Δεν είναι σχήμα οξύμωρο ο μόνος αναμάρτητος να χαριτώνει αμαρτωλούς και ανάξιους ανθρώπους και να τους καλεί για την ύψιστη διακονία; Είναι δυνατόν με τα γυμνά και αμαρτωλά τους χέρια και τις οποιεσδήποτε «φθαρτές» αισθήσεις του ανθρωπίνου σώματος, να «κατεβάζουν» τον Θεάνθρωπο στο ιερό θυσιαστήριο και να χωρούν τον αχώρητο σε αισθητούς χώρους όπου ο χρόνος υποκλίνεται στη μεγαλοπρέπεια της λειτουργικότητας του διαχρονικού «σήμερον»;
Ο Μ. Βασίλειος ομολογεί πως «ο άνθρωπος, το οστράκινο σκεύος, να γίνεται ο μεσίτης Θεού και ανθρώπων, ο λειτουργός των μυστηρίων, ο οικονόμος της χάριτος, ο ποιμήν αθανάτων ψυχών “αίματι Χριστού εξηγορασμένων”». Μεγάλη ευλογία και αναξιότητα. Αίσθηση που τα λόγια ανύπαρκτα σωπαίνουν και ο Άγιος και Τριαδικός Θεός αξιώνει τη φθαρτή φύση του αμαυρωμένου, αλλά όχι χαμένου κατ’ εικόνα, ώστε ακόμη και μετά την πτώση να μπορεί ο άνθρωπος να αγωνιστεί για τη σωτηρία του, καθώς ο άνθρωπος μετά την παράβαση δεν προχωρεί «ακρατώς και ανεπιστρόφως» προς το κακό σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά.
Είναι μεγάλη ευλογία η ζωή ως δώρο Θεού. Και είναι μεγαλύτερη ευλογία η παρουσία της χάριτος του Θεού στη ζωή του ανθρώπου. Πόσο μάλλον όταν ο ίδιος ο Βασιλεύς της δόξης καλεί ανάξιους και αμαρτωλούς να επιτελέσουν την αναίμακτος θυσία «προς ζωήν αιώνιον». Όμως δεν γνωρίζεις πως λειτουργεί ο Θεός και πως εργάζεται για τη σωτηρία των ψυχών. Είναι ένα μυστήριο και πολλές φορές κάτι το «παράλογο» που σε κάνει όμως να ψηλαφείς τον Χριστό στη ζωή σου και να γίνεσαι «αλήτης της αγάπης του Χριστού», όπως συνήθιζε να λέει ο όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης.
Είναι άγνωστο το πώς ενεργεί ο Θεός στις ψυχές των ανθρώπων και πως καλεί κοντά του τους διακόνους του ιερού θυσιαστηρίου. Δεν αρκεί η κλίση και ροπή προς τη ζωή αυτή. Ο δρόμος ανοίγει όταν ο Τριαδικός Θεός μυστικά και προσωπικά ερεθίζει την ανθρώπινη ψυχή και το κάλεσμα αυτό στον άνθρωπο της πτώσης, της φθοράς και της αμαρτίας είναι μέγα και συγκινητικό κάλεσμα. Ένα κάλεσμα, μία πληροφορία ευχάριστη προς την άθλια και τιποτένια φύση που λογικά και κατά την κοσμική συνήθεια και αφέλεια πολλές φορές, απαγορεύεται να γευτεί αυτής της μοναδικότητας.
Στο κάλεσμα του Θεού πέφτεις κάτω στη γη, και με απόλυτη επίγνωση της αθλιότητας σου διερωτάσαι για το πώς ενεργεί ο Θεός σεβόμενος τη βούληση του ανθρώπου. Το Άγιο Πνεύμα «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληρώνει». Κι εκεί γίνεσαι σκεύος, σκεύος της χάριτος, δοχείο για να μεταδώσει ο Πανάγαθος Θεός τη χάρη της πνευματικής αγαλλίασης και αληθινής χαράς. Δεν υπάρχει ανώτερο από αυτό το κάλεσμα του Θεού. Σε μία ομιλία του μάλιστα ο ιερός Χρυσόστομος γράφει πως «όσο κι αν ψάξεις, δεν θα βρεις εδώ στην γη άλλο αξίωμα σαν την ιερωσύνη υψηλό. Η ιερωσύνη είναι μια αρχή, που ο τόπος δράσης της είναι εδώ στη γη, αλλά οι αποφάσεις της ισχύουν, για πάντα και εδώ στη γη και εκεί στον ουρανό».
