Κάποτε σε μικρότερη ηλικία όταν ξεκίνησα να αρθρογραφώ ακόμα και πολύ γνωστά μου άτομα και φίλοι μου εξεπλάγην! Θεώρησαν πως με τον τρόπο αυτό επιδιώκω κάτι. Έψαχναν μάλιστα να βρουν τι ακριβώς. Πολλοί πίστευαν ότι θέλω να ασχοληθώ με την πολιτική. Βλέπετε το 2004 που ξεκίνησα να αρθρογραφώ δημόσια σε έντυπα μέσα σπάνια φαινόμενο για τα επαρχιακά δεδομένα να αρθρογραφεί γυναίκα και μάλιστα νεαρής ηλικίας χωρίς κάποιον απώτερο σκοπό. Κάποια στιγμή και ενώ έστελνα τα άρθρα μου σε μια πολύ γνωστή εφημερίδα των Τρικάλων και μάλιστα τότε δεν είχα καν υπολογιστή τα είχα χειρόγραφα και τα πήγαινα η ίδια στην εφημερίδα, χωρίς να τα στέλνω με κάποιο e- mail όπως σήμερα! Και ξεκίνησα παρα πολύ απλά. Ένα μεσημεράκι γυρνώντας από τον περίφημο καφέ του Σαββάτου στην Ασκληπιού πέρασα από την εφημερίδα να πω ένα γεια σε μια φίλη που εργαζόταν εκεί. Αφού μιλήσαμε για διάφορα θέματα και με ρώτησε πως περνάω την ώρα μου της είπα ότι γράφω τότε μάλιστα είχα γράφει και ένα υπέροχο άρθρο για την προσφορά των κοινωνικών υπηρεσιών και την επιτακτική ανάγκη της κοινωνίας για την παγίωση και αναβάθμιση αυτών των υπηρεσιών. Ενδιαφέρον μου απάντησε και με παρότρυνε να το πάω στην εφημερίδα για να το δημοσιεύσουν. Έτσι έγινε η αρχή! Και μετά εφόσον άρεσε στον κόσμο ζήτησαν και άλλα άρθρα μου! Και κάπου εκεί ξεκινάει ένας ψυχολογικός πόλεμος εναντίον μου. Μουτζουφλιασμένες φάτσες ακόμα και υποτιθέμενων φίλων! Πικρόχολα σχόλια και ειρωνείες. Προσπαθούσαν να καταλάβουν το αυτονόητο το σκοπό που γράφω! Το ότι απλά μου άρεσε δεν υπήρχε για αυτούς. Μια ξεδιάντροπη γνωστή με ρώτησε ευθέως. Σε πληρώνουν Και πόσα; Ή μήπως τους πληρώνεις και σε βάζουν;
Ε αυτό ήταν! Άναψε το πείσμα μου γύρισα στο σπίτι και έγραψα ένα άρθρο όπου το έστειλα σε όσες πιο πολλές εφημερίδες και σάιτ. Εντωμεταξύ είχαν περάσει και κάποια χρόνια είχα ήδη αγοράσει και υπολογιστή και άρχισα να στέλνω το άρθρο μου παντού κυριολεκτικά παντού σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας αλλά και Κύπρο και Γερμανία σε Ελληνόφωνες εφημερίδες. Και τότε έγινε το μεγάλο μπαμ! Την επόμενη μέρα μου το άρθρο μου υπήρχε παντού και οι απαντήσεις τους με email ήταν να στείλω και άλλα. Έτσι και έγινε Ώσπου κάποια στιγμή αποφάσισα να γράψω και ένα βιβλίο και το ένα έφερε το άλλο. Βέβαια στην πορεία των χρόνων αυτών από το 2004 εως σήμερα έχασα κάποιους ξινισμένους συγγενείς που ούτε ή άλλως χαμένοι ήταν από την στιγμή που είχα περάσει στο Πανεπιστήμιο εκδήλωσαν τη ζήλια τους και την κακοψυχία τους! Κάποιες υποτιθέμενες φίλες! Αλλά νιώθω πολύ τυχερή που μέσα από όλα αυτά έγινα πιο ώριμη, γνώρισα καινούριους ανθρώπους αξιόλογους χωρίς κόμπλεξ και κακομοιριά! Άνθρωποι της πόλης μου αξιόλογοι δημοσιογράφοι με στήριξαν και με φιλοξενούσαν στις ιστοσελίδες, εφημερίδες, ραδιόφωνα τηλεοράσεις. Ο κόσμος που τυχαία συναντούσα οπουδήποτε και μου έλεγε να συνεχίσω να γράφω. Γενικά νιώθω τυχερή που μέσα στη σαπίλα και στο χλωμό εως μαύρο τοπίο των τοπικών κοινωνιών υπάρχουν και άνθρωποι εκτός από τα ανθρωπόμορφα τέρατα. Νιώθω τυχερή που άκουσα τη φωνή της συνείδησης μου να μου λέει προχώρα και δεν υπέκυψα ακόμα και σε εκβιασμούς που δέχθηκα. Κοινωνιολόγος/εγκληματολόγος σπούδασα ξέρω πολύ καλά για τα κατακάθια ετούτης της κοινωνίας αλλά πίστευα πάντα ως Ιωάννα ότι υπάρχει η καλή φύση του ανθρώπου. Από οτι αποδείχτηκε στα τόσα χρόνια που πέρασαν τίποτα δεν αλλάζει αν δεν το θες πραγματικά. Και οι συναισθηματικά ανάπηροι είναι ανίκανοι να νιώσουν το μεράκι και τη χαρά του δημιουργού. Είναι πολύ μικρό το μυαλό τους για να σκεφτεί και να σχεδιάσει πόσο μάλλον να εκτιμήσει όμορφα πράγματα γιατί πέρα από την προβοσκίδα της αλαζονείας τους δε βλέπουν τίποτα άλλο.. Πραγματικά νιώθω πολύ χαρούμενη που κατόρθωσα να φτάσω ως εδώ περνώντας από χίλια μύρια κύματα μίσους από ορισμένους ευτυχώς!
Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι εγκληματίες είχαν μειονεκτική θέση στα πλαίσια της οικογένειας τους. Σύμφωνα με στατιστικά δεδομένα πολλές φορές τα άτομα αυτά εγκληματούν, γιατί αντιδρούν στο ρόλο που τους έχει αποδώσει η οικογένεια τους και η κοινωνία. Έρχονται στο προσκήνιο με την ακραία αντίδρασή τους, ενώ πριν ήταν στην αφάνεια. Γι αυτό πολλές φορές ακούμε: Μα πώς το έκανε το έγκλημα; Αυτός ήταν ένας φιλήσυχος άνθρωπος! Πρόκειται ακριβώς για μια μη προσδόκιμη αντίδραση σαν απάντηση στον καταπιεστικό ρόλο που του είχαν αποδώσει στο παρελθόν.
Ο φθόνος αποτελεί μια μικροπρέπεια και σε ακραία μορφή του χρήζει ψυχιατρικής ανάλυσης. Σίγουρα δεν πρόκειται για ένα υγιές συναίσθημα. Η πιο αγαθή μορφή του φθόνου είναι ο κρυφός, ενδόμυχος φθόνος. Κάποιος φθονεί αλλά δεν εκδηλώνεται ούτε με λόγια, ούτε με πράξεις κρατάει αυτό το μη υγιές συναίσθημα μέσα στην ψυχή του και υποφέρει, δηλητηριάζεται από τις αρνητικές σκέψεις του. Όταν εκδηλώνεται λεκτικά τότε παύει πλέον να είναι κρυφός, παίρνει φανερές διαστάσεις. Όταν αργότερα αρχίζει πλέον να εκδηλώνεται και με πράξεις τότε θεωρείται επικίνδυνος!
Το συναίσθημα του φθόνου μπορεί να αφορά επιτυχία επαγγελματική, προσωπική, κατοχή υλικών αγαθών και χρημάτων στην ουσία όμως αφορά κάτι το οποίο έχει ή νομίζουμε ότι έχει κάποιος και δεν έχουμε εμείς καθόλου ή δεν το έχουμε σε ικανοποιητικό βαθμό. Όμως όλα τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι ίσα. Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Παρόλα αυτά είναι κοινωνικά παραδεκτό οτι ο καθένας συνιστά μια μοναδική, ξεχωριστή προσωπικότητα.
Μια κοινωνία για να προοδεύσει έχει ανάγκη από διαφορετικές προσωπικότητες. Σκεφτείτε πως θα ήταν η κοινωνία μας αν ήμασταν όλοι ίδιοι. Αυτό δε γίνεται! Η πρόοδος μας ως κοινωνία οφείλεται ακριβώς στη διαφορετικότητα μας, γιατί ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Μέσα από το κοινωνικό πλέξιμο διαφορετικών ατόμων επιτυγχάνεται η ευημερία. Η κοινωνικός ιστός έχει ανάγκη τη διαφορετικότητα προκειμένου να είναι ισχυρός.
Φθονούμε αυτό που δεν μπορούμε να φτάσουμε, το απαξιώνουμε γιατί γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε ικανοί να το φτάσουμε… το απαξιώνουμε για να μην απαξιωθούμε οι ίδιοι! Ο φθόνος πέρα από το ένστικτο θανάτου με την έννοια ότι φοβόμαστε ότι η λάμψη και αξία του άλλου μας απειλεί, σκοτώνει τη δική μας αξία αποτελεί και μια απόδοση υπεραξίας στον εαυτό μας. Ο φθόνος είναι μια άρρωστη εξάρτηση, καθηλώνει το άτομο να ζει μέσα απο τις ζωές των άλλων χωρίς να νοιάζεται για τη δική του ζωή. Απαλλαχτείτε λοιπόν από το καταστροφικό αίσθημα του φθόνου.
Κρατήσου μακριά από τη χειρότερη οικογένεια που μπορεί να γνωρίσεις ποτέ, η μητέρα ζήλια, ο πατέρας φθόνος και το φοβερό παιδί τους μίσος. Καλύτερα να μην τους γνωρίσεις ποτέ, αλλά και αν ακόμα συναντηθείς μαζί τους φυλάξου αμέσως με τον καλύτερο τρόπο, αγνόησέ τους! Και απομακρύνσου το ταχύτερο δυνατόν. Μην μπλέξεις με αυτή την οικογένεια που μόνο λύπη και δυστυχία μπορούν να σου δώσουν. Ο φθόνος είναι ένα δηλητηριώδες και αυτοκαταστροφικό συναίσθημα που όσο πιο έντονο γίνεται τόσο πιο πολύ διαβρώνει την ψυχή του ατόμου που φθονεί.
Πάντως αν δεν υπήρχε ο φθόνος ίσως ποτέ δεν θα καταλαβαίναμε πόσο ψηλά έχουμε φτάσει γιατί όπως είχε πει και ο Salvador Dali 1904 – 1989. Ισπανός ζωγράφος το θερμόμετρο της επιτυχίας είναι ο φθόνος των ανίκανων!