματος».
Πηγή: Protagon.gr