Μη μπορώντας η ανθρώπινη αδυναμία να ανεβεί ψηλά και να υπακούσει στην υπακοή της θείας χάριτος που γέννησε η ακατάληπτη κι αιώνια θέα της χώρας του αχωρήτου, αρκέστηκε βασανιστικά να σβήνει το χρώμα της ζωής.
Η κτιστή φύση του οριοθετημένου και εγκλωβισμένου, αρέσκεται να ικανοποιεί το αδιέξοδο της στους καταρράκτες της πληθωρικής εγωπάθειας και αντιστρέφοντας την εικόνα της τελείωσης σε εικόνα αλλοιωμένης όψεως, έχει το «χάρισμα» να πετυχαίνει την εξόντωση της. Κι αν η εξόντωση της είναι απόρροια της άγνοιας, αυτό αποτελεί μία κατάσταση ίασης. Κατάστασης προοπτικής. Αυτογνωσιακής απόλαυσης στο φως της μεταμόρφωσης, στην αναζήτηση του εαυτού που ήταν και είναι, στη διόρθωση της ασχήμιας και στην επαναφορά στον αρχικό προορισμό. Ανόμως η εξόντωση είναι συνειδησιακή ψύχωση της εμπαθούς εμμονής, τότε μόνο εωσφορισμός καλείται και δύσκολα έχει επίγνωση της διάκρισης. Μιας διάκρισης που ως φυσική συνείδηση στον κάθε άνθρωπο, συμβάλλει στην γνωριμία του αγίου και του ανίερου.
Δεν χρειάζεται να στύψεις το νου σου για να αντιληφθείς τα νοήματα των λέξεων. Όλες οι λέξεις, όλα τα φιλοσοφικά και θεολογικά σχήματα, όλες οι αποτυπωμένες εμπειρίες και βιώματα έχουν το δικό τους χρώμα. Δεν είναι ακατόρθωτο, αλλά τέχνη της συμβίωσης με την εμπειρική αλήθεια. Όταν η αλήθεια αυτή αναδύει οσμή εμπειρικής γεύσης, είναι δεδομένη κατάσταση αποδοχής ή ανατροπής. Ο άνθρωπος που στη ζωή του έχει ζήσει, έχει πέσει, έχει πονέσει, έχει φθαρεί, έχει χάσει τον εαυτό του, έχει συναντήσει τον εαυτό του σε είδωλα και σκιές, έχει ματώσει τα γυμνά του πόδια από τις ανηφόρες και τα μονοπάτια, έχει πληγωθεί από αγκάθια που άλλοτε βγαίνουν κι άλλοτε σου υπενθυμίζουν την τραγικότητα του να είσαι αμαρτωλός, είναι άνθρωπος της προοπτικής ή της καταδίκης.
Η προοπτική μόνο δύναμη διδάσκει. Δύναμη της ψυχής να αγιάσει. Να σκουπίσει το αίμα του σώματος και να γευτεί το Αίμα του Χριστού. Να παύσει να αναλώνει το σώμα σε άκαιρες ηδονές και να γευτεί και να ζήσει στο Σώμα του Χριστού. Να γίνει όλος Χριστός. Σε όλα Χριστός. Χριστός στη σκέψη, στην κίνηση, στο σώμα, στην ψυχή, στη διάνοια. Χριστός στην καρδιά. Φως και μόνο φως. Άπειρο φως. Ατελείωτο φως. Αιώνιο φως. Ξένο στο σώμα του έρεβους που αιχμαλωτίζει τη φωτιστική ανάσα στην καταιγίδα της εμμονής. Και η εμμονή είναι πάθος. Και η αυξητική της ένταση την καταντά συνειδησιακή πώρωση. Αυτό είναι αρρώστια.
Η σοφία των λόγων που βουρκώνει στα δάκρυα της ψυχής, ως λίθος όρους αγίου στερεώνει την πίστη στην ελπίδα. Και τη συνδέει με την αγάπη που είναι ο Θεός. Κι αν δεν ήταν αγάπη ο Θεός, δεν θα ζούσε ίχνος ελέους στην ελπίδα και την πίστη. Η φύση δεν θα υμνούσε τον Δημιουργό της. Ο άνθρωπος θα δραπέτευε από την Τριαδικότητα του Θεού στην οποία και δεν θα πίστευε. Η ψυχή θα ζούσε στο άχρωμο χρώμα.
Το άχρωμο χρώμα σου υπενθυμίζει ότι είσαι ένα τίποτε. Χαστουκίζει το ύφος της αλαζονικής σου εγωπάθειας και σκοτώνει τον εαυτό σου στον εαυτό του τι μπορούσες να γίνεις. Και η προοπτική αυτή της τελείωσης φαντάζει ξένη όταν αρνείσαι να χρωματίσεις το χρώμα. Αντίθετα με αλαζονεία, κακία και λιποθυμία από το θυμίαμα της αυτοεξόντωσης σου, καταντάς το μέρος της ολότητας σου ή της μηδενιστικής εκπλήρωσης. Αφασιακά είσαι αναίσθητος. Πνευματικά είσαι νεκρός. Δεν είναι δύσκολο να μάθεις ότι όλα είναι Θεός και ότι όλα υπάρχουν, ζουν κι αναπνέουν επειδή υπάρχει Θεός μα κι επειδή μυστηριολογικά στον χώρο της εκκλησίας γίνονται Θεός. Κάτι από την όραση του Θεού στο όλον σώμα κατά τον Συμεών Νέο Θεολόγο, κάτι από τη ζωντανή χώρα της αχώρητης φύσης από τον Γρηγόριο Θεολόγο φανερώνουν ζωντανές αλήθειες.
Τα χρώματα υπάρχουν για να επαληθεύουν τη ζωή. Υπάρχουν για να μνημονεύουν την αγιοσύνη και τη χάρη. Υπάρχουν για να υπάρχει η ευωδία του θυμιάματος της αναστάσιμης ευλογίας, της ευχαριστιακής δοξολογίας και της συγχωρητικής ευχής. Υπάρχουν για να θυσιάζεις την καθολικότητα των θελήσεων στη θέληση του Ενός. Στην Αγάπη του Ενός. Στη ζωή της ζωής. Όταν όμως τα χρώματα σβήσουν;
Ηρακλής Αθ. Φίλιος
(iraklisf@theo.auth.gr)
.