Ι. Εδώ και πάνω από ενάμιση χρόνο, η χώρα μας υφίσταται διεθνείς ταπεινώσεις και εξευτελισμούς, που καταρρακώνουν την εθνική μας υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια. Aιτία, μια πρωτόγνωρη οικονομική κρίση, η οποία τελικά έχει τις ρίζες της στη λειτουργία του παγκόσμιου συστήματος: μία συστημική, δηλαδή, κρίση που πλήττει και τις ισχυρότερες χώρες του πλανήτη, ακόμη και τις ΗΠΑ.
Για να βγούμε από την κρίση αυτή, απαιτείται μια νέα διαλεκτική των πολιτικών δυνάμεων του τόπου με την αποκατάσταση κυρίως ενός ουσιαστικού πολιτικού διαλόγου μεταξύ των κομμάτων, ο οποίος θα υπερβαίνει διαχωριστικές γραμμές, ενώ θα εξερευνά κοινή συνισταμένη σε κρίσιμα ζητήματα.
ΙΙ. Δυστυχώς η σημερινή συστημική παγκόσμια κρίση δεν μπορεί ν’ αντιμετωπισθεί από ένα και μόνον κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ το δοκίμασε και η πολιτική του έφερε την Ελλάδα σε χειρότερη κατάσταση από πριν. Η Νέα Δημοκρατία –το κλειδί στην υπόθεση – φαίνεται πως θέλει να «βάλει πλάτη», οπωσδήποτε μπορεί και κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να τοποθετηθεί απέναντι στην ανάγκη εθνικής συνεννόησης, όχι βέβαια με την έννοια κάποιας λευκής επιταγής ή μιας αφοριστικής έννοιας συναίνεσης –όπου θα αποδέχεται τις αποτυχίες της κυβέρνησης– αλλά με την υιοθέτηση συγκεκριμένων θέσεων, οι οποίες θα συμβάλουν στο να βοηθηθεί ο τόπος και να ξεπεράσει το «κάβο».
IΙΙ. Παραθέτω ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα όπου θα μπορούσε να λάβει χώρα μια «Εθνική συνεννόηση».
Πρώτο. Τα Ελληνικά κόμματα θα πρέπει ενωμένα να γίνουν μία γροθιά και να διεκδικήσουν από κοινού στους αντίστοιχους ομογάλακτους Ευρωπαϊκούς θεσμούς το αυτονόητο: την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής ολόκληρου του Ελληνικού χρέους και τη μείωση των επιτοκίων αυτού.
Δεύτερο. Θα πρέπει να προσδιορισθεί επιτέλους ο ρόλος του κράτους (το Δημόσιο). Βέβαια, ο δημόσιος τομέας στη χώρα μας δεν λειτουργούσε ποτέ «ρολόι». Αντίθετα, χαρακτηρίζονταν από ανορθολογική και σπάταλη διαχείριση. Δεν ήταν, ωστόσο, οι «υψηλοί» μισθοί, τα «μεγάλα» ημερομίσθια και οι πενιχρές συντάξεις που προκάλεσαν τη κρίση, ούτε λύνεται το πρόβλημα με τις απολύσεις. Ο προσδιορισμός του ρόλου του κράτους, θα καθορίσει και το εύρος και το βάθος των αναγκαίων αποκρατικοποιήσεων, των ιδιωτικοποιήσεων, των καταργήσεων και συχγωνεύσεων οργανισμών και υπηρεσιών, της αξιοποίησης και πώλησης δημόσιας περιουσίας κλπ.
Τρίτο. Ο τομέας της Δημόσιας ασφάλειας θα μπορούσε, επίσης, ν’ αποτελέσει κοινή επιδίωξη.
Τέταρτο. Κομβικό σημείο που αφορά στην οικονομία μας είναι το μνημόνιο. Είναι αλήθεια ότι εδώ δύσκολα μπορούν να βρεθούν σημεία σύγκλισης. Μπορούν, ωστόσο, τα κόμματα να διαμορφώσουν μια ενιαία πολιτική αναθεώρησης πολλών σημείων (π.χ. για τη πάταξη της φοροδιαφυγής, το αποτελεσματικότερο ύψος των συντελεστών φορολογίας, την αύξηση των εσόδων του προϋπολογισμού για να μειωθεί το έλλειμμα κλπ.).
Πέμπτο. Ο συνδικαλισμός, που καταδυναστεύει την πολιτική ζωή επί δεκαετίες και δεν αφήνει το αντιπροσωπευτικό μας σύστημα να λειτουργήσει ομαλά, δεν θα πρέπει κάποτε να τιθασευτεί και να περιορισθεί στο θεσμικό του ρόλο;
Και τέλος. Θα πρέπει από κοινού τα κόμματα να δώσουν και πάλι όραμα και ιδεολογία –διαφορετική βέβαια– στο λαό. Οι πολίτες θα πρέπει να εμπιστευτούν ξανά τις δυνάμεις τους και τις ηγεσίες τους.
Όλα τα παραπάνω σημεία είναι ενδεικτικά για τους τομείς που θα μπορούσε να υπάρξει εθνική συνεννόηση, χωρίς να απεμπολείται ο θεσμικός ρόλος των κομμάτων –κυβέρνησης και αντιπολίτευσης– και χωρίς να θυσιάζεται ούτε ίχνος από την αξιοπρέπειά τους. Νομίζω πως η συγκυρία είναι ώριμη.
ΙV. Ολοκληρώνοντας, θέλω να υπενθυμίσω ότι ως ο αρχαιότερος σε θητεία βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, υπηρετώ την παράταξη αυτή επί 37 χρόνια. Θα ήμουν, επομένως, ο τελευταίος που θα ήθελε να καταργηθεί ο οποιοσδήποτε θεσμικός ρόλος της παράταξής μου και ιδιαιτέρως η αξιοπρέπειά της, οι αξίες της και να σκιασθούν οι εθνικοί της αγώνες.
Η αγάπη μου για τον «μεσαίο» ιδεολογικό και πολιτικό «χώρο» της κεντροδεξιάς είναι αναμφισβήτητη και αποτελεί στοιχείο αδιαπραγμάτευτο. Όμως, «γλυκιά μεν η αγάπη» στο κόμμα μου, γλυκύτερη, όμως, η αγάπη προς την πατρίδα, την Ελλάδα μας, που τόσο διαπομπεύτηκε διεθνώς τον τελευταίο καιρό.
Του Σωτήρη Χατζηγάκη
πρώην Υπουργού – Βουλευτή Τρικάλων
(Το παραπάνω άρθρο φιλοξενήθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, την Δευτέρα 23 Μαΐου)