Του Γεωργίου Παπασίμου Δικηγόρου
Μέλους Δ.Σ. του «ΠΡΑΤΤΩ»
«Το πρώτο προαπαιτούμενο του Πολιτισμού, είναι η Δικαιοσύνη», έγραφε ο Ζίγκμουντ Φρόϊντ. Η απόσταση απ’ αυτόν τον στόχο στην Ελλάδα διευρύνεται ραγδαία, αφού, μετά την πλήρη ατιμωρησία της οικονομικής και πολιτικής διαπλοκής, κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, που δημιούργησαν τον καταστρεπτικό κλεπτοκρατισμό στην Χώρα, η παράδοσή της από τους ίδιους στον μνημονιακό «οδοστρωτήρα» και η μετατροπή της σε διεθνές «πειραματόζωο» και σε «αποικία του χρέους», έχει οδηγήσει σε ασύλληπτες θεσμικές εκτροπές.
Οι πάντες πρωτοστατούν στην «φθορά» αυτού του κρίσιμου πυλώνα της Δημοκρατίας, που είναι ο θεσμός της Δικαιοσύνης: Οι εκπρόσωποι των διεθνών τοκογλύφων – δανειστών, οι «θεματοφύλακες» της μνημονιακής εκτελεστικής εξουσίας, που με την παρασιτική οικονομική ολιγαρχία συναπαρτίζουν το σύστημα παρακμής της Χώρας, αλλά και ορισμένες εκφάνσεις του «στενού πυρήνα» των εκπροσώπων του θεσμού της Δικαιοσύνης, υπό τις επιρροές των ανωτέρω εξουσιών.
Το πρώτο και κορυφαίο θεσμικό «ολίσθημα» διεπράχθη από τον «Ανθύπατο» του Δ.Ν.Τ. Τόμσεν, όπου στην έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου αναφέρεται η έντονη ανησυχία των διεθνών τοκογλύφων, για τις περιπτώσεις όπου, Ελληνικά Δικαστήρια κηρύσσουν αντισυνταγματικές διατάξεις μνημονιακών Νόμων, που επέβαλε η Τρόικα και ψήφισε η μνημονιακή πλειοψηφία στο Ελληνικό Κοινοβούλιο !!! Το μέγεθος αυτής της αθλιότητας είναι τεράστιο, έχει, δε, δύο όψεις: Αφενός, την ωμή, κυνική και άθλια παρέμβαση των διεθνών τοκογλύφων στην ανεξαρτησία του θεσμού της Ελληνικής Δικαιοσύνης και, αφετέρου, την πολιτική συμπεριφορά «υποτελούς νάνου» της μνημονιακής κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, που δεν τόλμησε, καν, να ψελλίσει, «για την τιμή των όπλων», ότι η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι ανεξάρτητη.
Σοβαρό, επίσης, θεσμικό «ολίσθημα διαρκείας», αποτελεί η απροκάλυπτη περιφρόνηση της συνταγματικότητας και του περί δικαίου αισθήματος της σημερινής μνημονιακής κυβέρνησης, των ντόπιων «εξαπτέρυγων», με την μη εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων (περίπτωση καθαριστριών Υπουργείου Οικονομικών), τις έντεχνες «διαρροές» περί αναλόγων αποφάσεων σε βάρος άλλων ομάδων, ως «ισοδύναμων μέτρων», στις περιπτώσεις ευνοϊκών δικαστικών αποφάσεων για προσεφεύγοντες (!!!), αλλά και τις σχεδιαζόμενες νομοθετικές πρωτοβουλίες, που θα «αφήσουν στο απυρόβλητο» τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος, με «φωτογραφικές» διατάξεις στον Ποινικό Κώδικα, αλλά και την βίαιη κατάργηση αστικών εγγυήσεων των πολιτών, ιδιαίτερα στις διαδικασίες εκτέλεσης του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας.
«Νερό», όμως, «στον μύλο» αυτής της θεσμικής κατάπτωσης, αποτελούν και ορισμένες αποφάσεις της Δικαιοσύνης, που βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με το περί δικαίου αίσθημα, όπως η τελευταία απόφαση του Αρείου Πάγου για τις καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, υποσκάπτοντας, έτσι, με τον τρόπο αυτό, την αξιοπιστία της Δικαιοσύνης ως θεσμό, στην συνείδηση των πολιτών.
Είναι προς τιμήν τους η αντίδραση και η σαφής αποδοκιμασία της Ενώσεως Διοικητικών Δικαστών (Ε.Δ.Δ.), της Ενώσεως Εισαγγελέων, αλλά και του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, για τις πρόδηλες θεσμικές εκτροπές της υπό εποπτεία μνημονικής εκτελεστικής εξουσίας στην Ελλάδα, για κατ’ επιλογήν εφαρμογής των αποφάσεων της Δικαιοσύνης, για «φωτογραφικές» αποσπασματικές νομοθετικές ρυθμίσεις της εκτελεστικής εξουσίας «που διασπούν την αντίληψή της ως λειτουργίας θεσμικά αναπόσπαστης με τη Δικαιοσύνη», την αποσπασματική νομοθέτηση με επάλληλες τροποποιήσεις ακόμα και βασικών ποινικών Νόμων και βασικών κανόνων, που αφορούν τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών «με τρόπο που υποθάλπει ευλόγως την υποψία ότι εξυπηρετούν συγκεκριμένους σκοπούς, πέραν της διασφάλισης του δημοσίου συμφέροντος».
Τα «θεσμικά βοθρολύματα έχουν εξέλθει των υπονόμων» και απειλούν να καταπνίξουν την «αποικία του χρέους». Οφείλουμε, όμως, ως πολίτες, ως συλλογικότητες και, πρωτίστως, αυτοί, οι οποίοι διακονούν τον θεσμό της Δικαιοσύνης, να μην επιτρέψουμε τον παραπέρα ευτελισμό και υπονόμευσή της, γιατί αποτελεί βασικό πυλώνα της Δημοκρατίας.
.