Καλησπέρα, καλησπέρα. Στιγμές που νιώθεις δέος και ευλάβεια, στιγμές που νιώθεις την τραγική κατάπτωση μιας κατάστασης που από πνευματική, έγινε συνώνυμη της εξοικείωσης του ανθρώπινου και αμαρτωλού χοϊκού με το θείο και ιερό. Στιγμές που νιώθεις αγάπη για την ενσάρκωση του Λόγου του Θεού, και στιγμές που με βίαιο τρόπο κατεβάζεις τον Θεό για να τον κάνεις άνθρωπο, απαλλαγμένο από την τριαδικότητα της φύσεως Του και την θεανθρώπινη αλήθεια Του.
Η γλυκύτητα της ανυπακοής μέσα από την κατάλληλη εξύψωση του αυτεξούσιου και την αναγωγή του στον Θεό της αγάπης, δίνει μία μοναδική ευκαιρία στο χωροχρόνο της εκκλησιαστικής μυσταγωγίας. Την ευκαιρία το ανθρώπινο και άθλιο στοιχείο να ντυθεί την ωραιότητα της αγιοπνευματικής φύσης και να ζαλιστεί με νέκταρ θείο στον αγιασμό ψυχών και σωμάτων. Μια ανυπακοή που έφερε τη γλυκύτητα, την αγάπη και τη φιλανθρωπία του Τριαδικού Θεού. Η ανυπακοή όμως στην ιερότητα του θελήματος, η διάρρηξη αυτής της υιικής σχέσης με τον Θεό, ο εγκλωβισμός Του σε ανθρώπινες νόρμες και λογικές, η ενσάρκωση του αντιπαραδείγματος, η εξοικείωσημε Τον ίδιο και η ταπείνωση της θεανθρώπινης φύσης, γέννησε την αυθάδεια και την άρνηση του Λόγου.
Η ειρωνεία όμως εντοπίζεται στη στάση των εκπροσώπων του Θεού, του κλήρου δηλαδή, όταν εκείνοι «βιάζουν» τη δεδομένη ευλάβεια και ευσέβεια που οφείλει να έχει κάθε κληρικός προς τον Θεό και γίνονται οι ίδιοι «θεοί», απαιτώντας προκλητικά ο Θεός να γίνει ο άνθρωπος τους. Η ιστορία της εκκλησίας, καθώς και η πνευματική της πορεία ανά τους αιώνες, έχει αποδείξει αυτή την κοινωνική διάσταση και το ευαίσθητο πρόσωπο της αγίας εκκλησίας προς κάθε διαφορετικό σε χρώμα, φυλή, γένος άνθρωπο. Και είναι τέτοια η διακονία της εκκλησίας, ώστε το κοινωνικό της έργο να αποτελεί απόρροια της πνευματικής της φύσεως, ενός «είναι» απαλλαγμένου από διακρίσεις, με μόνη εξυψωμένη τη διάκριση της αγάπης και την ασκητική της ταπείνωσης. Έτσι λοιπόν είναι δεδομένη η αγάπη της εκκλησίας που εκδηλώνεται στον άνθρωπο μέσα από το αγιαστικό της έργο, και η οποία έχει ως υπέρτατο σκοπό τον αγιασμό ψυχών και σωμάτων, καθώς ο Θεάνθρωπος «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν».
Το άκρως τραγικό είναι μία κατάσταση υπάρχουσα που δηλώνει κάτι περισσότερο από την έλλειψη πίστης, σεβασμού και αγάπης των ανθρώπων προς τον Θεό Δημιουργό.Μία διαστροφή όπου ένα μικρό μέρος του κλήρου εμπαίζει τον Θεό και χωρίς να έχει φόβο Θεού διακρίνεται για την αλαζονεία, τη φιλαυτία, τη φιλαρχία, την υπερηφάνεια, την αχαριστία, την ασέβεια. Ακόμη κι ο Θεός «φοβάται» εκείνους που ξέχασαν πως η ιεροσύνη είναι σταυρός κι όχι έπαρση. Πως η διακονία είναι αδιάκριτη θυσία και κένωση και όχι αλαζονεία. Πώς ο σεβασμός σε όσους τους ευεργετούν και στον Επίσκοπο είναι ευχαριστία κι όχι φιλαρχία. Με τον εγωισμό και την αλαζονεία, αρνούνται οι ίδιοι τον Θεό και απομακρύνονται εκουσίως από Εκείνον, όπως μας λέει ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης.
Η εξοικείωση με τα θεία, είναι η αρχή πολλών κακών. Μία αρχή ανατροπής της αυτονόητης υπάρχουσας σχέσης Θεού – ανθρώπου. Μία αρχή όπου ο άνθρωπος κατεβάζει με τη βία τον Θεό και υψώνει τον εαυτό του. Όμως ο ταπεινός είναι ο πραγματικά «ελεύθερος και ανεξάρτητος απ’ όλους και από όλα», σύμφωνα με τον όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη.