Αν αγαπήσεις πρώτα τον Θεό με όλη σου την ψυχή και διάνοια και δοθείς ολοκληρωτικά στο θέλημα Του, ο δρόμος ανοίγει και η χαρά της μετοχής στην προετοιμασία του αλλότριου εαυτού στη δόξα της διακονίας γίνεται μεγάλη, υπέροχη. Κάθε σκέψη σου που σε καθηλώνει στο χθες της πτώσης, διαλύεται. Κάθε κίνηση σου ευωδιάζει με την προσμονή, με την αγάπη να τα δώσεις όλα, να αδειάσεις τον εαυτό σου και να θέσεις τον ίδιο ενώπιον Θεού. Κάθε μέρα και νύχτα, κάθε λεπτό και ώρα, σκοτώνει τη θλίψη του χθες στο βυθισμένο έρεβος του μισάνθρωπου και καταραμένου διαβόλου ο οποίος έχει την ελευθερία να πειράζει, αλλά όχι να εξουσιάζει.
Τα ερείπια της αμαρτωλής φύσης απομυθοποιούν την διαρκή ενέργεια του εωσφόρου στην ανθρώπινη ζωή και ώρες ώρες αισθάνεσαι την ανάγκη να φωνάξεις πως όλα είναι φως, όλα είναι Χριστός και όλα γίνονται Χριστός. Πως όλα είναι έρωτας για τον Χριστό, αφοσίωση πλήρης στο θέλημα Του, δεκτικότητας της κλήσης που αλλάζει τη ζωή σου.
Αν δεν αγαπήσεις τους λόγους του Θεανθρώπου, αν δεν τους περάσεις μέσα σου και δεν ποτίσεις με ακραιφνή θεία λόγια και εκστατικές πνευματικές διαδρομές την ψυχή σου, δεν μπορείς να δεις το φως και τότε γίνεσαι τυφλός, αμαθής ή ακόμη κι επικίνδυνος. Όμως «ει τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος» και όλα αυτά γίνονται κτήμα σου μέσα από τη σιωπή, την υπομονή και την υπακοή. Το κάλεσμα του Θεού είναι μία ευκαιρία χωρίς άγχος, να μεταμορφώσεις τα πάθη.
Και έχεις την καλύτερη συντροφιά σ’ αυτό το εγχείρημα. Έχεις την πιο θαυμάσια παρέα, την κοινωνία των αγίων που ως κατεξοχήν αμαρτωλοί στην ψυχή και το σώμα, πότισαν το δέντρος της ψυχής τους με αγάπη Χριστού και κατάφεραν μέσα από τις πτώσεις τους να εξυψώσουν το κατ’ εικόνα σε διαστάσεις πνευματικών αρετών και να ολοκληρώσουν την επίγεια τους ύπαρξη, στο καθ’ ομοίωσιν.
Ο ληστής του Σταυρού, η οσία Μαρία η Αιγυπτία, ο άγιος Κωνσταντίνος, το ζευγάρι αγίων Βονιφατίου και Αγλαΐας, ο άγιος Αυγουστίνος, ο όσιος Ιερώνυμος, η οσιομάρτυς Ευδοκία, η οσία Πελαγία, η οσία Θεοδώρα της Αλεξανδρείας, η αγία Ταϊσία, άνθρωποι με έκλυτο βίο που ύψωσαν κι έσωσαν την ψυχή τους στον Χριστό και αγίασαν με το βίο τους που υπήρξε πλήρης και κάθετη αποστροφή στο αμαρτωλό τους παρελθόν.
Η Κυριακή των Γ΄ Νηστειών και η εβδομάδα που ακολουθεί, είναι αφιερωμένες στο κάλεσμα που δέχεται ο άνθρωπος στη ζωή του να υπηρετήσει τον Θεάνθρωπο Χριστό, την Εκκλησία και τον άνθρωπο. Κι αυτό μέσα από το άδειασμα του εαυτού καθώς είναι αληθινοί οι λόγοι του Χριστού «ουκ ήλθον διακονηθήναι αλλά διακονείσαι». Ένα κάλεσμα απρόοπτο τις περισσότερες φορές που αναστατώνει ευχάριστα τη ζωή του ανθρώπου, δημιουργώντας παράλληλα μία λογική ανθρώπινη απορία όπως πήγασε από μία σύγχρονη μορφή ασκητικού κάλλους και άγιας ζωής, τον μακαριστό Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κυρό Αντώνιο, ο οποίος ανέφερε σχετικά: «διερωτώμην αν όντως διαθέτω τα αληθινά ή μερικά τουλάχιστον των αληθινών τούτων προσόντων προς αποδοχήν τοιαύτης υψηλής κλήσεως».
