Οι τελευταίες αγροτικές κινητοποιήσεις αποτελούν «κραυγή αγωνίας» των Ελλήνων αγροτών μπροστά στο διαφαινόμενο «ξεκλήρισμα» της μικρομεσαίας αγροτιάς, που αποτελεί τον βασικό πυλώνα της Ελληνικής περιφέρειας, αλλά και της παραπαίουσας υπό χρεοκοπία Ελληνικής οικονομίας.
Ο μνημονιακός «όλεθρος» για την Χώρα συνολικά, είχε δραματικές επιπτώσεις στον αγροτικό τομέα, δημιουργώντας συνθήκες οξύτατης «νεοκολληγοποίησης» της πλειοψηφίας της αγροτικής τάξης. Η Χώρα μας «ψυχορραγεί» κάτω από το βάρος των ξενόδουλων μνημονιακών συμβάσεων «εξόντωσης» και πορεύεται «χωρίς σχοινιά στον γκρεμό». Τα τελευταία φοροεισπρακτικά μέτρα κατά των αγροτών καταδεικνύουν περίτρανα ότι, από το σύστημα παρακμής, που κυβερνά την Χώρα και έχει εκχωρήσει τα κυριαρχικά δικαιώματα στον ξένο παράγοντα, όχι μόνο δεν έχει, έστω και κατ’ ανάγκη, λόγω της χρεοκοπίας, στρατηγική για την ενίσχυση και ύπαρξη της Ελληνικής γεωργίας και κτηνοτροφίας, αλλά, ως «θεραπαινίδες» των διεθνών τοκογλύφων δανειστών, μετατρέπονται σε καταστροφείς και των τελευταίων υπολειμμάτων της πρωτογενούς αγροτικής παραγωγής μας. Είναι οι «νεκροθάφτες» της όποιας ελπίδας για ανάπτυξη της δευτερογενούς «χρυσοφόρας» διατροφικής βιομηχανίας, που θα μπορούσε να αποτελέσει βασικό πυλώνα αναστροφής της χρεοκοπίας και της απαξίωσης της Ελλάδας.
Η πορεία και η κατάληξη του αγροτικού ζητήματος στην Ελλάδα από την σύσταση του Ελληνικού Κράτους (1830) έως σήμερα καταδεικνύει, περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, τις τρομακτικές στρεβλώσεις του Ελληνικού περιφερειακού καπιταλιστικού συστήματος, με την απουσία σοβαρής εθνικής αστικής τάξης (στην θέση της υπάρχει η παρασιτική οικονομική ολιγαρχία, με έντονα τα μαυραγοριτικά στοιχεία της «αρπαχτής» και του προσωπικού πλουτισμού) και την απουσία σοβαρού Κράτους και αντίστοιχων δομών, μέσω του οποίου θα υπήρχαν, ως στοιχειώδης άμυνα, πολιτικές, που δεν θα οδηγούσαν στο Ελληνικό αγροτικό «παράδοξο». Το πώς, δηλαδή, μία Χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία έχει σήμερα την μεγαλύτερη αγροτική τάξη στην Ευρώπη, που αγγίζει το 20% του ενεργού δυναμικού της Χώρας, να έχει ταυτόχρονα τεράστιο έλλειμμα στο αγροτικό ισοζύγιο, που, σε ετήσια βάση, ξεπερνά τα 2 δις ευρώ, όταν το κόστος για τις ενεργειακές ανάγκες του έτους σε πετρέλαιο είναι μικρότερο αυτού !!!
Αιτία αυτού του φαινομένου ήταν η οικονομική και πολιτική εξάρτηση της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας, που αποδέχθηκε και καθόρισε για την Χώρα την στρεβλή αναλογία φυτικής παραγωγής και κτηνοτροφίας (70 – 30%). Και, αφού συστηματικά προσανατόλισαν την αγροτική τάξη προς αυτή την κατεύθυνση, υπονομεύοντας την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας (κρέας, γάλα), απ’ όπου προέρχεται κυρίως το έλλειμμα, αποδέχθηκαν χωρίς ίχνος αντίστασης, τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Τρόικας και της άδικης ΚΑΠ (80% των πόρων κατευθύνεται στον πλούσιο Βορρά και 20% στις Χώρες του Νότου). Στην συνέχεια, μεγέθυναν αυτό το εθνικό έγκλημα με την AGENDA 2000 – 2006 και τους καταστρεπτικούς Κανονισμούς για τα, τότε, διαμορφωθέντα από τους ίδιους, ως «εθνικά προϊόντα» (βαμβάκι, καπνό, λάδι κ.λπ.).
Παράλληλα, απεμπολήθηκαν οι μεγάλες ευκαιρίες, που δόθηκαν στην Χώρα, εξαιτίας των παγκόσμιων διατροφικών «Τσερνομπίλ» των «τρελών αγελάδων» κ.λπ., έτσι ώστε, με συνδυασμένες πολιτικές, χρησιμοποιώντας παραγωγικά τα χρήματα της ΚΑΠ, σε συνδυασμό και με χορήγηση εθνικών πόρων για υποδομές και πρωτότυπες αγροτικές παραγωγικές μορφές, να μετατραπεί η Ελλάδα σε πρότυπη αγροτική Χώρα, με βιολογικά και επώνυμα προϊόντα σε όλα τα επίπεδα.
Το εθνικό αυτό «έγκλημα» ολοκληρώθηκε κατά την περίοδο του μνημονιακού «οδοστρωτήρα», όπου, για μία ακόμα φορά, η παρασιτική οικονομική ολιγαρχία και οι πολιτικές «θεραπαινίδες» αυτής, που κυβερνούν τον τόπο και αποτελούν το σύστημα της παρακμής, δεν έκαναν, καν, το αυτονόητο εθνικό καθήκον για την οικονομία και για την Σωτηρία του Λαού: Να ενισχύσουν, δηλαδή, στοχευμένα τον πρωτογενή αγροτικό τομέα, δημιουργώντας συνθήκες καταπολέμησης της τρομακτικής ανεργίας του 30% και δημιουργίας μικρομεσαίων ανταγωνιστικών βιομηχανιών διατροφικών προϊόντων, με πρώτο στόχο την κάλυψη των διατροφικών αναγκών του Ελληνικού Λαού και την μείωση του αγροτικού ελλείμματος.
Τίποτε άλλο δεν τους πρέπει, παρά το «Αιδώς Αργείοι» !!!
.