Ο κληρικός που έχει «παραγνωριστεί» με την ιερή παρουσία του Θεού και με τα θεία και ιερά στο χώρο της εκκλησίας και που δεν αγαπά τον ευαγγελικό λόγο, καταργεί αυτή τη σχέση εξάρτησης (σχέση ελευθερίας) από τον μόνο αληθινό Θεό. Έτσι δεν σέβεται τον Θεό. Και κατ’ επέκταση παύει να βλέπει τον συνάνθρωπο του στο πρόσωπο του Θεού. Γίνεται από απαθής έως επικίνδυνος. Αρέσκεται να κηρύττει χωρίς πολλές φορές να έχει εντρυφήσει στο θείο και πατερικό λόγο, λόγο αληθινών βιωμάτων και πάνω απ’ όλα πίστης. Αρέσκεται να κηρύττει χωρίς θεολογικό υπόβαθρο, με πρόχειρα και ανόητα παραδείγματα.
Αρέσκεται με ύφος φιλαρχίας να μιλάει στους πιστούς και πολλές φορές να τους μαλώνει. Αρέσκεται να μην σέβεται τους μεγαλύτερους του, όσους τον έχουν ευεργετήσει και πάνω απ’ όλα τον Επίσκοπο του ο οποίος είναι «εις τύπον και τόπον Χριστού». Αρέσκεται να αγαπώ και να ερωτοτροπεί με το χρήμα, να ηδονίζεται με την ιδέα ότι θα γίνεται ολοένα και πλουσιότερος. Αρέσκεται να αναδεικνύει στην ερήμωση της καρδιάς του και στην απάθεια της ψυχής του, το φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο, το οποίο δεν εκλαμβάνει ως γνήσια εκδήλωση της πνευματικής διακονίας, αλλά ως μέσο για την αυτοπροβολή του στην καλύτερη περίπτωση ή ως μέσο για την αυτοδικαίωση του, μέσα από την υποτιθέμενη κάλυψη του «άδειου» του εαυτού του.
Δυστυχώς υπάρχει ένα μικρό μέρος του κλήρου που πολλές φορές πλησιάζει τον Επίσκοπο για να ωφεληθεί. Και όχι για να ωφελήσει την ψυχή του, αλλά και της ψυχές των ανθρώπων που διψάν για κατανόηση και πνευματική στήριξη. Δυστυχώς είναι τόσο νοσηρές οι φαντασίες και οι προθέσεις όσων υποκρίνονται στον Επίσκοπο και στους πιστούς.Δυστυχώς είναι όσοι δεν κάνουν υπακοή στον Επίσκοπο και έγινα προϊστάμενοι του εαυτού τους. Δυστυχώς είναι τόσο άδεια η ύπαρξη της ανυπαρξίας του ήθους τους που στο τέλος σκοντάφτουν στα λάθη και στις αχαριστίες τους. Δυστυχώς είναι τέτοια η φιλαρχία τους που δεν βλέπουν πέρα από την αυτοπροβολή τους. Δυστυχώς είναι τόσο ελεεινοί που δεν διστάζουν να υβρίζουν και να κατηγορούν τον Επίσκοπο τους και να βάζει ο αλλοτριωμένος νους τους διαβολές μεταξύ πιστών και Επισκόπου. Δυστυχώς είναι τόσο τραγικοί που όταν κηρύττουν αντί να εμπνέουν με αλήθειες και ειλικρίνειες, καταντούν να κηρύττουν σαν να μιλάνε για παιδικές ιστοριούλες. Δυστυχώς είναι τέτοια η έπαρση τους και το αλαζονικό ύφος τους, που ακόμη και στο facebookαυτοπροβάλλονται ως εξέχουσες προσωπικότητες για το έργο τους. Ίσως ένας Κιμ Γιονγκ Ουν να κατάφερνε να τους ισορροπήσει. Εκεί έξω, πέρα από τις προσωπικές σας αναρριχήσεις και αυταπάτες, υπάρχουν ψυχές που αναζητούν αλήθειες για να επιβιώσει η πνευματική τους υπόσταση. Ψυχές που δεν σας κοστίζουν. Ψυχές που μόνες, απαρηγόρητες, θλιμμένες, απομονωμένες, θέλουν στη ζωή τους να βάλουν Χριστό.
Έτσι λοιπόν, ο Θεός «φοβήθηκε» τον κλήρο. Όσους με glamourύφος ατενίζουν το αύριο με περισσότερη εξουσία και χρήμα. Όσους δεν πιστεύουν και δεν σέβονται τον Θεό. Όσους δεν σέβονται και δεν διακονούν ανθρώπινες ψυχές. Κι εφόσον καταφέρατε να σας «φοβάται» ο Θεός, καταφέρατε να μην μάθετε ποτέ να αγαπάτε τους ανθρώπους σας εικόνες του Θεού και να διακονείτε τις ψυχές που θέλουν να αγιάσουν.
Ιάκωβος Αναστασίου
.