Η κενωτική διάθεση είναι χαρακτηριστικό της γνήσιας έκφρασης των αληθινών συναισθημάτων της κλήσης. Μία κλίση που δεν αποτελεί λύση, αλλά κλήση για άγιες διαδρομές. Η μοναδική κένωση που μπορεί και γεμίζει τη ζωή του ανθρώπου με την χάρη του Θεού και την πλημυρίζει άγιες ευλογίες. Και όλη αυτή η ζωή ξεκινά από τη θυσία του Αμνού του Θεού και αυτό πάλι σαν καθημερινό μυστηριακό γεγονός της αγάπης του Χριστού. Η πιο μεγάλη χαρά που ενδυναμώνει, εφοδιάζει κι ενισχύει τον λειτουργό.
Γι’ αυτό έλεγε ο όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: «Την πιο μεγάλη ευχαρίστηση, βέβαια, ένιωθα κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας. Όταν διάβαζα, κάτω στο εκκλησίασμα άπνοια. Εγώ σε έξαρση. Λειτουργούσα πολύ αφοσιωμένα, γιατί μου άρεσε να λειτουργώ. Αλλά κι οι άνθρωποι εμπνέονταν από την απλή Λειτουργία που έκανα». Ευχαρίστηση που τόνιζε συχνά και μία άγια μορφή της νοεράς και αδιαλείπτου προσευχής, ο μακαριστός γέροντας και μαθητής του Ιωσήφ Ησυχαστή Χαράλαμπος Διονυσιάτης, ο οποίος χαρακτηριστικά τόνιζε την απάθεια και την αποφυγή συζητήσεων μεταξύ των μοναχών, μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας.
Είναι μεγάλη ευλογία να διακονήσεις τον Θεό και είναι συγκινητικό το συναίσθημα όταν ο Θεός με τον δικό του θαυμαστό τρόπο ανοίγει το δρόμο σου κι ελεύθερα σε καλεί να θυσιάσεις πολλά από τα πάθη σου και να γίνεις διάκονος ανθρωπίνων ψυχών. Είναι μεγάλη η ευλογία να κατευθύνεσαι και να εμπνέεσαι από φωτεινά παραδείγματα ανθρώπων που δεν αρέσκονται σε επαίνους, αλλά με την απλή, λιτή, ασκητική και φιλομόναχη ζωή τους διδάσκουν και κατευθύνουν σε μονοπάτια αγιοπνευματικών μεταμορφώσεων και ανατάσεων.
Είναι μεγάλη ευλογία και δώρο Θεού η ζωή σου να εμπνέεται από τις μορφές των αγίων και εκείνων των πνευματικών ανδρών που σε συμβουλεύουν, σε συμπαραστέκονται και σηκώνουν μέρος των αμαρτιών σου στο δρόμο αυτό. Και είναι μεγάλη η ευλογία όταν ο επίσκοπος ο οποίος είναι «εις τύπον και τόπον Χριστού», συμμερίζεται τους καλούς πόθους και σηκώνει μαζί σου τον σταυρό των παθών και δοκιμασιών, που οδηγεί στην αληθινή ζωή που είναι μόνο ο Θεάνθρωπος Ιησούς.
Και είναι ευλογία για τον Νομό μας και την Ιερά Μητρόπολη Τρίκκης και Σταγών, η παρουσία του Μητροπολίτου μας κ.κ. Αλεξίου που αγαπά τις ανησυχίες, τις αγωνίες και τους όμορφους στόχους νέων που με την καρδιά τους καλούνται να εισέλθουν σε ένα άλλο στάδιο της ζωής, σε δρόμους που ανοίγουν, στα πιο όμορφα και υπέροχα καλέσματα που μόνο ο Θεός γνωρίζει.
Είναι ευλογία ο Επίσκοπος να νουθετείς εις Χριστόν σε νεανικές ψυχές που με τα πάθη τους, τις αμαρτίες τους και την τιποτένια τους και «άσχημη» φύση, βαδίζουν ξανά στους δρόμους της αληθινής ζωής. Και είναι ευλογία η φιλακόλουθη, ασκητική και λιτή ζωή του Ποιμενάρχου μας, να εμπνέει και να αναπαύει ψυχές νέων που θα διακονήσουν με αγάπη τον Χριστό. Να συμβουλεύει και να ενθαρρύνει τους νέους στον αγώνα τους, να είναι παρών στη ζωή τους. Και να σηκώνει τις αμαρτίες τους σε έναν δρόμο που οδηγεί στο ιερό θυσιαστήριο.
Κέλευσον Δέσποτα Άγιε τον νυν προσφερόμενον σοι…
Ηρακλής Αθ. Φίλιος